Οι κινηματογραφικές ανθολογίες τρόμου είναι μια περίεργη περίπτωση.
Αν και υπάρχουν κάποια ενδιαφέροντα δείγματα, όπως το «Trick r’ Treat» και το «V/H/S», σπάνια κάποιος βρίσκει, μέσα στις τόσες ιστορίες που λένε, κάποιες ή έστω τις περισσότερες από αυτές ενδιαφέρουσες και, πόσο μάλλον, τρομαχτικές. Ομως η νέα ανθολογία τρόμου που μας έρχεται από τη Νέα Ζηλανδία, με τίτλο «Το Παιχνίδι των 100 Κεριών», δεν έχει να προσφέρει τίποτα από τα δυο.
Μια παρέα φίλων θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους φόβους της με ένα τρομακτικό παιχνίδι. Θα πρέπει να κάτσουν σε έναν κύκλο φτιαγμένο από 100 κεριά, να παίρνουν ένα και να λένε τη δική τους τρομακτική ιστορία. Με κάθε ιστορία, με κάθε κερί, περίεργα φαινόμενα αρχίσουν να συμβαίνουν. Αισθάνονται παρουσίες γύρω τους, όμως κανείς δεν πρέπει να φύγει γιατί μια τρομακτική κατάρα θα πέσει πάνω τους.
Από την περίληψη και μόνο μπορείς να καταλάβεις πως πρόκειται για ένα κακογραμμένο κλισέ από την αρχή μέχρι το τέλος της. Προσπαθώντας να παίξει με τον (φτηνό) τρόμο, με ιστορίες που φαίνεται πως έγραψαν λυκειόπαιδα για να πουν στην παρέα τους σε κάποια σχολική εκδρομή, καταλήγει να παίζει με τα νεύρα και την υπομονή σου.
Ιστορίες που κάποιες θυμίζουν αρκετά (κακές) αντιγραφές κάποιων άλλων ταινιών τρόμου (πάρε από τον «Εξορκιστή» μέχρι και το «Βuried»), ιστορίες με τρομαχτικά παιδάκια, ιστορίες με παιδάκια που ουρλιάζουν και τρέχουν (γιατί μάλλον κάποιος είπε στους δημιουργούς πως τα παιδάκια είναι το trend στο είδος τρόμου), αλλά και ιστορίες που απλά δεν βγάζουν κανένα απολύτως σεναριακό νόημα.
Ολες αυτές όμως παίζουν με έναν κοινό παρονομαστή: καμιά τους δεν είναι αρκετά τρομαχτική και όλες τους απίστευτα βαρετές, πλαισιωμένες από φτηνά, κακοφτιαγμένα και αναίμακτα jump scares, και με ανατροπές που απλά υπάρχουν επειδή έτσι πρέπει να είναι μια «μοντέρνα» ταινία τρόμου, που κάνουν «Το Παιχνίδι των 100 Κεριών» να έχει όλα τα εκείνα τα στοιχεία μιας κακής τηλεταινίας που δεν θα έπαιζε όμως ούτε και ένα κανάλι β' διαλογής ακόμα και μέσα στα άγρια μεσάνυχτα.
