Ο Τζον αναλαμβάνει αυτή τη φορά τον λούτρινο «κεραυνοκολλητό» του όχι μόνο να παντρευτεί την σέξι «καλή» του, αλλά και να γίνει πατέρας. Μόνο που αυτό απαιτεί την αναγνώριση από το κράτος του Ted ως ατόμου με δικαιώματα, αλλά και ένα σπέρμα που μπορείς να εμπιστευτείς...
Ηταν σαφές από την αρχή πως το «Ted» του Σεθ ΜακΦάρλαν (διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix), ήταν ταινία ενός αστείου. Το οποίο δεν είναι άλλο από αυτό: «ένας λούτρινος αρκούδος που βρίζει, πίνει, καπνίζει και βλέπει τσόντες στον κόσμο των ανθρώπων».
Η αλήθεια είναι πως ήταν ένα έξυπνο αστείο με μια γερή δόση χοντράδας, που κατέληγε σε κάτι αληθινά διασκεδαστικό την πρώτη φορά που το είδες. Οπως ένα ανέκδοτο που ακούς ξανά και ξανά, χάνει την αποτελεσματικότητά του, ακόμη κι αν σε κάνει να χαμογελάς.
Το «Ted 2» πάσχει ακριβώς από αυτή την αδυναμία. Η έκπληξη έχει χαθεί και αυτό που μένει είναι μια συλλογή από jokes που ισορροπούν ανάμεσα στο αστείο και το άκομψο και τα οποία συχνά καταλήγουν να είναι μόνο άκομψα κι ελάχιστα αστεία.
Ναι το φιλμ απευθύνεται στον δεκαεξάχρονο εαυτό μας που δεν κάνει χιούμορ μα χαβαλέ, αλλά ακόμη κι ο χαβαλές πεθαίνει από την επανάληψη. Και το «Ted 2» επαναλαμβάνει αν όχι τα ίδια αστεία, τότε αστεία στο ίδιο μήκος κύματος που σε διασκεδάζουν περιστασιακά, μα που ταιριάζουν σε κωμικά σκετς και όχι σε κάτι που θέλει να είναι μια ολοκληρωμένη κινηματογραφική κωμωδία.
