Ο ευφυής και σκεπτικός 15χρονος Τσάρλι προσπαθεί να προσαρμοστεί στο Λύκειο και καταλήγει μέλος μιας παρέας τελειοφοίτων, ανάμεσα στους οποίους είναι ο πνευματώδης και γεμάτος αυτοπεποίθηση Πάτρικ, καθώς και η όμορφη Σαμ. Οι νέοι του φίλοι τον ενθαρρύνουν να βγει από το καβούκι του και τον εισάγουν στη μουσική, στον κινηματογράφο, στο «The Rocky Horror Picture Show» και, τελικά, στην ίδια τη ζωή.

Δεν είναι πολλά τα παραδείγματα συγγραφέων που να μεταφέρουν οι ίδιοι στην οθόνη το βιβλίο τους, όμως αν κρίνουμε από το παράδειγμα του Στίβεν Τσμπόσκι, μάλλον θα έπρεπε να γίνεται πολύ συχνά. Επίσης δεν είναι πολλές φορές που βλέποντας ένα βασισμένο σε βιβλίο φιλμ, θέλεις να ανατρέξεις στο πρωτότυπο υλικό για να επισκεφτείς ξανά και να εξερευνήσεις με περισσότερες λεπτομέρειες τον κόσμο του.

Ομως το σύμπαν αυτής της ταινίας, είναι τόσο πλούσιο και ενδιαφέρον, ηχεί τόσο αληθινό και ειλικρινές συναισθηματικά, τόσο ανοιχτό και γενναιόδωρο, που όπως συμβαίνει και με τους ήρωες του, που κατοικούν στο δικό τους «νησί με ελαττωματικά παιχνίδια» μακριά από την θορυβώδη παραλία των δημοφιλών παιδιών του σχολείου, η ταινία του Τσμπόσκι, δεν έχει κανέναν δισταγμό να σε συμπεριλάβει.

Κι αντίθετα από άλλες ανάλογες ταινίες -κι όπως όλοι ξέρουμε έχουν υπάρξει πολλές- που κοιτάζουν πίσω στον κόσμο του λυκείου, στις πιο άβολες στιγμές της εφηβείας, στην δοκιμασία της διαδρομής προς την ενηλικίωση, τα «Πλεονεκτήματα του να Είσαι στο Περιθώριο» βρίσκουν την αλήθεια πίσω από τα κλισέ με τρόπο που λίγοι σκηνοθέτες έχουν πετύχει στο παρελθόν.

Σκεφτείτε τις καλύτερες στιγμές του Τζον Χιουζ ή του Κάμερον Κρόου, σκεφτείτε την άβολη τρυφερότητα του Τζουντ Απάτοου, αλλά χωρίς την υπερβολική κωμωδία, σκεφτείτε τον εαυτό σας στο εφηβικό σας δωμάτιο, με τα πρόσωπα των ηρώων σας στις αφίσες, να σας κοιτάζουν από τον τοίχο.

Το φιλμ του Τσμπόσκι, λαμβάνει χώρα στο σημείο όπου ο κόσμος του καθενός μας συναντά τον αληθινό κόσμο, επώδυνα ή όχι και είναι τόσο βιωμένο, ώστε να ξέρει τι ακριβώς σημαίνει ένας σύμμαχος σε αυτό το ναρκοπέδιο, ή μια κασέτα που κάποιος σου χαρίζει. Σε κάνει να θυμάσαι έκπληκτος για την τόση καθαρότητα, το πως ήταν όταν ένα τραγούδι μπορούσε να σε κάνει να νιώθεις έκσταση, πως οι φίλοι σου, δίπλα σου στο κάθισμα του αυτοκινήτου, ήταν ολόκληρος ο κόσμος.

Πετυχαίνοντας κάτι τέτοιο, κάθε ελάττωμα του φιλμ, κάθε μικρή αντίρρηση, μοιάζει ασήμαντη και ανούσια στην σύγκριση. Φτάνοντας στο τέλος, πιθανότατα με δάκρυα στα μάτια, το φιλμ θα έχει ξορκίσει τα φαντάσματα της εφηβείας σας, θα σας έχει θυμίσει πράγματα που ίσως έχετε ξεχάσει, όχι γεγονότα, ή αισθήματα, μα το ποιος στ΄ αλήθεια είστε κάτω από το προσωπείο της ενήλικης ζωής σας.

Να κάτι που μάλλον δεν περιμένεις από μια ταινία. Και σίγουρα όχι από μια εφηβική ταινία που διαδραματίζεται σε ένα αμερικάνικο σχολείο. Κι ευτυχώς, αυτό είναι ένα μόνο από τα πράγματα που κάνουν το φιλμ τόσο ξεχωριστό...