Οι γυναίκες που οργανώθηκαν και αντιστάθηκαν, κυριολεκτικά με τα σώματά τους, στη δικτατορία του ’67, αποτελούν το αντικείμενο του ντοκιμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου, της σκηνοθέτιδας που τα τελευταία χρόνια έχει αφιερώσει την προσοχή της στο γυναικείο ρόλο της πολιτικής αντίδρασης.
«Τα Κορίτσια της Βροχής» είναι ακριβώς αυτό: μαρτυρίες των γυναικών που στη διάρκεια της δικτατορίας συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν και που σήμερα ζουν για ν’ αφηγηθούν την ιστορία τους.
Οι γυναίκες που εμφανίζονται στην ταινία της Δημητρίου είναι, με μια λέξη, μαγικές. Πραγματικές γυναίκες, που ζουν σήμερα, νέες ακόμα, μια ζωή κανονική, η οποία όμως κρύβει μέσα της ένα κομμάτι που δεν αγγίζεται, παρά για συγκεκριμένους λόγους. Μιλούν στην κάμερα απλά, σα να κάνουν κουβέντα, σα να αφηγούνται τραγικές ιστορίες άλλων – εκτός από στιγμές, που η ανάμνηση γίνεται πολύ προσωπική και η φωνή χάνει λίγο το σθένος της.
Το υπέροχο με τα «Κορίτσια της Βροχής» είναι ότι ως ντοκιμαντέρ, ως μαγνητοσκόπιση, σκηνοθεσία και μοντάζ δηλαδή, είναι τόσο απλό, που οι ιστορίες των γυναικών απογυμνώνονται από οποιαδήποτε πλεονάζουσα δραματικότητα και ασκούν οι ίδιες την πραγματική τους δύναμη στους θεατές.
Η γλυκύτητα των γυναικών που μιλούν, πολλές από τις οποίες μοιάζει να συνδέει φιλία χρόνων, η απλότητα με την οποία περιγράφουν τον τεράστιο ρόλο τους στην πτώση της χούντας, η παντελής έλλειψη μελοδραματισμού, αλλά η αυθόρμητη συγκίνηση για μια εποχή που τους σημάδεψε την ψυχή και το σώμα, αρκούν για να θυμήσουν στο θεατή τι μπορεί να κάνει η γυναίκα, με τι αποφασιστηκότητα και ψυχραιμία.
Οι ηρωίδες της ταινίας γίνονται ακόμα πιο δυνατές φιγούρες, επειδή μέσα από τις αφηγήσεις τους και τις διακριτικές ματιές στον τωρινό τους κόσμο, φαίνεται ότι συνέχισαν να ζουν, να δρουν, να μοιράζονται ανθρώπους και βιώματα, ότι υπήρξαν δηλαδή θύματα της χούντας, αλλά ότι η ζωή τους συνεχίστηκε και μετά από αυτό, με τον τρόπο που η καθεμιά επέλεξε. Οτι είναι, δηλαδή, άνθρωποι κανονικοί, με ξεχωριστή δύναμη και σκοτεινές αναμνήσεις. Και μια παράλογη, σχεδόν, αισιοδοξία για τη ζωή και το ανθρώπινο είδος!
Μοναδική σκηνοθετική παρέμβαση στις εξομολογήσεις τους, η παρεμβολή υλικών από λαϊκές εξεγέρσεις στην Ελλάδα πολύ πιο πρόσφατες, σα να λέμε χθεσινές. Γιατί, φυσικά, η μελέτη της ιστορίας, όσο γενική ή προσωπική αν είναι αυτή, έχει ως βασικό στόχο και την αξιοποίησή της για το παρόν. Για να μη θεωρήσει κανείς, ποτέ, ότι ο αγώνας αυτών των γυναικών και όσων ανθρώπων υπερασπίστηκαν ποτέ την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους, πήγε χαμένος.
