Η έφηβη Μπέιμπι Ντολ έρχεται αντιμέτωπη με μια τριπλή τραγωδία: η μητέρα της πεθαίνει, ο πατριός δολοφονεί την μικρή της αδελφή, αλλά φορτώνοντας σ' εκείνη τον φόνο, την κλείνει σε ψυχιατρικό άσυλο. Με προγραμματισμένη τη λοβοτομή της σε λίγα 24ωρα, το τρομαγμένο μυαλό της κατασκευάζει ένα παράλληλο σύμπαν: δεν είναι έγκλειστη σε ψυχιατρείο, αλλά χορεύτρια σε μεταμοντέρνο μπορντέλο, όπου μαζί με τα άλλα κορίτσια-performers σχεδιάζουν μία περίτεχνη απόδραση. Και για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο σύνθετα, τα «εργαλεία» που απαιτούνται για τη φυγή τους τα αποκτούν σ’ ένα τρίτο παράλληλο σύμπαν, δίνοντας επικές μάχες με φανταστικά πλάσματα.
Τι θυμώνει περισσότερο; Οτι ο σκοπός των CGI ήταν κάποτε να υπηρετήσουν την ιστορία μιας ταινίας, και σήμερα συμβαίνει απροκάλυπτα το αντίθετο; Οτι ο Σνάιντερ και οι μόνιμοι συνεργάτες του σε διεύθυνση φωτογραφίας και μοντάζ («300», “Watchmen”) σπατάλησαν το ταλέντο τους σε μια επιδειξιομανή τεχνικά ξεπέτα; Οτι ηθοποιοί των δυνατοτήτων της Αμπι Κόρνις πρέπει να συμμετέχουν και σε τέτοια πρότζεκτς για να ισχυροποιήσουν τη θέση τους στο Χόλιγουντ;
Αυτό που θυμώνει περισσότερο είναι το ...πόστερ. Κοιτάζοντάς το, 16χρονα κορίτσια πιστεύουν ότι θα δουν μία ταινία φαντασίας που τις θέλει πρωταγωνίστριες-εκδικήτριες. Ενα σκοτεινό graphic novel παραμύθι που βάζει τις ίδιες να σκοτώνουν το δράκο. Ενα εφηβικό «Kill Bill» που τους δίνει το σπαθί, τους δίνει και το βήμα.
Μόνο το πάλκο τους δίνει ο Σνάιντερ, για ένα κινηματογραφικό lapdance. Κοριτσάκια ντυμένα με κουστούμια βγαλμένα από σχολικές πορνοφαντασιώσεις ή δερμάτινα dominatrix εσώρουχα παλεύουν υπό τους ήχους επιθετικού μέταλ σάουντρακ, σε μια πλοκή που τις έχει απλά να «ανεβαίνουν πίστες» σ’ ένα ψηφιακά κατασκευασμένο σύμπαν. Με άλλα λόγια, το υγρό όνειρο κάθε gamer.
Τίποτα από όλα αυτά δε θα πείραζε αν τουλάχιστον ο Σνάιντερ είχε την ευθύτητα να το τραβήξει μέχρι τέλος: κάνοντάς το όσο βρώμικο χρειαζόταν για να κερδίσει το status του αυθεντικού exploitation, ή χαρίζοντάς του το απαραίτητο χιούμορ που θα το μετέτρεπε αυτόματα σε cult.
Αντιθέτως, από το ζενερίκ της αρχής συνειδητοποιεί κανείς με τρόμο ότι η ταινία παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά. Το σχεδόν χριστιανικό τέλος, το επιβεβαιώνει.
Κι έχοντας χάσει 110 λεπτά από τη ζωή σου, καταλαβαίνεις ποιον αποκαλεί κορόιδο ο τίτλος.
