Η Ματίλντα έχει 24 ώρες να αλλάξει τη ζωή της. Μία μέρα για να διορθώσει τα λάθη της. Μία ευκαιρία για να χαράξει, κυριολεκτικά, νέα πορεία. Καταδικασμένη σε πολυετή φυλάκιση παίρνει άδεια για να παραστεί στην κηδεία της μητέρας της. Εκείνη όμως έχει άλλα σχέδια. Ο άντρας μίας συγκρατούμενης θα την κρύψει στην νταλίκα του και θα την φυγαδεύσει στο εξωτερικό – έναντι αμοιβής φυσικά. Μόνο που για να γίνει αυτό, η Ματίλντα πρέπει να κάνει τρεις στάσεις και να τακτοποιήσει τις υποθέσεις της. Γιατί το έχει αποφασίσει. Γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει. Γιατί δεν υπάρχει οξυγόνο πια στις παρυφές. Θα βουτήξει να διεκδικήσει τη θέση της μέσα στην κοινωνία.
Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μπογκντάν Τζόρτζε Απέτρι, του Ρουμάνου κινηματογραφιστή, που ζει και εργάζεται στην Νέα Υόρκη, βασισμένο σε σενάριο που είχε γράψει πριν από χρόνια μαζί με τον διάσημο πλέον συμπατριώτη του Κριστιάν Μουνγκίου («4 μήνες, 3 Εβδομάδες, 2 Μέρες»). Ο τρόπος που κινείται η κάμερα, πλησιάζει ασφυχτικά τα πρόσωπα, τρέχει με τις ανάσες της ηρωίδας και σταματά με βία, συνδυάζει και αποκαλύπτει και τους δύο κόσμους επιρροής του Απέτρι: ωμό, λαϊκό ρουμανικό σινεμά και ηλεκτρισμένη αμερικανική νεο-νουάρ ταινία δρόμου, μαζί.
Γιατί αυτό είναι. Μία ειρωνικά ηλιόλουστη νουάρ ταινία. Μία ελεύθερη κατάδυση στη σκοτεινή, απάνθρωπη πλευρά της ανατολικής ευρώπης (κι όχι μόνο) όπου οι περιθωριακοί, οι μετανάστες, οι απόκληροι τρέχουν σε κακορίζικη λούπα, συγκρούονται με το σύστημα και χάνουν, αποδρούν αλλά ποτέ δεν ξεφεύγουν από τους εαυτούς τους.
Σ' αυτήν την 24ωρη αναμέτρηση της (αντι)ηρωίδας με την μοίρα της, ο Απέτρι κινηματογραφεί με την νατουραλιστική ενέργεια ντοκιμαντερίστα, έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στην συγκλονιστική ερμηνεία της Ανα Ουλάρου να καταθέσει την αναγκαιότητα της ιστορίας της Ματίλντα. Δύναμη, απόγνωση, βουβή -χρόνια συσωρρευμένη- οργή στο γυάλινο βλέμμα της. Η Ουλάρου όμως παίζει κυρίως με το σώμα – την δαιμονισμένη κίνηση και το σκληροτράχηλο, βίαιο εκτόπισμα της κακοποιημένης φυγάδος.
Η Ματίλντα δεν είναι ένας συμπαθής χαρακτήρας. Ομως ο Απέτρι την αφήνει να ξεδιπλωθεί απέναντί μας σταδιακά και αποκαλυπτικά, επιτρέποντάς μας να γλιστρήσουμε οικειοθελώς κάτω από το δέρμα της και στο τέλος να τρέχουμε μαζί της.
Τρεις στάσεις κάνει η Ματίλντα, με τρία κεφάλαια μας διηγείται την ιστορία της, τρεις άντρες επισκέπτεται. Ο πρώτος είναι αδελφός της, το παρελθόν. Η οικογένεια η οποία γέννησε αυτό το κορίτσι. Δεύτερος στη σειρά ο πρώην σύντροφός της, ο βίαιος νταβατζής της, η αιτία για το παρόν της. Και τελευταίος ο μικρός της γιος, η ελπίδα για το μέλλον – το δικό της, αλλά κυρίως το δικό του.
Ο συμβολισμός για την νεότερη ιστορία της Ρουμανίας ξεκάθαρος, όμως ο Απέτρι δεν καταθέτει μία κινηματογραφική μελέτη, όσο μία ατόφια κινηματογραφική εμπειρία. Ενα σινεμά που το ζεις με τις αισθήσεις - το εισπράττει το νευρικό σου σύστημα και αντιδρά, πολύ πριν έρθει το μυαλό για να βγάλει συμπεράσματα.
Και για πόσες ταινίες μπορεί κανείς πλέον να το πει αυτό;
