Η ιστορία του «St. Vincent» ακολουθεί ένα 12χρονο αγόρι που χτίζει μια απρόσμενη, στενή φιλία με τον γείτονά του, βετεράνο στρατιωτικό, ο οποίος και θα τον μυήσει στον κόσμο της τράπουλας, του στριπ-τιζ και της αναζήτησης του νοήματος της ζωής.
Θα έλεγε κανείς ότι οι ταινίες στις οποίες ένας γκρινιάρης γεροπαράξενος παίρνει μερικά μαθήματα ζωής από ένα πιτσιρίκι (και το ανάποδο), αποτελούν από μόνες τους κινηματογραφικό υπο-είδος, όμως δεν είναι πολλές οι ταινίες του συγκεκριμένου είδους που ευτυχούν να έχουν τον Μπιλ Μάρεϊ ως πρωταγωνιστή.
Στον ρόλο ενός ίσως όχι ακριβώς τυπικού «αγίου» ο Βίνσεντ του Μάρεϊ είναι ένας ακόμη γοητευτικά παράξενος χαρακτήρας στην πινακοθήκη των εκκεντρικών ρόλων του, ένας κλειστός, εκ πρώτης όψεως μισάνθρωπος που όμως κρύβει λίγο πιο βαθιά μια τρυφερή καρδιά.
Ευτυχώς για την ταινία, το τεράστιο αυτό αφηγηματικό κλισέ (τετριμμένο ήδη από τα παιδικά παραμύθια και ως τις άπειρες ταινίες που το έχουν χρησιμοποιήσει σε βαθμό εξευτελισμού), δεν είναι ποτέ όσο γλυκερό ή προφανές θα φανταζόσουν, όχι μόνο γιατί ο Μάρεϊ ξέρει πολύ καλά να παίζει στις γκρίζες περιοχές των χαρακτήρων του, μα και γιατί το σενάριο του φιλμ ξέρει να αποφεύγει την αίσθηση του μηχανικού και του προφανούς.
Ασφαλώς το «St. Vincent» θέλει να πατήσει όλα τα κουμπιά στο πληκτρολόγιο των συναισθημάτων σας αλλά προς τιμήν του το κάνει με ελαφρότητα και με χάρη και το αποτέλεσμα μοιάζει με κάτι που αυθεντικό κι από καρδιάς. Ακόμη κι αν η πορεία της ιστορίας και η διαδρομή των χαρακτήρων δεν απέχει πολύ απ΄ότι περιμένεις, το φιλμ παραμένει ειλικρινές και τρυφερό, αστείο κι αποτελεσματικό από την αρχή ως το τέλος.
Κι εξαιρετικά αστείο. Με εκείνον τον τρόπο που δεν χρειάζεται ένα γκαγκ για να σε κάνει να γελάσεις μα που το πετυχαίνει με τον τρόπο της αφαίρεσης μέσα από αυτά που συχνά υπονοούνται, ή πολύ απλά εκφράζονται μόνο μέσα από μια γκριμάτσα ή ένα βλέμμα του Μπιλ Μάρεϊ.
Αν όμως ο σπουδαίος ηθοποιός, έχει εκ προοιμίου την ταινία στο τσεπάκι του, δεν είναι μόνος υπεύθυνος για την απόλαυση που είναι το να βλέπεις το «St. Vincent». Ο νεαρός Τζέιντεν Λίμπερερ που υποδύεται τον δωδεκάχρονο Ολιβερ, είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικός, αφού κατορθώνει να σταθεί ίσος απέναντι στην ερμηνεία του Μάρεϊ και να αποτελέσει μια υπέροχη αντίστιξη στον χαρακτήρα του δίχως ποτέ να γίνεται τόσο χαριτωμένος που να καταντά εκνευριστικός.
Και ναι το φιλμ μπορεί να μην αποφεύγει ολοκληρωτικά κάποιους μηχανισμούς ή επιλογές που μοιάζουν δεδομένες σε μια ταινία που είναι «ελαφρώς παράξενη με τον σωστό τρόπο», που ακολουθεί κατά γράμμα την λογική μιας quirky ανεξάρτητης feelgood ταινίας, όμως ακόμη κι έτσι παραμένει απολαυστική και χαριτωμένη, μια αληθινά αστεία κωμωδία που έχει την καρδιά της στο σωστό μέρος. Και που ναι, θα ζεστάνει και την δική σας...
Δείτε ακόμα:
