Αν έχετε δει το «Roma» του Φεντερίκο Φελίνι από το 1972 μπορείτε να μπείτε κατευθείαν στο πνεύμα της προσπάθειας του Τζιανφράνκο Ρόσι να εικονογραφήσει την καθημερινότητα απλών ανθρώπων που ζουν γύρω από τον Grande Raccord Anulare (GRA), τον αυτοκινητόδρομο - δαχτυλίδι που περικυκλώνει τη Ρώμα και ο οποίος είναι 70 χιλιόμετρα μακρύς και έχει διάμετρο 20 χιλιόμετρα.
Με τον ίδιο τρόπο που ο Φελίνι έκανε την δική του βόλτα στον διάσημο δρόμο θέλοντας να απεικονίσει τον σύγχρονο παλμό της ζωής που δίνει ζωή στο κέντρο μιας αρχαίας πόλης, έτσι και ο Ρόσι (με προϊστορία στην παρατήρηση του περιθωρίου - αναζητήστε το το «Below Sea Level» για τους άστεγους της Αμερικής που είχε βραβευθεί και αυτό στη Βενετία στο τμήμα «Ορίζοντες» το 2008) απομονώνει παράξενες ιστορίες καθημερινών ανθρώπων προκειμένου να σκιαγραφήσει ένα μωσαϊκό από μια ζωή στα όρια ανάμεσα στο μπανάλ και το συνρπαστικό, στο ασήμαντο και το ορατό.
Δύο γερασμένες τραβεστί, μια οικογένεια ευγενών που αναγκάζεται να ζει πια σε ένα συγκρότημα εργατικών πολυκατοικιών, ένας γιατρός πάνω στα χέρια του οποίου βασίζονται όλοι, ένας ψαράς, μια οικογένεια λατινοαμερικάνων, ένας τραγουδιστής της όπερας, όλοι οι ήρωες του «Sacro GRA» είναι σύμβολα μιας Ιταλίας και μιας Ευρώπης σε απόλυτη πτώση, πρωταγωνιστές σε μια σαπουνόπερα που δεν εκτυλίσσεται στο prime time ενός καναλιού αλλά σε όσα αφήνει να ακουστούν με γυμνό αυτί ο θόρυβος από τον μεγαλύτερο αυτοκινητόδρομο της Ρώμης.
Αποσπασματικό, όχι πάντα συγκεντρωμένο στις ιστορίες των πολλών ηρώων του και μάλλον όχι μόνο ακριβώς ντοκιμαντέρ αλλά και μια «κατασκευασμένη» φέτα πραγματικότητας, το «Sacro GRA» κερδίζει όσα χάνει από την ακατάσχετη φλυαρία του και την ελλειπή του σεναριακή δομή (ο Ρόσι είπε πως εμπνεύστηκε από τις «Αόρατες Πόλεις» του Καλβίνο) από την υπέροχη φωτογραφία του και τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να κάνεις ορατούς ανθρώπους που διαφορετικά θα συναντούσες μόνο αν για οποιοδήποτε λόγο έμενες με το αυτοκίνητο στο μέσο του δρόμου.
Σε μια πολιτική τοιχογραφία πάνω στην κρίση και το δικαίωμα των μη προνομιούχων αυτού του κόσμου να γίνουν έστω και για μια φορά πρωταγωνιστές σε έργο που θα μιλάει για τους ίδιους, τα προβλήματα και τις ασυνήθιστα συνηθισμένες ζωές τους. Αν και όχι τόσο ιερό όσο θέλει επίμονα να πείσει ο τίτλος του ή ένα από τα φιλμ που θα μείνουν στην ιστορία, όπως αποφάσισε η επιτροπή του 70ου Φεστιβάλ Βενετίας βραβεύοντάς το ως το πρώτο ντοκιμαντέρ που κερδίζει ποτέ το Χρυσό Λέοντα.
