Κάπου ανάμεσα στο «Hangover» και στο «Bridesmaids», με ολίγο από «Τρελό Γουικέντ στου Μπέρνι», το «Πάρτι Γυναικών» θα ήθελε πολύ να ανήκει στο δημοφιλές (όσο και σπάνια πραγματικά πετυχημένο) εκείνο είδος κωμωδίας το οποίο σχεδόν ντρέπεσαι που απολαμβάνεις, αλλά τα παρορμητικά γέλια νικούν κατά κράτος τις όποιες αναστολές.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Λουσία Ανιέλο (με προϋπηρεσία ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος στο τηλεοπτικό «Broad City»), η οποία συνυπογράφει και εδώ το σενάριο, έχει όλες τις προοπτικές να ακολουθήσει την ανίερη αυτή παράδοση, καθώς ακολουθεί πέντε κολλητές φιλενάδες και πρώην συμμαθήτριες σε ένα τρελό γουικέντ στο Μαϊάμι για ένα ξέφρενο bachelorette πάρτι διαρκείας με αφορμή τον επικείμενο γάμο της μίας από αυτές. Το ξέσαλο παρτάρισμα και οι κραιπάλες αλκοόλ και ναρκωτικών κορυφώνονται με την ενοικίαση ενός στρίπερ, του οποίου όμως η επίσκεψη στην πολυτελή βίλα όπου διαμένουν οι άτακτες γυναίκες έχει άδοξη κατάληξη όταν πέφτει νεκρός έπειτα από ένα ατύχημα.
Το χοντροκομμένο χιούμορ (ναι, υπάρχουν πολυάριθμες αναφορές σε δονητές και ταμπόν), η αθυροστομία, τα σεξουαλικά υπονοούμενα και η εκτόξευση της πολιτικής ορθότητας από το παράθυρο δίνουν κι εδώ δυναμικό παρών, στην καλύτερη «χειρότερη» παράδοση της χολιγουντιανής φαρσοκωμωδίας, το πρόβλημα όμως δεν είναι το κακό γούστο αλλά η απόλυτη αδυναμία σύσσωμων των συντελεστών να το μετουσιώσουν σε κάτι πραγματικά αστείο ή έστω σε μια ένοχη απόλαυση αντάξια του γνώριμου σκηνικού.
Κάθε κωμικό εύρημα μοιάζει να πέφτει στο κενό, οι ηρωίδες παραδίδονται σταδιακά στην υστερία καθώς πασχίζουν να ξεφορτωθούν το πτώμα έπειτα από μια παντελώς ανέμπνευστη κρίση ηθικής, ενώ η παράλληλη δράση με το bachelor πάρτι / δοκιμή κρασιών της ξενέρωτης αντροπαρέας του αρραβωνιαστικού της Σκάρλετ Τζοχάνσον και την επακόλουθη πορεία του προς το Μαϊάμι είναι αμήχανη και άβολη με όλους τους λάθος τρόπους.
Δεν έχουμε απολύτως κανένα πρόβλημα με μια βρώμικη γυναικεία κωμωδία: ίσα ίσα, θα επικροτούσαμε θριαμβευτικά μια τολμηρή κινηματογραφική καφρίλα γένους θηλυκού, όμως οι ηρωίδες αυτού του «Πάρτι» (ακόμα και η πάντοτε απολαυστική Κέιτ Μακίνον παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτη) άξιζαν σίγουρα κάτι πιο αυθεντικά τολμηρό και διασκεδαστικό.
