Η 24χρονη Πριγκίπισσα Αν έχει φτάσει στα όριά της. Τα καθήκοντά της σε αυτή την υποχρεωτική ευρωπαϊκή περιοδεία την έχουν εγκλωβίσει σ' ένα σκληρό πρόγραμμα ξύλινων συνδιαλέξεων, βαρετών τελετουργιών, συναντήσεων με σκυθρωπούς υπερήλικες. Φτάνει στη Ρώμη με υπερκόπωση και κατάθλιψη. Για αυτό και αποφασίζει να το σκάσει. Χωρίς να έχει σκεφτεί όλα τα βήματα, απλώς ανοίγει την πόρτα και φεύγει μέσα στην νύχτα. Υπό την επήρεια του ηρεμιστικού που της έχουν χορηγήσει όμως, σύντομα βρίσκεται να κοιμάται σε ένα παγκάκι. Εκεί την ανακαλύπτει ο Μπράντλεϊ, ένας νεαρός αμερικανός ανταποκριτής που αρχικά δεν την αναγνωρίζει, τη λυπάται και της παραχωρεί το φτωχικό του δωμάτιο. Οταν την επόμενη μέρα όλοι ψάχνουν την πριγκίπισσα, ο τυχοδιώκτης ρεπόρτερ συνειδητοποιεί ποια είναι και σκέφτεται ότι έχει μπροστά την μεγάλη του ευκαιρία για αποκλειστικό λαβράκι. Την πείθει να περάσουν την μέρα μαζί, κάνοντας βόλτες στην Αιώνια Πόλη - ενώ ταυτόχρονα έχει επιστρατεύσει και τον παπαράτσο της εφημερίδας του να την φωτογραφίζει μυστικά. Μόνο που ο Μπράντλεϊ λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο: το νεαρό, αθώο κορίτσι είναι κι αυτό θύμα των περιστάσεών της. Και, κοίτα να δεις, είναι και ερωτεύσιμο...
Ο Γουίλιαμ Γουάιλερ βρέθηκε στο τιμόνι αυτής της ταινίας από τύχη. Οπως και εντελώς καρμικά βρέθηκε η Οντρεϊ Χέπμπορν στον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο και με το πρώτο της Οσκαρ. Η περιπέτεια του σεναρίου (από τον αποκηρυγμένο από το μακαρθικό Χόλιγουντ τότε Ντάλτον Τράμπο) ξεκίνησε ως μία άλλη εκδοχή του «Συνέβη μια Νύχτα» με σκηνοθέτη τον Φρανκ Κάπρα και πρωταγωνιστές την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Κάρι Γκραντ και, μετά από συγκυρίες, κατέληξε στα χέρια του Γουάιλερ που είχε πάνω από 20 χρόνια να κάνει κωμωδία.
Ομως πόσο υπέροχα, ισορροπημένα και γλυκόπικρα ξέρει ο Γουάιλερ να κάνει κωμωδία. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι έχει στα χέρια του ένα πολύ καλό πρώτο υλικό (το σενάριο είναι κεντημένο με ατάκες, γκάφες και σάτιρα), ο σκηνοθέτης φρέναρε το σλάπστικ χιούμορ που θα κατέληγε σε καρικατούρα (πώς θα έδειχνε κάποιος άλλος την πρώτη φορά που μια κοπέλα τρώει παγωτό;), πήρε τους ήρωες σοβαρά κι όχι ως «σχήματα» (η κακομαθημένη πριγκίπισσα κι ο πολιτικοποιημένος βάτραχος) και εμπιστεύτηκε τους τρεις πρωταγωνιστές του.
Τον πάντα στιβαρό και κλασάτο Γκρέγκορι Πεκ, ο οποίος μπορεί να δώσει ηθική υπόσταση σ' ένα κάθαρμα, αλλάζοντας απλώς βλέμμα μπροστά σου, βουβά, σε πραγματικό χρόνο. Την πρωτοεμφανιζόμενη Χέπμπορν, ένα φωτογενές πλάσμα γεμάτο αντιφάσεις: εύθραυστη σαν σπουργιτάκι, με δυναμικό ταλέντο και τάιμινγκ στην κωμωδία, αβίαστη κομψότητα, μελένια γλύκα, αλλά και μια μελαγχολία στο ελαφίσιο βλέμμα που πρόδιδε μία καλλιτεχνική στόφα με βάθος και πλούτο και συναισθηματικές ανατροπές.
Και τέλος, ο Γουάιλερ άνοιξε τον φακό του στην τρίτη πρωταγωνίστρια: τη Ρώμη. Μία πόλη μαγική για φόντο κάθε ερωτικής ιστορίας, αλλά πλανεύτρα: αν δεν έχεις το σκηνοθετικό χαλινάρι σφιχτό, μπορεί να καταλήξει ένα ψεύτικο τουριστικό περιβάλλον, με ιλουστρασιόν κλισέ εικόνες. Ο Γουάιλερ όμως ήξερε πώς να τη φωτίσει ώστε να αντικατοπτρίζει το συναίσθημα των ηρώων - να κάνει τους ανθρώπους να είναι μικροί κι ασήμαντοι (παρά τους τίτλους τους) μπροστά στο μεγαλείο τη πόλης, της νύχτας, του έρωτα.
Αγέραστη η Ρώμη, αγέραστο και το κινηματογραφικό ρομάντζο του Γουάιλερ. Ισως γιατί δεν παραδόθηκε ανοχύρωτα σε εύκολα, μελό χάπι εντ. Γιατί έβαλε ρεαλιστικά όρια και «πρέπει» να συγκρουστούν με αχαλίνωτα συναισθήματα και «θέλω».
Ή, πολύ απλά, γιατί μια ανέμελη βόλτα με βέσπα, με τον ήλιο να θολώνει το βλέμμα, τον έρωτα την καρδιά, και τον αέρα να φτάνει από τα μάγουλα τον ηρώων στα δικά σου στην πρώτη σειρά, δεν ξεπερνιέται ποτέ.
ROMAN HOLIDAY | Trailer from Summer Classics on Vimeo.
