Αντετοκούνμπο: ένα επώνυμο που στη γλώσσα γιορούμπα σημαίνει «ο βασιλιάς επέστρεψε από τις μακρινές θάλασσες».
Πλέον κανείς άνθρωπος, μικρός ή μεγάλος, δεν υπάρχει στον κόσμο που να μην γνωρίζει το όνομα των Αντετοκούνμπο. Ενα όνομα θρύλος, η ιστορία του «Greek Freak» Γιάννη και των αδερφών του, οι οποίοι παίζοντας μπάσκετ στους δρόμους στα Σεπόλια της Αθήνας, βρίσκονται ξαφνικά να παίζουν σε μερικές από τις μεγαλύτερες ομάδες του NBA, κατακτώντας αργότερα και το βάθρο των καλύτερων παιχτών του παγκόσμιου μπάσκετ, μοιάζει από μόνο του ως ένα υπέροχο μοντέρνο παραμύθι. Ενα παραμύθι που έχει καταφέρει να εμπνεύσει εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο να ακολουθούν τα όνειρά τους και πως αυτά, μια μέρα, θα γίνουν πραγματικότητα.
Ομως ελάχιστοι γνωρίζουν τα πραγματικά γεγονότα πίσω από αυτό το παραμύθι και την ιστορία που ανέδειξε τον Γιάννη σε έναν αληθινό θρύλο. Και η νέα ταινία του Disney+ «Ανοδος: Η Ιστορία των Αντετοκούνμπο» θέλει να είναι εκείνη η οποία θα μας δώσει να γνωρίσουμε καλύτερα τον θρύλο και κυρίως τον άνθρωπο που τον ενέπνευσε.
Οπως κάθε καλό παραμύθι, έτσι κι εδώ, η ιστορία ξεκινά σε μια ταραχώδη περίοδο στις ζωές των Τσαρλς και Βερόνικα Αντετοκούνμπο οι οποίοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την οικογένειά τους στο Λάγος της Νιγηρίας και, μέσω Κωνσταντινούπολης, να φτάσουν στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή. Ο Νιγηριανός σκηνοθέτης Ακιν Ομοτόσο κάνει την πολύ σωστή επιλογή να μην επικεντρωθεί τόσο στις προπονήσεις, τα τρίποντα και τα καρφώματα τα οποία έχουμε τόσες φορές απολαύσει στην τηλεόραση, αλλά χτίζει την ταινία του πρωταρχικά ως ένα οικογενειακό δράμα.
Οπως παραμένει ένα ακλόνητος παράγοντας και στις ζωές των ίδιων των Αντετοκούνμπο, έτσι κι εδώ η οικογένεια αποτελεί την καρδιά και την ψυχή της ταινίας, η οποία δίνει στην ιστορία την δυναμική να φτάσει στο σημείο να εξερευνήσει μερικές ενδιαφέρουσες πτυχές της. Με αυτό ως αρχικό σημείο, ο Ομοτόσο εμπνέεται την ιστορία του ως ένα δράμα για μια οικογένεια μεταναστών και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σε μια ξένη χώρα η οποία θεωρεί τους μετανάστες ως παράσιτα, αλλά παρόλα αυτά στέκεται ψηλά, με αξιοπρέπεια αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες με σθένος, μένοντας ενωμένη και αγαπημένη.
Η "Ανοδος: Η Ιστορία των Αντετοκούνμπο" είναι μια από αυτές τις ασφαλείς περιπτώσεις ταινιών της Disney που τα πάντα δουλεύουν όπως ακριβώς τα περιμένεις από την αρχή ως το τέλος. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.»
Στη ζώνη «κλισέ» που, όπως καταλαβαίνετε, βρισκόμαστε ήδη από νωρίς, κάποιοι χαρακτήρες καρικατούρες και οι σεναριακές ευκολίες είναι μάλλον αναμενόμνα. Οι κίνδυνοι, όπως η φτώχεια μέσα στην οποία ζούσε η οικογένεια, οι απειλές για έξωση από το σπίτι τους αλλά και για απέλαση τους από την χώρα λόγω της αθάνατης ελληνικής γραφειοκρατίας, μαζί με κάποια ρατσιστικά ξεσπάσματα εδώ κι εκεί, παρουσιάζονται απλά ως κάποιες μικρές αναφορές και ποτέ δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν την επιδερμική τους ταυτότητα καθώς δεν φτάνουν στο σημείο να απειλήσουν την δυναμική ή, έστω, να κλονίσουν λίγο την παραμυθένια ντισνεϊκή ατμόσφαιρα μιας ξεκάθαρα family friendly ταινίας.
Το «Rise» - ευτυχώς - είναι είναι (και) η ιστορία του Γιάννη και ο Ομοτόσο την σκηνοθετεί με ιδιαίτερη θέρμη, ειδικά όταν αφιερώνεται σε αυτόν και τα αδέρφια του, κάτω από τον υπέροχα φωτογραφημένο και φωτισμένο, με έντονα ζεστά χρώματα, αθηναϊκό ουρανό. Δεν είναι απλά μια ταινία για το πώς ο Γιάννης έφτασε να γίνει ένας από του καλύτερους παίχτες μπάσκετ όλων των εποχών, αλλά για το πώς κατάφερε να γίνει τόσο αξιαγάπητος. Σε αυτό βοηθάνε και οι ερμηνείες των Γιούτσε και Ρολ Αγκάντα, αδέρφια και στην ζωή, οι οποίοι ενσαρκώνουν τον Γιάννη και τον Θανάση αντίστοιχα - μέσα από τις κάπως μηχανικές ερμηνείες τους, αναδεικνύεται μια αφοπλιστική παιδική γοητεία, η οποία ήταν εκείνη που και στη ζωή έκανε τόσους πολλούς να τους αγαπήσουν.
Η «Ανοδος: Η Ιστορία των Αντετοκούνμπο» είναι μια από αυτές τις ασφαλείς περιπτώσεις ταινιών της Disney που τα πάντα δουλεύουν όπως ακριβώς τα περιμένεις από την αρχή ως το τέλος. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Που και που χρειαζόμαστε μια ιστορία η οποία θα μας δώσει την έμπνευση να κάνουμε την σπίθα μέσα μας φωτιά και, όπως οι ήρωες της, να ακολουθήσουμε το δικό μας μονοπάτι στο δικό μας παραμύθι. Και η ιστορία των Αντετοκούνμπο είναι το καλύτερο παράδειγμα για όλους.
