Σπάνιο γαλάζιο παπαγαλάκι απάγεται από τη βραζιλιάνικη ζούγκλα και μέσω λαθρεμπόρων καταλήγει στη χιονισμένη αμερικανική Μινεσότα. Ενα κοριτσάκι το σώζει, το περιμαζεύει και μεγαλώνουν μαζί. Δεκαπέντε χρόνια μετά, νεαρός βραζιλιάνος ορνιθολόγος πείθει το κορίτσι να μεταφέρουν τον «Μπλου» πίσω στην πατρίδα του για να τον ζευγαρώσουν με το τελευταίο γαλάζιο θηλυκό και να σώσουν το είδος. Οταν ο αμερικαναθρεμμένος παπαγάλος βρεθεί στο Ρίο θα ζήσει την περιπέτεια της ζωής του...
Από τον τίτλο και μόνο το στοίχημα της Fox μοιάζει κερδισμένο. Το Ρίο ντε Τζανέιρο προσφέρει εικόνες, τοπία, χρωματική παλέτα που αποτελούν υγρό όνειρο κάθε animator: τιρκουάζ ουρανοί, σμαραγδένια νερά, αχανείς παραλίες, πυκνές άγριες ζούγκλες, σπάνια ζώα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά για να δημιουργήσει κανείς ένα πολύχρωμο, φαντασμαγορικό animated τσίρκο, έρχεται η βραζιλιάνικη κουλτούρα και προσθέτει και το καρναβάλι – τρέλα, φαντασία, σάμπα-παραλήρημα! Αν, επιπλέον, το στούντιο σου δώσει το πράσινο φως όλα αυτά να τα αναπαραστήσεις σε 3D, η δουλειά σου έχει τελειώσει. Εγγυημένα το κοινό θα βρεθεί μπροστά από μία οθόνη-παιδική χαρά, θαμπωμένο από τις ιλουστρασιόν τροπικές εικόνες, την κίνηση, το ζαχαρωτό θέαμα. Σεναριογράφοι, προσθέστε στο μείγμα έναν ακούσιο ήρωα, ρίξτε τον σ’ ένα αφιλόξενο περιβάλλον με αταίριαστους φίλους και νέους εχθρούς, ανακατέψτε με χιούμορ, συγκίνηση, μήνυμα. Παραγωγοί, κλείστε διάσημους σταρ για να δανείσουν τις αναγνωρίσιμες φωνές τους. Κι είναι σίγουρο: το πολύχρωμο, πλουμιστό, εξωτικό αποτέλεσμα θα πετάξει με βεβαιότητα προς την κορυφή του box office.
Μόνο που είμαστε πλέον κακομαθημένοι. Παρακολουθώντας αυτό το άρτιο, αλλά τόσο προβλέψιμα κατασκευασμένο στουντιακό πακέτο δεν ...απογειωνόμαστε ποτέ. Απολαμβάνουμε το πρώτο του επίπεδο, αλλά τίποτα δεν κάνει την καρδιά να φτερουγίσει. Δεν υπάρχει πραγματική ουσία, αυθεντική αναγκαιότητα να εκφραστεί κάτι με το πρόσχημα του animation. Το animation έχει απλώς βρει όλα τα προσχήματα μιας δήθεν ιστορίας για να σε παρασύρει στο στημένο καρναβάλι του. Είναι σαν κάποιος από τη Fox να είπε: δεν αφήνουμε τους παγετώνες, να πάμε σε ζεστά κλίματα;
Κι ακόμα κι εκεί, τον ενήλικα θεατή τον απογοητεύει. Είναι θλιβερό να έχει κανείς στα χέρια του την βραζιλιάνικη κουλτούρα ως πρώτη ύλη και από φόβο ότι θα χάσει το κοντόφθαλμο αμερικανικό κοινό να την μπασταρδεύει. Οι φαβέλες σερβίρονται ως νεοϋορκέζικα γκέτο, η σάμπα μετατρέπεται σε ραπ από τον Will.i.am, η Αν Χάθαγουεϊ δεν κάνει καμία προσπάθεια να προσθέσει ψήγματα πορτογαλικού ρυθμού στην μεσοαστική αμερικανική της προφορά.
Ας το ομολογήσουμε λοιπόν: μπροστά στην avant guard φαντασία, στην προσεγμένη στη λεπτομέρεια εκτέλεση και την πολυεπίπεδη σεναριακή φιλοσοφία της Pixar, ο ανταγωνισμός κάνει απλώς ...φτερά.
