Στην οικογένεια της Ζιστίν είναι όλοι κτηνίατροι. Και χορτοφάγοι. Στα 16 χρόνια της είναι μια πολλά υποσχόμενη μαθήτρια. Οταν ξεκινήσει τις σπουδές της στην κτηνιατρική εισέρχεται σε ένα παρακμιακό, ανελέητο κι επικίνδυνα αποπλανητικό κόσμο. Η πρώτη της εβδομάδα εκεί είναι γεμάτη με περίεργα τελετουργικά. Αποφασισμένη να γίνει αποδεκτή σ’ αυτό τον κόσμο, απομακρύνεται από τις αρχές της και δοκιμάζει ωμό κρέας για πρώτη φορά. Σύντομα θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεων της, καθώς η πραγματική της φύση αναδύεται…
Μπορεί να κουβαλά την φήμη της ταινίας που έκανε μερικούς θεατές να λιποθυμήσουν στο φεστιβάλ του Τορόντο, αλλά για μια ταινία στην οποία η ηρωίδα του ανακαλύπτει την λαχταριστή νοστιμιά της ανθρώπινης σάρκας, ίσως η πιο ανατριχιαστική και άβολη σκηνή να είναι αυτή μια αποτρίχωσης με κερί σε ένα προφανώς εξαιρετικά τριχωτό ευαίσθητο σημείο. Κι αυτό λέει πολλά για το φιλμ και τον τρόπο με τον οποίο θέλει να γίνει «σοκαριστικό», αφού δεν είναι απλά μια ιστορία για κανιβάλους, αλλά ένα φεμινιστικό φιλμ ενηλικίωσης κι ανακάλυψης της ταυτότητάς σου, με τους κουβάδες αίμα και τα ανθρώπινα μεζεδάκια να χρησιμοποιούνται περισσότερο μεταφορικά παρά κυριολεκτικά.
Είναι σαφές ότι η αφετηρία της Ζουλιά Ντiκουρνό, είναι οι ιδέες που θέλει να εξερευνήσει και τις οποίες ντύνει με το σχήμα ενός gross out θρίλερ που δανείζεται στοιχεία από κάθε πηγή από τα ψυχολογικά θρίλερ και τις εφηβικές ταινίες μέχρι το body horror, τον τρόμο και τα zombie flicks.
Υπάρχουν στιγμές που το μείγμα της λειτουργεί κι άλλες που τα υλικά από το οποίο είναι φτιαγμένο είναι υπερβολικά εμφανή. Οπως υπερβολικά εμφανής είναι και η συνειδητή απόπειρά της να δημιουργήσει κάτι που θα φτιάξει το δικό του hype – δεν είναι τυχαίο ότι οι «άσχημες» φήμες για το πόσο «σκληρή» είναι η ταινία ξεκίνησαν πέρσι στις Κάννες, πολύ πριν την πρώτη της προβολή.
Το πείραμα της Ντiκουρνό είναι αναμφίβολα ενδιαφέρον, η προσπάθειά της να μεταμφιέσει ένα κινηματογραφικό είδος σε ένα άλλο και να χωρέσει στην φόρμα του gore ιδέες κι έναν κοινωνικό σχολιασμό είναι αξιέπαινη, αλλά όχι ακριβώς ικανοποιητική. Τα σοκ δεν είναι ποτέ όσο ισχυρά θα ήθελες, στιγμές που θα έπρεπε να είναι ενοχλητικές φλερτάρουν με την αμηχανία και το αθέλητα αστείο (και ναι μπορείς να ξεχωρίσεις αυτές που περιέχουν συνειδητά χιούμορ), ενώ ο ρυθμός κι η ένταση δεν αγγίζουν ποτέ τα επίπεδα ενός φιλμ που θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον αγωνιώδες.
Οσο για την σάρκα και το αίμα; Ανάλογα με την ηλικία σας και την αντοχή σας στην θέα τους μπορεί να σας ενοχλήσουν. Αλλά αν για παράδειγμα έχετε δει το «Carrie» του Μπράιαν Ντε Πάλμα ή το «Trouble Every Day» της Κλερ Ντενί, πιστέψτε μας, δεν θα χρειαστείτε ασθενοφόρο.
