Η πέμπτη συνέχεια του «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει» βρίσκει τον Τζον ΜακΚλέιν αντιμέτωπο, αυτή τη φορά, με τη διαφθορά στο πολιτικό σύστημα της Ρωσίας. Ο βετεράνος πράκτορας φτάνει στη Μόσχα, αναζητώντας τον γιο του, με τον οποίο έχουν απομακρυνθεί. Εκεί λοιπόν ανακαλύπτει πως ο Τζακ δουλεύει ως μυστικός πράκτορας της αμερικάνικης κυβέρνησης προσπαθώντας να σωσει έναν φυλακισμένο εκατομυριούχο, που κρατά στα χέρια του έναν φάκελο που όλοι θέλουν απεγνωσμένα. Στην πορεία, οι Μακλέιν, πατέρας και υιός θα αναμετρηθούν με το πιο σκληρό κομμάτι της Ρώσικης μαφίας και θα αποτρέψουν ένα νέο πυρηνικό όλεθρο στην περιοχή του Τσέρνομπιλ.

Τι ήταν αυτό που έκανε το «Die Hard» μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπέτειες στην ιστορία των σύγχρονων blockbuster; Είναι απλό. Ο Μπρους Γουίλις έχτισε με τον Τζον ΜακΚλέιν, έναν χαρακτήρα που ήθελες να δεις να νικά ξανά και ξανά. Εναν κατά λάθος ήρωα που όλα έμοιαζαν να του πηγαίνουν στραβά, αλλά που είχε σοβαρούς λόγους να το παλεύει ως το τέλος. Και τον απαραίτητο κυνισμό και χιούμορ, για να μην παίρνει τίποτα στα σοβαρά.

Δυστυχώς ο Τζον ΜακΚλέιν του «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει Σήμερα», μοιάζει μάλλον κουρασμένος και άκεφος. Μπορέι να τα καταφέρνει με τα οπλοπολυβόλα και να μην σπάει ούτε ένα κόκαλο ακόμη κι αν κατεβαίνει τους ορόφους πολυκατοικιών πέφτοντας από σκαλωσιές, ή αν περνά μέσα από τζαμαρίες και βουτά σε πισίνες από τον τελευταίο όροφο ενός κτηρίου στο Τσέρνομπιλ.

Δεν είναι οι σωματικές του αντοχές που υποφέρουν εδώ, όμως, αυτό που δεν είναι το ίδιο είναι δυστυχώς η αίσθηση του χιούμορ του. Βγαίνοντας από την αίθουσα μετά βίας θα θυμάστε μια ατάκα του, όσο παρακολουθείτε το φιλμ, δύσκολα θα σκάσετε κάτι παραπάνω από ένα χαμόγελο.

Κι αυτό δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Το τεμπέλικο σενάριο φορτώνει την ταινία με ασταμάτητες σκηνές δράσης, οι οποίες προσπαθούν να είναι η μια πιο θεαματική και πιο έντονη από την προηγούμενη. Κι όταν το φιλμ ξεκινά με μια τεράστια έκρηξη κι ένα κυνηγητό στους δρόμους της Μόσχας στο οποίο ισοπεδώνονται και ανατρέπονται δεκάδες (ή και εκατοντάδες) αυτοκίνητα, αντιλαμβάνεσαι πως το τελικό κρεσέντο οφείλει να αγγίξει τα όρια του τόσο υπερβολικού που καταντά σχεδόν αστείο.

Κι όμως μέσα σε όλο αυτό τον σαματά, το φιλμ μοιάζει να σέρνει τα πόδια του, κρατώντας μετά βίας το ενδιαφέρον σου. Ο Τζάι Κόρτνεϊ που υποδύεται τον Τζον ΜακΚλέιν τον νεώτερο, δεν έχει τίποτα άλλο να επιδείξει εκτός από ένα ζευγάρι γυμνασμένα μπράτσα κι έναν τετράγωνο action hero χαρακτήρα, που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον και καμιά απολύτως χημεία με τον κινηματογραφικό πατέρα του.

Οσο για τον Σεμπάστιαν Κοχ στον ρόλο του Ρώσου πολυεκατομμυριούχου που έχει στα χέρια του έναν πολύτιμο φάκελο που όλοι θέλουν (αλλά και μια κρυμμένη ατζέντα όπως θα αποδειχθεί), στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ δεν έχει σχεδόν τίποτα να κάνει, εκτός από το να τρέχει αβοήθητος στο πλευρό των ΜακΚλέιν και υιού που προσπαθούν να τον σώσουν.

Το αποτέλεσμα δεν είναι κάκό αν αυτό που περιμένετε είναι μια ακόμη ταινία δράσης όπου τίποτα δεν ξεφεύγει από την φόρμουλα και τα κλισέ. Μόνο που δυστυχώς το όνομα του Τζον ΜακΚλέιν, γεννά από μόνο του μεγαλύτερες προσδοκίες. Οι οποίες εδώ, δεν ικανοποιούνται...