Η ταινία του Κριστόφ Ονορέ είναι όπως υπόσχεται ο (γαλλικός) τίτλος της (μεταφρασμένος «Να Κλαις, Να Αγαπάς και να Τρέχεις Γρήγορα») ένα φιλμ για την αγάπη, την απόλαυση, την ζωή που τρέχει γρήγορα. Είναι επίσης μια καταγραφή μιας στιγμής στο χρόνο, σχεδόν της ψυχής μιας δεκαετίας (αυτής του '90) η οποία υπήρξε προφανώς καθοριστική για τον ίδιο τον Ονορέ μα και για τη γενιά του.
Η ιστορία του φιλμ διαδραματίζεται μέσα σε λίγες εβδομάδες αλλά μοιάζει να χωρά εντός της αμέτρητες ζωές, αλλά και ιδέες για την ζωή και τον τρόπο του καθενός να την βιώνει για τις απολαύσεις που φέρνει για τον πόνο που δίνει. Ενα φιλμ γεμάτο αναφορές και «υποσημειώσεις»: μουσικές, βιβλία, εικόνες, αφίσες, ατάκες, κρυπτογραφημένα μηνύματα για μια ολόκληρη γενιά ή για όποιον θεατή είναι πρόθυμος να τα διαβάσει.
Και κάπως έτσι το «Οι Χτύποι της Καρδιάς μου» μοιάζει με ένα βιβλίο που ξεχειλίζει όχι μόνο από το ίδιο το περιεχόμενό του μα κι από σημειώσεις, χαρτάκια και προσθήκες στις σελίδες του, τσακισμένες γωνίες ακόμη και ξερά λουλούδια: ένα βιβλίο που κάποιος δεν έχει απλά διαβάσει, μα το έχει κυριολεκτικά ζήσει.
Κάπου εκεί μοιάζει να βρίσκεται κι ένα από τα βασικά προβλήματα του φιλμ αφού η ανάγκη του να πει τόσα πολλά μοιάζει κατά στιγμές με φλυαρία, ή του στερεί την καθαρότητα που θα του πρόσφερε η αφαίρεση, όμως δεν χάνει ποτέ το focus που δεν είναι άλλο από τους δυο βασικούς πρωταγωνιστές του, τον τριανταπεντάρη συγγραφέα Ζάκ που είναι φορέας του AIDS στο Παρίσι και τον 22χρονο Αρτίρ που ξεκινάει μόλις την ενήλικη ζωή του στη Ρεν.
Οι δυο τους θα γνωριστούν τυχαία και θα «μπορούσαν να έχουν μια όμορφη ζωή μαζί» όπως λέει ο ένας στον άλλο, αν μόνο η στιγμή ήταν κατάλληλη και η ζωή δεν έτρεχε τόσο γρήγορα. Η σχέση τους θα δώσει σχήμα στην ταινία και δυο πόλους ανάμεσα στους οποίους θα ταλαντεύεται, όμως το φιλμ είναι κάτι παραπάνω από μια ιστορία αγάπης, η καταγραφή μιας ολόκληρης εποχής, μιας γενιάς, μιας τεκτονικής αλλαγής στον τρόπο ζωής και σκέψης, αυτοπροσδιορισμού και ταυτότητας των gay.
Και φυσικά όχι μόνο. Είναι μια ταινία για την πολυπλοκότητα της αγάπης για τις σχέσεις που μας διαμορφώνουν ασχέτως σεξουαλικού προσανατολισμού, για το ψηφιδωτό από αμέτρητα μικρά ή μεγαλύτερα πράγματα που χτίζουν μια ανθρώπινη ζωή. Κι ακριβώς όπως μια ανθρώπινη ζωή είναι κι αυτή γεμάτη από στιγμές ομορφιάς και μεγαλείου κι από άλλες αφόρητα μπανάλ, από πυροτεχνήματα και ξεθυμασμένες φυσαλίδες, από πράγματα που λειτουργούν και πράγματα που αποτυγχάνουν.
Πιθανότατα αν ο Ονορέ λείαινε το σχήμα της ταινίας του, την διάρκειά της, την πυκνότητά της το «Plaire, Aimer et Courir Vite» να ήταν μια πολύ πιο πετυχημένη και δυνατή ταινία, όμως ίσως τότε δεν θα έκρυβε μέσα της τις αλήθειες και τις πτυχές μιας εμπειρίας, την υφή μιας μαρτυρίας, την ομορφιά και τον πόνο μιας ταινίας που θέλει να είναι απόλυτα προσωπική. Κι όχι μόνο για τον σκηνοθέτη της.
