Μια γυναίκα ξυπνά από την βαθιά της ύπνωση σε έναν κρυογενικό θάλαμο, νωρίτερα από΄ ότι θα έπρεπε εξαιτίας μιας βλάβης. Δεν ξέρει ποιά είναι και που βρίσκεται, αλλά οι αναμνήσεις της σιγά σιγά της αποκαλύπτουν εικόνες από ένα παρελθόν που μοιάζει θολό. Και η τεχνητή νοημοσύνη της κάψουλάς της την βοηθά να το ανασυνθέσει και να ανακαλύψει την ταυτότητά της. Κάτι που πρέπει να κάνει όσο πιο γρήγορα γίνεται, καθώς το οξυγόνο της τελειώνει πιο γρήγορα από όσο διαρκεί η ταινία.
Αφού στην προηγούμενη ταινία του ο Αλεξάντρ Αζά παγίδευσε την Κάια Σκοντελάριο σε ένα πλημμυρισμένο υπόγειο γεμάτο πεινασμένους αλιγάτορες, αυτή τη φορά, κλείνει τη Μελανί Λοράν σε ένα high tech κουβούκλιο και της στερεί τον αέρα, σε μια ταινία που περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο, φέρνει στο νου το «Buried» του Ροντρίγκο Κόρτες, αλλά η σύγκριση μαζί του αποβαίνει μάλλον μοιραία.
Παρότι ο μετρητής οξυγόνου του θαλάμου της ηρωίδας κατεβαίνει με ταχύτητα και η αποκάλυψη της αλήθειας για την κατάστασή της δείχνει να ακολουθεί μια αληθινά μπλεγμένη διαδρομή, τις «απροσδόκητες» αποκαλύψεις, και τους ευρηματικούς τρόπους που χρησιμοποιεί τον περιορισμένο χώρο και τις τεχνολογικές δυνατότητες της κρυογενικής κάψουλας (που μιλά με τη φωνή του Ματιέ Αμαλρίκ), το φιλμ του Αζά δεν κατορθώνει να χτίσει ένα έντονο συναίσθημα αγωνίας ούτε αληθινό ενδιαφέρον για την τύχη της ηρωίδας του.
Κι ακόμη χειρότερα, οι σεναριακές ανατροπές μοιάζουν εύκολα προβλέψιμες σε όσους έχουν δει μερικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας στην ζωή τους και το ύφος της ταινίας που ακροβατεί ανάμεσα στο ψυχρό φουτουριστικό ύφος του sci-fi και τα ερσάτζ-Τέρενς-Μάλικ μελωμένα πλάνα των αναμνήσεων δεν δένει ποτέ σε ένα απόλυτα λειτουργικό αποτέλεσμα.
Κι έτσι το «Oxygen», ξεμένει γρήγορα από αέρα ακόμη κι αν λίγο πριν το τέλος έχει μια φιλόδοξη και εντυπωσιακή σκηνή που μοιάζει βγαλμένη από μια πολύ πιο φιλόδοξη και ενδιαφέρουσα ταινία, αλλά που δεν αρκεί για να σώσει αυτή εδώ από την κάψουλα της «συμπαθητικής μετριότητας».
