Το One Direction: This Is Us , πραγματεύεται τη συναρπαστική ιστορία ενός παγκόσμιου μουσικού φαινομένου. Εμπλουτισμένη με υλικό από live συναυλίες, αυτή η ταινία μας διηγείται τις ιστορίες των Νίαλ Χόραν, Ζάιν Μάλικ, Λίαμ Πέιν, Χάρι Στάιλς, Λούις Τόμλινσον. Θα παρακολουθήσουμε πως τα κατάφεραν και έκαναν το γιγαντιαίο άλμα προς τη δόξα και την κορυφή. Ξεκίνησαν από το X-Factor, κατέκτησαν τον κόσμο και έφτασαν να δίνουν συναυλίες στο διάσημο O2 Arena στο Λονδίνο. Ακούστε τα από τους ίδιους και δείτε μέσα από τα δικά τους μάτια, πως είναι να είσαι ένας από τους One Direction.
H απόσταση που χρειάστηκε να διανύσει ο Μόργκαν Σπέρλοκ για να φτάσει από μαχητικά ντοκιμαντέρ όπως το «Supersize Me» σε αυτό το ποπ πορτρέτο που μπορείς εύκολα να το πεις χαριτωμένο, αλλά θα είναι σίγουρα υπερβολή να το ονομάσεις ντοκιμαντέρ, μοιάζει να είναι εξίσου μεγάλη όσο αυτή της περιοδείας του boyband που καταγράφει στην διάρκεια της ταινίας του.
Το «One Direction: This Is Us» μοιάζει περισσότερο με πληρωμένο διαφημιστικό μιάμιση ολόκληρης ώρας, καθώς ενδιαφέρεται μόνο, να δείξει την μετεωρική άνοδο του γκρουπ, την αφοσίωσή τους στην δουλειά τους, τις υπέροχες σχέσεις που διατηρούν μεταξύ τους, την αγάπη τους και την υποχρέωση που νιώθουν απέναντι στους φαν.
Πουθενά δεν υπάρχει ένα ίχνος σκιάς (εκτός ίσως από το πόσο σκληρά δουλεύουν και πόσο λίγο βλέπουν τις οικογένειές τους), πουθενά η υποψία οποιουδήποτε παραστρατήματος, παρεκτροπής, δυσφορίας, γκρίνιας αντιπαλότητας. Κουβέντα δεν γίνεται για τον τρόπο που χτίζεται ένα ποπ είδωλο, για την βιομηχανία των boybands, για την στα όρια της υστερίας εμμονή των νεαρών κοριτσιών, για την μανία με την διασημότητα που εκφράζει το «X Factor», όπου η μπάντα κατασκευάστηκε στα χέρια του Σάιμον Κάουελ ο οποίος είναι και παραγωγός της ταινίας.
Αντίθετα, το φιλμ φτιαγμένο απολύτως για τις φαν του γκρουπ, είναι γεμάτο από εντυπωσιακές στιγμές στις συναυλίες (οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι οι «One Direction» δεν είναι η χειρότερη boyband που ακούσαμε ποτέ), από χαριτωμένα στιγμιότυπα από τις περιοδείες τους (ανάμεσα στα οποία και μια συνάντησή τους με τον Μάρτιν Σκορσέζε στη Νέα Υόρκη), προσωπικές στιγμές με τις οικογένειές τους και κάμποσα γυμνόστηθα στιγμιότυπα προορισμένα να γίνουν κολλητικά gifs σε εφηβικά tumblrs.
To αποτέλεσμα είναι αναμφίβολα διασκεδαστικό, με τον άμυαλο τρόπο που το MTV κάνει πετυχημένη τηλεόραση με φτηνά reality show, ή τα talent shows καθηλώνουν ολόκληρες χώρες στις οθόνες των τηλεοράσεων τους, αλλά δεν παύει να μην έχει καμιά παραπάνω χρησιμότητα ή βάθος από αυτή μιας αφίσας που κολλάς στο δωμάτιό σου.
Και το μόνο που κάνει το θέαμα ενδιαφέρον, εκτός από το ποπ κολάζ των εικόνων που γλιστρά στον αμφιβληστροειδή, είναι η σκέψη που μένει κολλημένη στο πίσω μέρος του μυαλού σου, όλη την ώρα που βλέπεις την ταινία: η σχεδόν αναπόφευκτη στιγμή στο μέλλον, όταν τα τατού στα μέλη των 19χρωνων νεαρών, θα κρεμάνε στα αγύμναστα πλέον, ταλαιπωρημένα από τις καταχρήσεις κορμιά τους, όταν το άστρο τους θα έχε σβήσει και η εικόνα τους θα βρίσκεται μόνο σε κιτρινισμένα περιοδικά, στις «που βρίσκονται τώρα;» στήλες του διαδικτύου και σε tell all αποκλειστικές αποκαλύψεις σε φτηνά tabloids.
