Ο Νίκος Πιλάβιος το ξεκαθαρίζει από την αρχή πως ό,τι θα δούμε στην πρώτη του κινηματογραφική περιπέτεια είναι «ακατάλληλο για ενηλίκους». Και κάπως έτσι ξανασυστήνεται από την αρχή σε μια γενιά που δεν τον πρόλαβε στις τηλεοπτικές του περιπέτειες – την εποχή που δεν υπήρχαν ιδιωτικά κανάλια και ζώνες παιδικού προγράμματος παραγεμισμένες με Transformers και λοιπά μεταλλαγμένα «μίκι μάου».
Στην ίδια ακριβώς λογική που τον έχρισε ως τον «Παραμυθά» που μεγάλωσε γενιές και γενιές παιδιών, ο Νίκος Πιλάβιος μεταφέρεται στο νέο του (ψηφιακό αλλά το ίδιο χειροποίητο) περιβάλλον με την άνεση ενός παππού που ξέρει πια την τέχνη της αφήγησης, η οποία – μαζί με τα τραγούδια και τους δευτερεύοντες χαρακτήρες - αποτελεί και την κεντρική δύναμη των περιπετειών του.
Στην πραγματικότητα, ο «Παραμυθάς» - Η ταινία έρχεται να συμπληρώσει τη δεύτερη περίοδο του Νίκου Πιλάβιου στην ΕΡΤ το 2011 με αυτούσιες ιστορίες από εκείνα τα επεισόδια και όλους τους ήρωες που γεννήθηκαν την περίοδο 1978-1987: από τη Μάγισσα Κλοκλό μέχρι το μαγικό μολύβι και τον Τζον Σκαντζό τον σκαντζόχοιρο...
Παράταιρος αλλά όχι ξεπερασμένος, σε μια εποχή που απαιτεί από τις παιδικές ταινίες να είναι όσο πιο ενήλικες μπορούν και να ακουμπάνε με οποιονδήποτε τρόπο στην ποπ κουλτούρα, ο «Παραμυθάς» παραμένει πεισματικά «παιδικός» και πιστός στη χειροποίητη αθωότητα που διατήρησε ως αξιώμα μέσα στις δεκαετίες που επιβίωσε ως μια διαχρονική πηγή διαπαιδαγώγησης και διασκέδασης.
Ο «Παραμυθάς» δεν προφασίζεται ότι απευθύνεται σε κάποιον μεγαλύτερο από πολύ μικρά παιδιά και φτιαγμένος με αγάπη και γνώση του τι εστί «παραμύθι» αποτελεί μιάμιση ώρα ενός κόσμου που ενώνει το κενό ανάμεσα στη νοσταλγία και την όποια αναθεώρηση της αφήγησης στην ψηφιακή εποχή.
Και είναι πραγματικά ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς πόσο μπορούν οι απλές αλλά ποτέ απλοϊκές ιστορίες του να αγγίξουν τα παιδιά σήμερα, προσφέροντας τους ένα κοινό τόπο με τους γονείς τους που για μιάμιση ώρα μπορούν να μπουν στη μηχανή του χρόνου και να ζήσουν ξανά την παιδική τους ηλικία.
