Οι κάτοικοι του Τσαμπούρνου, ενός χωριού της βορειοανατολικής Τουρκίας, έζησαν για ολόκληρες γενιές σε αρμονική συμβίωση με τη φύση, βασιζόμενοι στην καλλιέργεια τσαγιού και την αλιεία. Πριν από δέκα χρόνια όμως, η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε να ρίχνει απορρίμματα στους λόφους του χωριού, με αποτέλεσμα η περιοχή να μετατραπεί σε μια τεράστια χωματερή, που παραβαίνει τους κανόνες ασφαλείας και δημιουργεί συνεχώς ατυχήματα και καταστροφές.
Ο Φατίχ Ακίν λέει οτι το «Polluting Paradise» ξεκίνησε κατά κάποιο τρόπο και με έναν μάλλον τεθλασμένο τρόπο από το ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορζέζε για τον Μπομπ Ντίλαν «No Direction Home». Βλέποντάς το παθιάστηκε με τον τραγουδοποιό και διαβάζοντας την βιογραφία του, ανακάλυψε ότι η γιαγιά του καταγόταν από την τουρκιά από την περιοχή του Τραμπζόν, την ίδια περιοχή που καταγόταν ο παππούς του. Ετσι το 2006 ταξίδεψε με τον πατέρα του στο χωριό Τσαμπουρνού και γοητεύτηκε από την φυσική ομορφιά του.
Τότε ήταν που ανακάλυψε ότι ο φυσικός παράδεισος που ήταν η περιοχή κινδύνευε να μολυνθεί από τα σχέδια της κατασκευής μιας χωματερής και πεπεισμένος ότι αυτή είναι μια ιστορία που αξίζει να κινηματογραφήσει , αποφάσισε να ακολουθήσει την εξέλιξή της με την κάμερα του. Ετσι από το 2007 κι ως λίγους μήνες πριν κατέγραψε την πορεία των έργων, την ολοκλήρωση, τα συνεχή λάθη, τις κατασκευαστικές ατέλειες, την εγκληματική αμέλεια των εργολάβων και της κυβέρνησης απέναντι στο περιβάλλον και τους κατοίκους, τους αγώνες των τελευταίων να εμποδίσουν το χτίσιμο ή να κλείσουν την χωματερή.
Τα πλάνα της χωματερής, των λυμάτων της, της καταστροφής που προκαλεί είναι σοκαριστικά. Τα πλάνα της ομορφιάς της περιοχής είναι ακόμη πιο σοκαριστικά όταν αντιλαμβάνεσαι τι πρόκειται να χαθεί, ή σε πόσο κίνδυνο μπαίνουν οι ζωές των κατοικούν που ζουν δίπλα σε κάτι τοσο μολυσματικό ή κολυμπούν στα νερά μιας αληθινά βρώμικης θάλασσας.
Ομως πέρα από την σταυροφορία του Ακίν να βοηθήσει τους κατοίκους του Τσαμπουρνού και την απόλυτα δικαιολογημένη οργή που σου γεννά το ντοκιμαντέρ, οι κινηματογραφικές αρετές του είναι μάλλον λίγες. Χωρίς έναν χαρισματικό πρωταγωνιστή, δίχως να κατορθώνει να συλλάβει κάτι από την ουσία των κατοίκων και του τόπου, το «Polluting Paradise» μπορεί να πετυχαίνει να σε αφυπνίσει (για κάτι που στην ουσία για έναν Έλληνα θεατή δεν μοιάζει τόσο ξένο, είτε μιλάμε για την οικολογική πλευρά του φιλμ είτε αυτή που μιλά για την διαφθορά και τα ψέμματα των πολιτικών αρχών) αλά ελάχιστα κατορθώνει να σε εμπλέξει, ή να σε παρασύρει με τον τρόπο που θα περίμενες.
