Πρώην αστυνομικός της Αμερικανικής δίωξης ναρκωτικών μετακομίζει σε μια ήσυχη πόλη, για να κάνει μια καινούρια αρχή με την μικρή του κόρη. Εκεί όμως θα βρεθεί στο στόχαστρο ενός έμπορου ναρκωτικών που αποκαλύπτει το παρελθόν του και φέρνει στο κατόπι του επίκινδυνους εχθρούς. Κι εκείνος δεν έχει άλλη επιλογή από το να υπερασπιστεί την ζωή του και αυτήν της κόρης του.
Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια ταινία σαν αυτή, αν όχι μια εντελώς χαμένη ευκαιρία; Πως να συγχωρήσεις μια περιπέτεια με τον Τζέισον Στέιθαμ που όχι μόνο δεν του δίνει ούτε μία καλή ατάκα, αλλά ούτε καν μια σκηνή όπου βγάζει το πουκάμισό του; Πως γίνεται να δίνει στον Τζείμς Φράνκο τον ρόλο του psycho εμπόρου crystal meth και στην Γουίνονα Ράιντερ την ευκαιρία να παίξει την lowlife τσούλα και να μην τους απογειώνει στην υπερβολή και το camp;
Μπορείς βεβαίως να την χαρακτηρίσεις βαρετή. Ή Προβλέψιμη. Ή πολύ κακή ακόμη και για τους θεατές που απολαμβάνουν τις κακές ταινίες, αφού το φιλμ του Γκάρι Φλέντερ παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά και το σενάριο του Σιλβέστερ Σταλόνε δεν έχει καμιά απολύτως σπίθα ζωής.
Η Κέιτ Μπόσγουορθ είναι η μόνη που κάνει κάτι ενδιαφέρον στον ρόλο της ναρκομανής μητέρας του bully συμμαθητή της κόρης του Τζέισον Στέιθαμ, αλλά όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί μοιάζουν να βαριούνται αφόρητα, μη πιστεύοντας ούτε οι ίδιοι, ότι οι πράξεις, οι ατάκες τους, οι χαρακτήρες τους, έχουν οποιοδήποτε νόημα.
Οσο γι αυτό για το οποίο οι περισσότεροι πληρώνουν το αντίτιμο του εισιτηρίου σε μια ταινία του Τζέισον Στείθαμ, δηλαδή η δράση, δείχνει επίσης χλιαρή και άνευρη, αφού ο Φλέντερ δεν δίνει την δυνατότητα στον πρωταγωνιστή του να δείρει όπως αυτός ξέρει (αν και μια σκηνή όπου κατατροπώνει μια ομάδα μπράβους με τα χέρια δεμένα σε ξυπνά για λίγο), χαραμίζοντας ακόμη και την τελική κορύφωση σε ένα shoot out εξ αποστάσεως, αντί για ένα mano a mano κρεσέντο μπουκέτων.
Κι αν κάτι μένει να θυμάσαι από το φιλμ που βρίσκεται σχεδόν σε όλη του την διάρκεια ένα ίχνος μόλις πάνω από την γραμμή της απόλυτης αδιαφορίας, τότε αυτό δεν είναι άλλο από το επώδυνο θέαμα του Τζέισον Στέιθαμ ως undercover Hells Angel μοτοσικλετιστή με ψεύτικο μακρύ μαλλί, στην αρχή της ταινίας. Μια ιδέα τόσο λάθος και μια εικόνα τόσο απερίγραπτη, που πολύ απλά σου καίει τον αμφιβληστροειδή...
