Ο τελειόφοιτος Τσάρλι Μπρούστερ νιώθει έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο! Ωστόσο, την ειδυλλιακή καθημερινότητά του στη γειτονιά, έρχεται να αναστατώσει η άφιξη του Τζέρι, ενός γοητευτικού όσο και μυστηριώδη ξένου. Μια σειρά από εξαιρετικά ασυνήθιστα συμβάντα, ωθούν τον Τσάρλι να παρακολουθήσει κρυφά το νέο του γείτονα, κάτι που θα τον οδηγήσει σε μια αναπάντεχη διαπίστωση: του Τζέρι, του αρέσει να δαγκώνει!
Μπορεί η πρωτότυπη ταινία του 1985 να μην είναι ακριβώς κλασσική, ακόμη κι αν υπήρξε επιτυχία, γνώρισε συνέχειες και κατόρθωσε να διατηρήσει την φήμη της τόσο, ώστε να κερδίσει ένα ρημέικ, όμως είχε ένα βασικό στοιχείο που καθιστούσε αξιοπρόσεκτη: Την ικανότητα να μπλέκει το γέλιο και τον τρόμο, δυο συστατικά που συνήθως δεν κατορθώνουν να συνυπάρξουν με πετυχημένο τρόπο στην οθόνη.
Το ριμέικ του Γκρεγκ Γκιλέσπι, που πριν λίγα χρόνια είχα υπογράψει το συμπαθέστατο και ιδιοσυγκρασιακό «Ο Λαρς και η Κούκλα του», κρατά εκείνο το μυστικό συστατικό και το εκσυγχρονίζει για ένα κοινό που έχει αλλάξει ριζικά συμπεριφορά απέναντι στους βρικόλακες, μετά από μια πετυχημένη «καμπάνια αποδοχής» δια μέσου της ποπ κουλτούρας με ταινίες όπως το το «Twilight» και σειρές όπως το «True Blood».
Ευτυχώς η «Νύχτα Τρόμου» μοιάζει περισσότερο με το δεύτερο παρά με το πρώτο, στον τρόπο που μεταμορφώνει τον ήρωά της σε ένα πλάσμα αναμφίβολα σέξι αλλά και και μαζί επικίνδυνο και σκοτεινό. Παρ όλα τα flirty βλέμματα του Κόλιν Φάρελ (που αποτελεί το αληθινό ατού της ταινίας), δεν θα ήθελες να βρεθείς μόνος μαζί του, στο υπόγειό του, το οποίο μπορείς να χαρακτηρίσεις με πολλές λέξεις αλλά σίγουρα όχι «φιλόξενο».
Ο Φάρελ εδώ, δεν είναι ο πασπαλισμένος με χρυσόσκονη και επενδυμένος με ρομαντικές φαντασιώσεις Εντουαρτ του «Twilight», αλλά ένα γοητευτικό μεν, αλλά επικίνδυνο πλάσμα που δεν κρύβει πολύ καλά την ζωώδη φύση του. Ή την δίψα του για αίμα.
Ναι η ταινία είναι ενήμερη για την τρέχουσα πόπ κουλτούρα και την χρησιμοποιεί υπέρ της, για να στήσει την χαριτωμένη κωμική παγίδα της που κάθε τόσο σε σπρώχνει σε gory διαλείμματα, που συχνά είναι πιο ματωμένα και σκληρά απ όσο θα περίμενες. Φυσικά δεν αποφεύγει πάντα τα κλισέ μιας ταινίας τρόμου, ούτε αυτά ενός φιλμ με γυμνασιόπαιδα, αλλά στις καλύτερες στιγμές της τα χρησιμοποιεί υπέρ της, διασκεδάζοντας να τα λούζει με έναν κουβά αίμα, κάνοντας το γέλιο να σου κόβεται απότομα...
