16ος αιώνας. Ο Μίκαελ Κολχάας είναι ένας καλοβαλμένος οικονομικά έμπορος αλόγων από το Βρανδεμβούργο, που έχει προβλήματα με τη σαξονική κυριαρχία στην περιοχή του. Σιγά-σιγά, παρακολουθεί την αδικία γύρω του και σηκώνει ανάστημα. Όταν οι νομικές διαδικασίες αποτυγχάνουν, ξεκινάει έναν πόλεμο που εξελίσσεται από προσωπικό σε επανάσταση.
Το ομώνυμο βιβλίο του Χάινριχ φον Κλάιστ για έναν έμπορο του 16ου αιώνα που παίρνει τα όπλα όταν νιώθει ότι αδικείται όχι για να ζητήσει εκδίκηση, μα το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια του, βρίσκει μια γοητευτική, αλλά άνευρη κινηματογραφική μεταφορά.Μπορεί να διαδραματίζεται σε μια εποχή όπου η εξουσία βρισκόταν στα χέρια μοναρχών, η δικαιοσύνη αποδιδόταν με το σπαθί και η ζωή ήταν σκληρή, όμως δεν είναι καθόλου δύσκολο να κάνεις την αναγωγή του μηνύματος του βιβλίου, σε μια εποχή σαν την σημερινή που μπορεί να μοιάζει ελαφρώς πιο πολιτισμένη, αλλά που οι κοινωνικές συνθήκες μάλλον οπισθοχωρούν με ταχύτητα προς τα πίσω.
Aπό αυτή την άποψη το φιλμ του Αρνό ντε Παλιέρ, έχει κάτι ενδιαφέρον να πει όχι μόνο για το τότε, μα κυρίως για το σήμερα, ακόμη κι αν δεν είναι ακριβώς σίγουρο με ποιο τρόπο να το κάνει. Μεταφέροντας την δράση από την Γερμανία στη Γαλλία, δίχως κάποιο συγκεκριμένο λόγο και δίχως να κάνει ούτως ή άλλως κάποια σημαντική διαφορά, στήνει μια απογυμνωμένη από κάθε «καλλωπιστικό στοιχείο» ιστορική ταινία, που διαδραματίζεται κυρίως σε άχρονα τοπία της φύσης και λιτά, δωρικά ανθρώπινα κτίσματα.
Το ίδιο λιτή είναι και η σκηνοθεσία του, αφού δεν προσπαθεί να τονίσει ιδιαίτερα το δράμα, ή το στοιχείο της αγωνίας, διατηρώντας έναν ήπιο τόνο και καθοδηγώντας τους ηθοποιούς τους σε ερμηνείες στωικές, ήρεμες, δίχως εμφανείς εξάρσεις. Το αποτέλεσμα είναι ένα χαμηλότονο, αλλά τόσο πολύ που αγγίζει το όρια του άνευρου, φιλμ εποχής, που βασίζεται λίγο περισσότερο απ΄ ότι ίσως χρειαζόταν στα κοντινά πλάνα του πρωταγωνιστή του Μαντς Μίκελσεν.
Ο οποίος είναι μεν για μια ακόμη φορά επιβλητικός, αλλά που δεν αφήνεται να χτίσει έναν χαρακτήρα λίγο πιο συναρπαστικό, κρατώντας όπως ολόκληρη η ταινία σε ένα υπερβολικά ήρεμο, σχεδόν ψυχρό τόνο, που μόνο σε ελάχιστες στιγμές, όπως αυτής που μια φοράδα γεννά ένα μικρό πουλάρι, αποκτά την εικόνα ενός φιλμ που θα μπορούσε να είναι μαζί «αυστηρό» αλλά και γεμάτο ένταση.
