Ο Τόμας και οι τολμηροί σύντροφοί του έχουν βγει πια από τον εφιαλτικό Λαβύρινθο αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με την μεγαλύτερή τους πρόκληση μέχρι τώρα: την μυστηριώδη και παντοδύναμη οργάνωση γνωστή ως Τμήμα Παγκόσμιας Καταστροφής (WCKD). Όσο φιλόξενοι και περιποιητικοί κι αν είναι οι άνδρες που τους περισυνέλεξαν μετά την απόδρασή τους, ο Τόμας δεν μπορεί να αφήσει στην άκρη τις αμφιβολίες του σχετικά με τα αληθινά τους κίνητρα. Σιγά-σιγά εκείνος και οι φίλοι του συνειδητοποιούν ότι ο έξω κόσμος κρέμεται από μια κλωστή και ότι μια μοίρα χειρότερη από τον θάνατο περιμένει όλους όσοι μείνουν πίσω στην απέραντη ερημωμένη περιοχή της Πύρινη Γης. Ενώνοντας τις δυνάμεις τους με αντιστασιακούς πολεμιστές, τα μέλη της ομάδας τα βάζουν με τις κατά πολύ ανώτερες δυνάμεις του WCKD και αποκαλύπτουν τα σοκαριστικά της σχέδια. Σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, οι πρωταγωνιστές θα προσπαθήσουν να κάνουν μια καινούρια αρχή, χωρίς όμως να υποπτεύονται ότι μερικές φορές η αλήθεια είναι πιο σκληρή από το ψέμα.
Αν υποθέσουμε πως κάθε young adult λογοτεχνική και κινηματογραφική τριλογία, με ήρωες ηρωικούς νέους που μάχονται για την σωτηρία/ελευθερία/ανθρωπότητα είναι στην ουσία μια μεταμφιεσμένη παραβολή για την εφηβεία και τα προβλήματα της, θα μπορούσαμε ίσως να τις κατατάξουμε κατά αναλογία σε μια σειρά σοβαρότητας. Κάπως έτσι αν το «Hunger Games»αναφέρεται ας πούμε σε πράγματα όπως η ταυτότητα ή οι πόνοι της ενηλικίωσης και το «Beutiful Creatures» (που ευτυχώς για όλους μάλλον δεν θα έχει συνέχεια) σε προβλήματα του τύπου είναι Σάββατο βράδυ, πρέπει να βγεις αλλά έχει χαλάσει το πιστολάκι, τότε το «Maze Runner» βρίσκεται κάπου στη μέση, στην περιοχή του «δεν έχω διαβάσει για το διαγώνισμα των μαθηματικών». Με δυο λόγια, εκτός κι αν είσαι όντως στην κατάσταση των ηρώων, παραδείγματος χάρη παγιδευμένος σε έναν λαβύρινθο στον οποίο σουλατσάρουν γιγαντιαίες, μηχανικές αράχνες τα βράδια, το πρόβλημα σου δεν μοιάζει και τόσο σοβαρό στους υπόλοιπους.
Και δυστυχώς το «Λαβύρινθος» είναι μια από εκείνες τις σειρές των ταινιών που δυσκολεύεσαι να τις πάρεις στα σοβαρά και δεν έχει σημασία αν φταίει η ξαναζεσταμένη ιδέα που την έχουμε δει πολλές φορές καλύτερα, οι άγουροι ηλικιακά και ερμηνευτικά πρωταγωνιστές, ή απλά το ότι το φιλμ δεν κατορθώνει να γεννήσει το παραμικρό ίχνος αγωνίας και ψυχολογικής εμπλοκής.
Στις «Πύρινες Δοκιμασίες» μάλιστα (που οφείλουμε να σας προειδοποιήσουμε έχουν ελάχιστα πλάνα φωτιάς, αν ο τίτλος σας κάνει να περιμένετε κάτι τέτοιο), το μυστήριο που κρύβεται εκεί έξω, είναι σχεδόν ανύπαρκτο, αφού οι ήρωες έχουν ήδη βγει από τον λαβύρινθο και έχουν βρει προστασία (;) σε μια στρατιωτική βάση. Κι όταν ανακαλύψουν ότι το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να φύγουν κι από εκεί, ο δρόμος που τους περιμένει είναι στρωμένος με ακριβώς αυτά που περιμένεις: Ερείπια, έρημο, κινδύνους. Και γνώριμες εικόνες που φέρνουν στο μυαλό κάθε δυστοπικό κλισέ από το «Mad Max», μέχρι το «Walking Dead» και καμία απολύτως έκπληξη μέχρι το απόλυτα προβλέψιμο τέλος, που οδηγεί στην επόμενη ταινία.
Το μόνο που μένει είναι μια σειρά από εντυπωσιακές εικόνες ενός κατεστραμμένου κόσμου, δημιουργημένες από τους ιδιοφυείς καλλιτέχνες της Weta Digital, οι οποίες στο πλαίσιο μιας καλύτερης ταινίας θα μπορούσαν να είναι σχεδόν εμβληματικές, αλλά εδώ παραμένουν απλά «σκηνικό», σε μια ταινία που δεν έχει νεύρο ή αληθινό λόγο ύπαρξης.
