Η γνωστή και μη εξαιρετέα παλιοπαρέα του Ζωολογικού Κήπου αγωνίζεται και σε αυτήν την ταινία να φτάσει στη Νέα Υόρκη. Ο Αλεξ το λιοντάρι, ο Μάρτι η ζέβρα, ο Μέλμαν η καμηλοπάρδαλη και η Γκλόρια ο ιπποπόταμος ακόμα προσπαθούν να επιστρέψουν στο σπίτι τους και φυσικά, από την τρίτη αυτή απόπειρά τους, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα λεμούρια, ο Βασιλιάς Τζούλιαν, ο Μορίς και οι Πιγκουίνοι - λαμόγια. Ετσι, όλοι μαζί ταξιδεύουν ανά την Ευρώπη, έχοντας βρει και την τέλεια κάλυψη: ένα τσίρκο σε περιοδεία! Στο κατόπι τους βρίσκεται η δαιμόνια αστυνομικός Σαντέλ Ντι Μπουά που τους καταδιώκει, ελπίζοντας να εμπλουτίσει τη συλλογή της και με ένα κεφάλι λιονταριού!
Το πιο απίθανο στοιχείο στο «Μαδαγασκάρη 3», είναι πως, παρότι η DreamWorks έχει στα χέρια της μια ήδη σίγουρη επιτυχία, παρότι οι μικροί θεατές λατρεύουν αυτό το franchise και θα πήγαιναν να το δουν και με… κλειστά μάτια, η τρίτη συνέχεια της κινηματογραφικής σειράς κάθε άλλο παρά καταφεύγει σε ευκολίες!
Προσθέτοντας το όνομα και τη δημιουργικότητα του σεναριογράφου Νόα Μπόμπαχ («Ο Απίθανος Κύριος Φοξ»), για μια επιπλέον αλλόκοτη ματιά στην ιστορία, η «Μαδαγασκάρη» επιστρέφει σα να ξανασυναντά αγαπημένους φίλους, να συνεχίζει την ιστορία τους από εκεί όπου την άφησε, με αγάπη και οικειότητα. Χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει ότι την ταινία δεν μπορεί να τη δει ένας νέος, ως προς την παράδοσή της, θεατής, πάντως το σενάριο στηρίζεται στο δεδομένο ότι οι ήρωές του ήταν, από την αρχή, ενδιαφέροντες και καλογραμμένοι και η κάθε προσθήκη εμβαθύνει στους χαρακτήρες και τις σχέσεις τους. Με τον ίδιο τρόπο που θεωρεί – και πόσο καλά κάνει – ότι τα παιδιά που βλέπουν σινεμά είναι έξυπνα και έχουν χιούμορ, μπορούν ν’ ανταποκριθούν σε ήρωες και εικόνες που ξεφεύγουν από το συνηθισμένο.
Γιατί, πέρα από κάθε αμφιβολία, η «Μαδαγασκάρη 3» είναι η πιο φευγάτη mainstream ταινία κινουμένων σχεδίων των τελευταίων πολλών χρόνων. Διανύοντας την Ευρώπη, με σταθμούς στο Μόντε Κάρλο, το Λονδίνο και τη Ρώμη και κάνοντας πανηγύρι πάνω στα πολιτισμικά τους στερεότυπα, ξεδιπλώνοντας την ιστορία της μέσα στο περιβάλλον που προσφέρεται όσο κανένα για τρέλλες, αυτό του τσίρκου, η ταινία αναπτύσσει ιλιγγιώδη ταχύτητα από το πρώτο πεντάλεπτο και περνά, χωρίς δισταγμό, στη σφαίρα του σουρρεαλισμού!
Μπορεί η χρήση του 3D να είναι πληθωρική και παιχνιδιάρικη, αλλά είναι το ίδιο το σενάριο, η ανεξάντλητη χρήση της ανεβαστικής μουσικής και οι ασυγκράτητες εικόνες που συνθέτουν μια παιδική ταινία χωρίς φραγμούς και όρια, όπως ακριβώς είναι και η παιδική φαντασία.
