Τριάντα σχεδόν χρόνια μετά την πρώτη μας γνωριμία με τον κινηματογραφικό θρύλο που ακούει στο όνομα Mad Max, ο Τζορτζ Μίλερ ετοιμάζεται να μας διηγηθεί το νέο κεφάλαιο της μετά-αποκαλυπτικής ιστορίας που ενέπνευσε κινηματογραφιστές και καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο, με τον Τομ Χάρντι στο ρόλο του τίτλου και τη Σαρλίζ Θερόν ως προστιθέμενη αξία. Η ταινία μάς μεταφέρει σ' ένα αποτρόπαιο μέλλον, όπου συμμορίες μάχονται για τον έλεγχο των περιορισμένων υδάτινων πόρων και των καυσίμων. Ο Μαξ Ροκατάνσκι θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την Αυτοκράτειρα Φουριόζα, που δραπετεύει με την συμμορία της, με προορισμό την Πράσινη Γη. Η ταινία σηματοδοτεί την πολυαναμενόμενη επιστροφή του σκηνοθέτη Τζορτζ Μίλερ σε ταινίες δράσης και επιστημονικής φαντασίας.Ο Αυστραλός, με ελληνικές ρίζες, κινηματογραφιστής σκηνοθέτησε την πρώτη ταινία του franchise, με τίτλο «Mad Max», το 1979, όπως και τα δυο σίκουελ, «Mad Max 2: The Road Warrior» (1981) και «Mad Max: Beyond Thunderdome» (1985).
Φανταστείτε ένα κομβόι από τα πιο αλλόκοτα, απειλητικά, τεράστια, επικίνδυνα αυτοκίνητα που διασχίζουν με φρενιτιώδη ταχύτητα την έρημο. Φανταστείτε έναν κιθαρίστα κρεμασμένο από αλυσίδες στα (χμ...) κατάρτια ενός από τα οχήματα, να παίζει ένα ατέλειωτο ροκ εκ ρολ σόλο σε μια κιθάρα που κάθε τόσο ξερνάει φλόγες, ενώ πίσω του άντρες που δεν νοιάζονται αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν κρατούν τον ρυθμό χτυπώντας τεράστια τύμπανα.
Οπως και να σας το περιγράψουμε, βλέποντας αυτή τη σκηνή στο φιλμ του Τζόρτζ Μίλερ δεν μπορείς παρά να νιώσεις την καρδιά σου να αναπηδά. Δεν υπάρχουν λόγια για να πεις πόσο cool πόσο ροκ εν ρολ, πόσο απίθανα απολαυστική, πόσο σουρεαλιστικά μεγαλειώδης είναι μια τέτοια σκηνή. Και τα ίδια ακριβώς επίθετα περιγράφουν απόλυτα πετυχημένα και την ίδια την ταινία.
Ο «Δρόμος της Οργής» είναι γεμάτος «φτιαγμένα» αυτοκίνητα και ξέφρενα κυνηγητά (ή καλύτερα είναι όλος ένα ξέφρενο κυνηγητό) όμως δεν είναι μια ταινία για εκείνους που αρκούνται στην ποπ απόλαυση ενός blockbuster για στιγμιαία κατανάλωση. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως αυτή είναι μια από τις καλύτερες action movies που είδατε ποτέ, πόσες όμως action movies ξέρετε που να κουβαλούν δίχως να απολογούνται μια φεμινιστική ατζέντα και να μην την κάνουν ούτε στιγμή να μοιάζει βεβιασμένη.
Πόσες action movies θυμάστε που να μην καταφεύγουν στην ειρωνεία και τον αυτοσαρκασμό, να μην κλείνουν το μάτι στον θεατή; Πόσες action movies μπορείτε να απαριθμήσετε των οποίων η ουσία θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από μια αρχαία τραγωδία; Που στην καρδιά της δεν θα βρεις ένα όμορφο κενό μα μερικά ενδιαφέροντα φιλοσοφικά ερωτήματα για την φύση μας και την πορεία μας στον κόσμο και στον χρόνο;
Στην πραγματικότητα δεν θα βρείτε παρά ελάχιστες ταινίες δράσης σαν τον «Δρόμο της Οργής», ένα φιλμ που ξέρει να παραδίδει το θέαμα αλλά να μην θυσιάζει τα πάντα σε αυτό. Μια ταινία που χτίζει έναν ολοκληρωμένο, αυθύπαρκτο κόσμο, που δίνει σάρκα κι οστά ακόμη και στον λιγότερο σημαντικό χαρακτήρα, που δεν έχει κοιλιές μα μόνο κορυφώσεις, που σε παρασύρει από το πρώτο λεπτό και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, μέχρι το λαχανιασμένο, απογειωτικό τέλος.
Μια ταινία δράσης που η προοπτική μιας συνέχειας δεν ακούγεται σαν αναγκαίο κακό, μα σαν κάτι που σε ενθουσιάζει, σαν ένα απαραίτητο επόμενο κεφάλαιο σε μια ιστορία που ήταν τόσο πυκνή και συναρπαστική, που δεν μπορείς παρά να αγωνιάς για αυτό που θα ακολουθήσει.
Κι ευτυχώς όπως όλα δείχνουν η συνέχεια θα έρθει. Ελπίζουμε πιο γρήγορα κι από ένα δρεπανηφόρο ενισχυμένο, φονικό όχημα που καίει νίτρο και γκαζώνει με θόρυβο...
