Μετά τον θάνατο του Βρετανού πρωθυπουργού υπό μυστηριώδεις συνθήκες, οι σημαντικότεροι ηγέτες του δυτικού κόσμου ταξιδεύουν στο Λονδίνο για την κηδεία του. Oμως αυτό που ξεκινά ως το πιο καλά προστατευμένο γεγονός στην Γη μετατρέπεται σε ένα θανάσιμο σχέδιο εναντίον των πιο ισχυρών ανθρώπων του πλανήτη, καταστρέφει πολλά μνημεία της βρετανικής πρωτεύουσας, και αποκαλύπτει ένα τρομακτικό όραμα για το μέλλον. Μόνο τρεις άνθρωποι έχουν ελπίδες να το σταματήσουν: ο Πρόεδρος των Η.Π.Α., ο ικανότατος επικεφαλής της Μυστικής Υπηρεσίας και μία πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, που δικαίως δεν εμπιστεύεται κανέναν.
Είναι τόσα πολλά τα μέτωπα που ανοίγει η ταινία - συνέχεια του μια ιδέα πιο ανεκτού «Ο Ολυμπος Επεσε» - του ιρανικής καταγωγής Σουηδού (!) Μπαμπάκ Νατζάφι, που πραγματικά δεν ξέρεις από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις.
Να σχολιάσεις το γεγονός της σαδιστικής αρπαχτής μιας ταινίας που εντείνει την έτσι κι αλλιώς τρομοκρατοφοβία που επικρατεί στην Ευρώπη (αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη) δείχνοντας το Λονδίνο να βομβαρδίζεται ολοσχερώς και τους τρομοκράτες να έχουν παρεισφρήσει στο στρατό και την αστυνομία;
Να σταθείς με ντροπή απέναντι στη δαιμονοποίηση των ισλαμιστών με εξαιρετικής διακριτικότητας φράσεις όπως «Μαλακιστάν» (πραγματικά δεν ντράπηκε κανείς;), ακριβώς σε μια εποχή που το μίσος απλώνεται σαν σκιά πάνω από τον πλανήτη και όλοι βρίσκονται σε αναζήτηση χαμένων εννοιών όπως «ψυχραιμία» και «σκέψη»;
Να απορήσεις για μια ταινία που πιστεύει ότι μπορεί να τη βγάλει καθαρή δείχνοντας με κρύο χιούμορ (ο αιώνιος εραστής Ιταλός πρωθυπουργός) και μελοδραματικά κρεσέντα (ένα τριαντάφυλλο βαμμένο με αίμα για την Γερμανίδα Καγκελάριο) τους ηγέτες των σημαντικότερων χωρών της Ευρώπης να δολοφονούνται ο ένας μετά τον άλλον σε μια ήπειρο που κλυδωνίζεται από την αστάθεια;
Να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο και να πας στους παραγωγούς, στον ο Θεός να τον κάνει σκηνοθέτη και σε όλους αυτούς τους ηθοποιούς και να τους αναγκάσεις να σου πουν τι σκατά ακριβώς είχαν στο κεφάλι τους όταν γύριζαν αυτό το πράγμα;
To «Λονδίνο Επεσε» είναι τόσο μνημειωδώς κακό που σχεδόν δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς ότι κάποιος λογικός άνθρωπος θα έπρεπε να είχε ήδη σταματήσει την παραγωγή του μέχρι νεοτέρας, ειδικά υπό το πρίσμα των τελευταίων τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι και του κλίματος που επικρατεί στον πλανήτη. (Θα μας πείτε εδώ δεν το έκαναν για τα πανομοιότυπου ηθικού «Ράμπο» στην δεκαετία του ’80 και δίκιο θα έχετε).
Με κεντρική του ιδέα το ακαταμάχητο (!) bromance ανάμεσα στον Πρόεδρο των Η.Π.Α. και τον προσωπικό του φρουρό και κεντρικό σύνθημα το «τι μας νοιάζει αν ισοπεδώθηκε το Λονδίνο, ο Πρόεδρος μας να είναι καλά», το φιλμ του Νατζάφι σπάει πλάκα με τις φοβισμένες κοινωνίες της Ευρώπης, βγάζει από την εξίσωση τα «ανθρώπινα θύματα» αφού δεν δείχνει ποτέ κανέναν κάτοικο του Λονδίνου (και γενικά χεστήκαν και όλοι που ο μισός πλανήτης είναι ακέφαλος και βομβαρδισμένος), τονώνει το ηθικό των Αμερικάνων για την ασφάλεια που έχει εξασφαλιστεί στον Πρόεδρό τους, εξαντλεί μέχρι θανάτου τις λήψεις από ελικόπτερο και πετά το ένα κλισέ μετά το άλλο με ρυθμούς πολυβόλου.
Μετά από αυτήν την εξαντλητική επίθεση ανοησίας και αφού η ώρα περνάει σίγουρα καλύτερα αν σχολιάζεις τη φυσική κατάσταση του Ααρον Εκχαρτ, τις μούτες που κάνει ο Τζέραρντ Μπάτλερ σαν σε κατά λάθος οντισιόν για το νέο Τζέιμς Μποντ, την (ακόμη μια) αρπαχτή της Μελίσα Λίο η οποία απλά περιφέρεται σε κάτι σκηνές με μια περούκα και μερικές ακόμη από την Αντζελα Μπάσετ, τον Μόργκαν Φρίμαν και δε συμμαζεύεται, το «Λονδίνο Επεσε» τελειώνει ακριβώς όπως ξεκίνησε: σαν μια από τις χειρότερες και φτηνές (από κάθε άποψη) ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ.
Μην πέσετε... ούτε για πλάκα.
