Κάθε Τετάρτη, ο Πιερ και οι φίλοι του διοργανώνουν μια εκκεντρική συνάντηση την οποία αποκαλούν «Δείπνο Ηλιθίων». Ο καθένας τους προσκαλεί στο δείπνο αυτό, τον πιο ηλίθιο άνθρωπο που έχει συναντήσει κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Αυτός που έχει φέρει μαζί του τον πιο χαζό προσκεκλημένο, ανακηρύσσεται νικητής της εβδομάδας. Ολα θ' αλλάξουν όταν ο Πιερ θα προσκαλέσει στο δείπνο τον αγαθό και καλόκαρδο Φρανσουά - υπάλληλο της τοπικής εφορίας.
Το γεγονός πως το «Δείπνο Ηλιθίων» υπήρξε το 1998 η δεύτερη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της χρονιάς στη Γαλλία μετά τον «Τιτανικό» σήμαινε πολλά για το «διάνα» του Φρανσίς Βεμπέρ που σκηνοθέτησε το ομώνυμο και επίσης πολύ επιτυχημένο θεατρικό του έργο χωρίς να βασανίσει ιδιαίτερα το μυαλό του με το πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει... κινηματογραφικά.
Το γεγονός πως το «Δείπνο Ηλιθίων» έτυχε περισσότερων από μία διασκευών σε όλον τον κόσμο (από το Χόλιγουντ μέχρι την Ινδία και την Κίνα) σήμαινε επίσης πολλά για μία κωμωδία που – όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν και θα συμβαίνει για πάντα – σάρωσε στα ταμεία του πλανήτη, σαν ένα καθαρόαιμο γαλλικό μπουλβάρ κομμένο και ραμμένο για να σε κάνει να ξεκαρδιστείς.
Το γεγονός πως 16 χρόνια μετά το «Δείπνο Ηλιθίων» είναι ακόμη το ίδιο αστείο, το ίδιο ανάλαφρο και το ίδιο διασκεδαστικό (εκτός του ότι παραμένει καλύτερο από οποιοδήποτε ριμέικ του και κυρίως του αμερικάνικου με τον Στιβ Καρέλ και τον Πολ Ραντ) σημαίνει επίσης πολλά, αλλά αυτό δεν το κάνει αυτόματα κλασικό – τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που είναι κλασικό το «Κλουβι με τις Τρελές» (απαραίτητη σημείωση: σε σενάριο του ίδιου του Βεμπέρ).
Στην πραγματικότητα, το «Δείπνο Ηλιθίων» είναι περισσότερο από μια πολύ καλή ταινία μια λειτουργικά αψεγάδιαστη ταινία, μια επίδειξη σκηνοθετικής απλότητας (που συχνά φλερτάρει με το απλοϊκό) που για μοναδικό της σκοπό έχει να αναδείξει το κείμενο και να αφήσει τους ηθοποιούς του να το ερμηνεύσουν. Καθώς περνάει η ώρα και οι «παρεξηγήσεις» κορυφώνονται, η φάρσα φουντώνει, τα λεκτικά αστεία δεν χάνονται στη μετάφραση και η διαρκής αίσθηση του «τι άλλο θα συμβεί;» (με την καλή έννοια) παραμένει ακμαιότατη μέχρι το φινάλε.
Ο Ζακ Βιγιερέ (που είχε παίξει τον ίδιο ρολο και στο θέατρο και πέθανε πρόωρα το 2005) είναι ιδιοφυής, το κωμικό του timing σε τέλειο interaction με τον Τιερί Λερμίτ είναι αλάνθαστο και το κοφτό του μοντάζ ιδανικό, αν αναλογιστεί κανείς πως για 80 λεπτα βρίσκομαστε στον ίδιο ακριβώς χώρο με τους ίδιους ακριβώς ηθοποιούς.
Το γεγονός πως μετά από αυτά τα 80 λεπτά, το «Δείπνο Ηλιθίων», αποκομμένο από τη λειτουργικότητα που διαθέτει όση ώρα διαδραματίζεται, δεν είναι παρά ακόμη ένα καλό μπουλβάρ που μεταφέρεται ως τέτοιο στο σινεμά, μπορεί να μην σημαίνει τίποτα για τα εκατομμύρια του κόσμου που το είδαν και ενδεχομένως το ξαναβλέπουν μέσα στα χρόνια. Αλλά σίγουρα σημαίνει πολλά για το αν πρέπει κανείς να βιαστεί να το σερβίρει με την ταμπέλα του «κλασικού».
