Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Οζόν ότι δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά τις προσδοκίες του κοινού ή των κριτικών από εκείνον, και με το καινούργιο του φιλμ μοιάζει επιτέλους να μην παίρνει τίποτα στα σοβαρά, εκτός από την απόφασή του να κάνει μια απόλυτα συναρπαστική κι απολαυστική ταινία. Κι από την πρώτη σκηνή ως την τελευταία (και θα πρέπει να μιλήσουμε γι' αυτήν την πρώτη σκηνή), «ο Διπλός Εραστής» είναι ένα απόλυτα στιλιζαρισμένο, γυαλιστερό ψυχολογικό θρίλερ που πιθανότατα θα ενοχλήσει τους πάντες, ξεκινώντας από τους ψυχιάτρους και καταλήγοντας στους γατόφιλους.
Το «L'Amant Double», λοιπόν, ξεκινά με ένα πλάνο σε κάτι που χρειάζεται μερικά κλάσματα δευτερόλεπτα για να καταλάβεις τι είναι: κοντινό σε ένα αιδοίο, ανοιγμένο με ένα speculum και αμέσως μετά, ένα matching cut στο υγρό μάτι της ηρωίδας από το οποίο κυλά ένα δάκρυ. Στην προβολή του στο Φεστιβάλ των Καννών, η αίθουσα χειροκρότησε την αυθάδεια του Οζόν, μια σκηνή που φάνταζε ήδη διαχρονικά κλασική αλλά και κάτι που έμοιαζε με υπόσχεση για το τι θα ακολουθήσει.
Πριν φτάσουμε σε αυτό που ακολουθεί, ανακαλύπτουμε ότι τόσο το αιδοίο όσο και το μάτι ανήκουν στην Κλοέ, μια 25χρονη κοπέλα που όλη της τη ζωή υποφέρει από πόνους στο στομάχι, για τους οποίους όλοι υποστηρίζουν ότι είναι κάτι ψυχοσωματικό. Οταν δηλώνει ότι είναι έτοιμη, η γυναικολόγος της της συστήνει έναν ψυχίατρο τον οποίο θα καταλήξει να ερωτευτεί.
Ομως ο Πολ μοιάζει να κρύβει μια σειρά από μυστικά, το πιο βαθύ από τα οποία είναι η ύπαρξη ενός δίδυμου αδελφού του οποίου την ύπαρξη δεν αναφέρει ποτέ, κάτι που θα οδηγήσει τη σχέση τους σε μια σειρά από ψέματα και προστριβές, και την Κλοέ σε μια καθοδική πορεία προς τις πιο σκοτεινές γωνιές της ψυχοσύνθεσης της.
Βασισμένο στο βιβλίο της Τζόις Κάρολ Οουτς, «Lives of the Twins», το οποίο είχε γράψει το 1987 με ψευδώνυμο και το οποίο ο Οζόν διασκευάζει παίρνοντας πολλές ελευθερίες, το φιλμ μοιάζει με ένα μπλέντερ το οποίο αλέθει αμέτρητες αναφορές, από τα ψυχολογικά ναρκοπέδια, την παρεκκλίνουσα σεξουαλικότητα, ακόμη και το body horror του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, το σκοτεινό σασπένς του Ρόμαν Πολάνσκι στο «Μωρό της Ρόζμαρι» ή τον «Ενοικο», την απομάκρυνση από τη στέρεη πραγματικότητα του Ντέιβιντ Λιντς, τις ψυχρές γυναίκες του Αλφρεντ Χιτσκοκ, την απαστράπτουσα επιδεξιότητα του Μπράιαν Ντε Πάλμα, την ηλεκτρισμένη «διαστροφή» του Πολ Βερχόφεν.
Κι όλα αυτά, αντί να δημιουργούν ένα κακόγουστο, άμορφο κινηματογραφικό υβρίδιο, γεννούν ένα ολοκληρωτικά απολαυστικό φιλμ που δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, φλερτάρει ασταμάτητα με το αστείο και την υπερβολή του camp, μα σταματά πριν γλιστρήσει σε αυτό. Από τις εξωφρενικές ερμηνείες, τη μουσική κι ένα πλήθος σκηνών και κινηματογραφικών (ή μη – θυμηθείτε τις λέξεις «strap on dildo») βοηθημάτων, το «L'Amant Double» είναι μια ταινία για θεατές που δεν φοβούνται να αποδεχτούν την υπερβολή κι ένα cult classic εν τη γενέσει!
