Ενα έξυπνο και καλόκαρδο αγόρι, ο Κούμπο, περνά μια ήσυχη κι ασφαλή ζωή, κρυμμένο κάπου μαζί με τη μητέρα του, αφηγούμενο φανταστικές ιστορίες στους ανθρώπους της πόλης του, μέχρι τη στιγμή που, άθελά του, θα ξυπνήσει ένα μοχθηρό πνεύμα. Οταν η μητέρα του πεθαίνει, προσπαθώντας να τον σώσει, ο Κούμπο θα κληθεί να ενώσει τις δυνάμεις του με μια μαϊμού κι ένα σκαθάρι και να ξεκινήσει ένα συναρπαστικό ταξίδι με σκοπό να λύσει το μυστήριο του έκπτωτου πατέρα του, του καλύτερου πολεμιστή σαμουράι που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Με τη βοήθεια του μαγικού μουσικού οργάνου του, ο Κούμπο θα πρέπει να παλέψει με θεούς και τέρατα για να βρει τη μυθική πανοπλία του πατέρα του που θα τον κάνει αήττητο κι έτσι να ξεκλειδώσει το μυστικό της κληρονομιάς του και να ξαναβρεί την οικογένειά του.
Η Laika είναι σίγουρα ένα στούντιο που δεν φοβάται να ακολουθήσει πιο σκοτεινά μονοπάτια για τις ιστορίες του, περισσότερο από ότι η Disney και η Pixar είχαν προσπαθήσει στο παρελθόν. Ιστορίες που ενώ, εκ πρώτης όψεως, απευθύνονται σε παιδιά, φαίνονται να είναι στο βάθος πιο μελαγχολικές, τρομαχτικές και κατά συνέπεια ίσως πιο ενήλικες. Και το «Κούμπο», που μοιάζει να είναι ίσως το πιο σκοτεινό και ταυτόχρονα το πιο συγκινητικό φιλμ του στούντιο μέχρι τώρα, δεν φαίνεται να ξεφεύγει από το μοτίβο των προηγούμενων ταινιών της.
Ο Τράβις Νάιτ, εδώ στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, συνδυάζει, σχεδόν αριστουργηματικά, την επική δράση των ταινιών του Ακίρα Κουροσάουα αλλά και την μαγεία και την περίτεχνη ομορφιά των ταινιών του Χαγιάο Μιγιαζάκι και του στούντιο Ghibli, ανάγοντας το νέο πόνημα της Laika σε κάτι που μοιάζει σε σημεία πραγματικά μεγαλειώδες. Αν και μικρό στούντιο, καταφέρνει πλέον με περισσή άνεση να συναγωνιστεί τους κολοσσούς του animation, φτάνοντας το stop motion animation σε επίπεδα που κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Η Φεουδαρχική Ιαπωνία δεν έχει φανεί πότε τόσο όμορφη, τόσο μαγική όσο εδώ. Υπάρχουν σεκάνς πραγματικού οπτικού οργασμού τις οποίες δύσκολα θα ξεχάσετε.
Ανεβάζοντας τον πήχη ακόμη και για την ίδια, ο συνδυασμός του stop motion animation με την τέχνη του οριγκάμι και την μαγεία των ψηφιακών εφέ οδηγεί σε κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Υπάρχουν σημεία που θα σε αφήσουν άναυδο με την λεπτομέρεια και την τεχνική των καλλιτεχνών της. «Αν είναι να ανοιγοκλείσετε τα μάτια σας, κάντε το τώρα» μας προϊδεάζει ο ήρωάς μας από την αρχή της ταινίας και, τελικά, δεν έχει άδικο.
Πίσω όμως από αυτό το φαντασμαγορικό θέαμα υπάρχει και μια ιστορία μελαγχολική, αρκετά σκοτεινή και τόσο επική ταυτόχρονα, που είναι η καρδιά και η ψυχή της ταινίας. Οι Μαρκ Χάιμς και Κρις Μπάτλερ (ο τελευταίος ήταν και ο σκηνοθέτης του επίσης εξαιρετικού «ParaNorman») εξιστορούν ένα υπέροχο παραμύθι το οποίο σε βουτάει σε μια συναισθηματική δίνη από την οποία δύσκολα ξεφεύγεις. Αλλά ακόμα και μέσα σε αυτή, υπάρχουν στιγμές γέλιου και κυνισμού, όπως μας έχει συνηθίσει εξάλλου η Laika και από τις προηγούμενες ταινίες της, οι οποίες ξεπηδούν αβίαστα από τους αξιαγάπητους χαρακτήρες της (δυστυχώς για τις διάσημες φωνές που τους υποδύονται, το φιλμ θα προβληθεί εδώ μόνο στα ελληνικά).
Και όπως σε κάθε ιστορία της Laika κάτι άλλο μοιάζει να κρύβεται πάντα από πίσω, έτσι και το «Κούμπο» είναι τελικά μια πανέμορφη αλληγορία για την νόσο του Αλτσχάιμερ αλλά και την δύναμη που έχουν οι άνθρωποι που ζουν με αυτή κάθε μέρα. Το θέμα της μνήμης αλλά και της λησμονιάς κυριαρχεί καθ’ όλη την διάρκειά της, και ο φόβος του να ξεχάσεις αυτό που είσαι και να πέσεις σε ένα σκοτάδι που μοιάζει αδιαπέραστο αλλά και πως το αντιμετωπίζουν αυτό, φαίνεται πως ταιριάζει αρμονικά με το κλίμα και το μοτίβο της ιστορίας. Ταυτόχρονα όμως, το φιλμ μιλάει και τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου. παρέχοντας μέσω των εικόνων του αλλά και από τα πιο ουσιώδη λόγια που ακούγονται, ένα είδος ειλικρινούς και έντιμης υποστήριξης που ελάχιστες ταινίες έχουν τολμήσει να επιδείξουν.
Η Laika μεγαλουργεί για άλλη μια φορά. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι πρόκειται για την καλύτερη animated ταινία που θα δείτε φέτος. Μπορεί κάποια πράγματα να τα ξεχνάμε με μια ριπή οφθαλμού, αλλά το «Ο Κούμπο και οι Δυο Χορδές» κατάφερε να χαραχτεί αιώνια στο μυαλό μας. Και αν «οι αναμνήσεις είναι ένα ισχυρό πράγμα», τότε σίγουρα αυτή είναι μια ιστορία που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
