Ο μεσήλικας διάσημος βιολιστής Νασέρ Αλί Καν, τριγυρίζει στα μαγαζιά που πωλούν μουσικά όργανα ψάχνοντας να αντικαταστήσει το πολύτιμο του Stradivarius που έσπασε. Οταν συνειδητοποιεί ότι αυτό είναι αδύνατον, παίρνει την απόφαση να πεθάνει, ξαπλώνει στο κρεβάτι του και απαρνιέται τη ζωή του. Εκεί τον επισκέπτονται αναμνήσεις από το παρελθόν, κι εμείς μαθαίνουμε σταδιακά τι συμβόλιζε αυτό το βιολί και αν η αγάπη αντικαθίσταται τελικά ποτέ...
Η Μαρζάν Σατραπί και ο Βανσάν Παρονό μας επιστρέφουν στην Τεχεράνη της δεκαετίας του 50, δύο δεκαετίες πριν την ισλαμική εξέγερση, και συνθέτουν μία πλούσια, χορταστική, μυρωδάτη, εξωτική αλληγορία. Σε πρώτο επίπεδο, πρόκειται για μία ερωτική ιστορία που σου ραγίζει την καρδιά. Ο Νασέρ ερωτεύεται την Ιράν αλλά τη χάνει - και συμβιβάζεται σ' έναν μέτριο γάμο και στην γεμάτη πόνο μουσική του. Σ' ένα δεύτερο διάβασμα, η Σατραπί (όπως και το «Persepolis» έτσι και το «Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα» βασίζεται σε δικό της graphic novel) μας κλείνει το μάτι: η πρόωρα γερασμένη κοπέλα με τα θλιμμένα μάτια που συμβολίζει τον μεγάλο, χαμένο έρωτα ονομάζεται «Ιράν». Χρειάζεται στ' αλήθεια να πει κάτι παραπάνω για τη χώρα που άφησε πίσω;
Ονειρική αφήγηση, σεκάνς που επιστρατεύουν CGI εφέ αλλά και animation, σενάριο με χιούμορ αλλά και μελό κορύφωση. Μπορεί το δημιουργικό δίδυμο να πειραματίζεται αυτή τη φορά με το live action, αλλά η ταινία είναι ξεκάθαρα δομημένη ως παραμύθι μαγικού ρεαλισμού που ακροβατεί ανάμεσα στους θρύλους της περσικής παράδοσης και στο δυτικοφερμένο ζαχαρωτό σινεμασκόπ της «Αμελί». Με τη διαφορά όμως ότι εδώ οι ηθοποιοί μπορεί αρχικά να παρουσιάζονται ως περίγραμμα των χαρακτήρων τους, αλλά σταδιακά τσαλακώνουν την χάρτινη, κόμικ, επιφάνειά τους και βγάζουν συναίσθημα, τραγικότητα, σπαραγμό.
Ιδιαίτερο, εφευρετικό, μελαγχολικά ρομαντικό, φαντασμαγορικά καλομαγειρεμένο, το αποτέλεσμα υπόσχεται να σας μαγέψει. Μοναδική αντίρρηση; Μπορεί το «Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα» να μας προσφέρει μία φουλ γεύση ενός πιάτου που σπάνια δοκιμάζουμε, η παλέτα μας να ξυπνά με τα έξτρα καρυκεύματα, να ευφραίνεται με το μέλι της συνταγής, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού παραμένει αυτό ακριβώς: μία περίτεχνη συνταγή.
Αυτό δεν σημαίνει κάτι κακό απαραίτητα. Τα καλύτερα κινηματογραφικά γκουρμέ ακολουθούν συνταγές με εκπληκτική επιτυχία. Αλλά αν ανήκετε στην μερίδα των θεατών που θέλουν να παρασύρονται καθολικά και άναρχα από αυτό που τρώνε, κι όχι να συνειδητοποιούν ένα ένα τα συστατικά του, μπορεί, άθελά σας, να πιάσετε τον εαυτό σας να φουσκώνει λίγο πιο γρήγορα από το αναμενόμενο.
