Ο απόστρατος ταγματάρχης Φρανκ ΜακΚλάουντ ταξιδεύει στο Key Largo (το μεγαλύτερο νησί των Florida Keys) και στο ξενοδοχείο του νεκρού συμπολεμιστή του για να υποβάλει στα σέβη του στον ανάπηρο πατέρα και την νεαρή χήρα του. Μόνο που ανακαλύπτει ότι στο ξενοδοχείο έχει μυστικά επιστρέψει ένας απελασμένος στην Κούβα γκάνγκαστερ, ο οποίος μαζί συμμορία του κρατά τους ιδιοκτήτες ομήρους και περιμένει τη χρυσή ευκαιρία να περάσει πίσω στην χερσαία Αμερική και να συνεχίσει τη δράση του. Ομως ένας τυφώνας πλησιάζει απειλητικά και εγκλωβίζει τους πάντες στο νησί, και τους κατοίκους του ξενοδοχείου στο πιο «ασφαλές» δωμάτιο. Σταδιακά, η ένταση των ανέμων έξω από τους τέσσερις τοίχους θα ανταγωνιστεί την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα εντός...
Ο Τζον Χιούστον μεταφέρει στην οθόνη το (αποτυχημένο) θεατρικό έργο που ο Μάξουελ Αντερσον είχε γράψει το 1939 για το Μπρόντγουεϊ. Με τη βοήθεια του Ρίτσαρντ Μπρουκς στο σενάριο, η δράση μεταφέρεται στο 1948. Καθόλου τυχαία. Ο Χιούστον ενδιαφέρεται να χτίσει μία δυνατή αλληγορία για την μεταπολεμική Αμερική και το σταυροδρόμι που βρίσκεται: μία χώρα που επιβίωσε ενός Ιστορικού τυφώνα θα επιλέξει να επιστρέψει στον μαφιόζικο τυχοδιωκτισμό ή θα σταθεί στο ύψος των ιδανικών για τα οποία έστειλε τους κατοίκους της στο μέτωπο;
Παρόλο που η ταινία διαφημίζεται ως ένα ακόμα ασπρόμαυρο νουάρ του ακαταμάχητου ζευγαριού Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ - Λορίν Μπακόλ, το πραγματικό πρωταγωνιστικό δίδυμο δεν είναι αυτό. Ο Μπόγκαρντ εδώ ανταλλάσσει ματιές όλο νόημα με τον Εντουαρντ Τζ Ρόμπινσον - τον σπουδαίο, αριστοτεχνικό ηθοποιό που φοράει τόσο φυσικά το λευκό πουκάμισο, το ιδρωμένο δέρμα και τον αδίστακτο κυνισμό του μεγαλοαφεντικού Τζόνι Ρόκο. Συμβολίζοντας τα δύο αρχετυπικά άκρα, οι δύο άντρες κλιμακώνουν σταδιακά τη θερμοκρασία δωματίου σε μία, κυρίως, εγκεφαλική αναμέτρηση.
Ομως, η διαχρονικότητα της ταινίας βασίζεται στο ότι δεν πρόκειται για «σινεμά δωματίου». Κάθε άλλο. Ο Χιούστον ξέρει πώς να μετατρέψει ένα κλειστοφοβικό θρίλερ που σε εγκλωβίζει διπλά (σ' ένα νησί χωρίς πρόσβαση στη στεριά κι επιπλέον με την αναμονή ενός τυφώνα) ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους και να χτίσει μία άκρως κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Οπλα του η γεμάτη αντιθέσεις, στοιχειωμένη chiaroscuro διεύθυνση φωτογραφίας του Καρλ Φρεντ, οι στιβαρές ερμηνείες (εκτός από τους Μπόγκαρντ-Ρόμπινσον, η Κλερ Τρέβορ μεταμορφώνεται σπαραχτικά στην ξεπεσμένη, αλκοολική γκόμενα του γκάνγκστερ και κερδίζει το Οσκαρ Β' Γυναικείου) και φυσικά το αξεπέραστο δικό του ταλέντο στο στήσιμο των κάδρων και στην σύλληψη των στιγμών. Το παρακμιακό τραγούδι της Τρέβορ, το τριπλό σκαμπίλι-προσβολή του Ρόμπινσον, τα τιγρέ βλέμματα της Μπακόλ που ερωτεύεται και ελπίζει ξανά. Πάνω από όλα, τα υγρά οργισμένα μάτια του Μπόγκαρντ όσο κάνουν υπομονή περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για δράση. Το αγέρωχο, σκληροτράχηλο προφίλ του που μένει ακίνητο όσο κοιτά τη γυναίκα που αγαπά.
Μετά από 64 χρόνια από την πρεμιέρα της ταινίας, κάποια νήματα της πλοκής μπορεί να σας φανούν προβλέψιμα, κάποιοι χαρακτήρες σχηματικοί. Αυτή όμως η σκοτεινή υποβλητική ατμόσφαιρα θα σας απορροφήσει, θα σας παρασύρει σε σκέψεις και παραλληλισμούς, θα σας μεταφέρει σε μία άλλη εγκλωβισμένη χώρα και την δική της κακοκαιρία.
