Η Ελι και η Στέφανι, δύο εικοσάχρονα κορίτσια, εγκαταλείπουν την ποδηλατική ομάδα τους για να περιηγηθούν μόνες τους στην Αργεντινή και να αναζητήσουν θεαματικά τοπία, περιπέτεια και διασκέδαση. Θα καταλήξουν στη μικρή πόλη Αλεμάνα, όπου ο κίνδυνος μοιάζει να καραδοκεί, αλλά η Ελι έχει μάτια μόνο για ένα «κακό αγόρι», τον Τσούτσο. Την επόμενη μέρα, έχοντας χάσει το λεωφορείο που θα τις πήγαινε πίσω στον πολιτισμό, η Ελι και η Στέφανι λογοφέρνουν και η κάθε μία παίρνει τον δρόμο της. Και τότε η Ελι εξαφανίζεται. Η Στέφανι πρέπει να την βρει, πριν πέσει το σκοτάδι και γίνουν πραγματικότητα οι χειρότεροι φόβοι της...
Αν δεις το «Και Μετά Σκοτάδι» ως εκπαιδευτική τηλεόραση μπορείς να μάθεις πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα για τη ζωή. Οπως το ότι οι άνδρες στην Αργεντινή είναι όλοι αιμοσταγείς βιαστές, ότι αν είσαι σέξι Αμερικάνα και περάσεις τα σύνορα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα την βγάλεις καθαρή, ότι ο σέξι γκόμενος που θα φλερτάρεις ένα βράδι σε ένα παρηκμασμένο diner είναι πιθανόν ο υποψήφιος δολοφόνος σου, ότι το dress code μιας αποτρόπαιας απαγωγής είναι απαραίτητα οτιδήποτε συνοδεύεται με ένα καυτό σορτς και ότι η αστυνομία σε αυτά τα μέρη είναι πάντοτε μέσα στο κόλπο.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάνενας άλλος τρόπος για να δεις το «Και Μετά Σκοτάδι». Ως θρίλερ μοιάζει με αυτιστικό απόγονο του «Hostel», σε μια προσπάθεια των αμερικάνων να αποδείξουν πως το να είσαι «τουρίστας» είναι από τη φύση του επικίνδυνο. Ως ριμέικ της ταινίας του Ρόμπερτ Φίουεστ από το 1970 μοιάζει εξ αρχής καταδικασμένο στην ίδια αφάνεια με την αυθεντική πηγή του. Και ως ένοχη απόλαυση μοιάζει καταδικασμένο από την επίφαση σοβαροφάνειας που χαρακτηρίζει ακόμη και τις πιο ανάλαφρες σκηνές του
Προσοχή! Μην μπερδευτείτε από την περίτεχνη φωτογραφία, τις ατμοσφαιρικές τοποθεσίες, την αλά Φίλιπ Γκλας επική μουσική του και τις - πιο σέξι νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε soft πορνό - κραυγές των Αμπερ Χερντ και Οντέτ Γιουστμάν. Το μόνο σκοτάδι που πρέπει να φοβάσαι στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αυτό μιας κακής ταινίας.
