Ο Νίκολα είναι ένας μεσήλικας παντρεμένος αστός στο σύγχρονο Ζάγκρεμπ. Φύσει και θέσει άπιστος, έχει μία σταθερή διπλή ζωή με μία φαρμακοποιό, αλλά επίσης κυνηγά οτιδήποτε εφήμερο βρεθεί στο δρόμο του. Ο χωρισμένος αδελφός του κάνει τα στραβά μάτια στις ερωτοδουλειές του, γιατί κι εκείνος έχει λερωμένη τη φωλιά του. Η πραγματικότητα όμως έχει συνέπειες και τα ζωώδη ένστικτα των αδελφών θα τους φέρουν αντιμέτωπους τόσο με τις γυναίκες της ζωής τους, όσο και μεταξύ τους.
Δραματική κομεντί για την πραγματική φύση της απιστίας, ωμή παραδοχή της αποτυχίας του θεσμού του γάμου, κωμωδία ηθών για την ανδρική ζωώδη συμπεριφορά. Ολα τα παραπάνω για τον σκηνοθέτη Ράικο Γκρέλιτς μπορεί να αποτελούν παράσημα μίας προσπάθειας να καταγράψει χωρίς υποκρισία την πολυγαμική φύση των ανθρώπων και τη σύγκρουση των επιθυμιών τους με την ερωτική δέσμευση των σχέσεων. Παρακολουθώντας όμως στην οθόνη τον πάλαι ποτέ αγαπημένο μας και εμφανώς γερασμένο Μίκι Μανόλοβιτς να κυνηγά πιτσιρίκες ή να επιδίδεται σε τολμηρά κινηματογραφημένες ερωτικές σκηνές, μελαγχολούμε: όλα μοιάζουν φορσέ, ψεύτικα και επιτηδευμένα. Οι αμαρτίες των αντρών χοντροκομμένα κλισέ, οι αντιδράσεις των γυναικών υστερικά ασυνάρτητες, τα μηνύματα αφελή, οι ανατροπές στην πλοκή τραβηγμένες, η «τολμηρή» κινηματογράφηση του σεξ είκοσι χρόνια πίσω.
Υπάρχει μία σύγχρονη θεωρία που θέλει το βαλκανικό σινεμά να επιχειρεί να κόψει το λώρο με τον πρόσφατο εμφύλιο που σημάδεψε την κοινωνική συλλογική συνείδηση εντός και εκτός μεγάλης οθόνης, αποτυπώνοντας σύγχρονα ερωτικά δράματα και ψάχνοντας αλλού τις επαναστάσεις του. Απορούμε όμως αν η απιστία είναι μία τέτοια τελευταία επανάσταση για τον Γκρέλιτς - μία απόπειρα να βομβαρδίσει όχι μόνο τα ήθη και τους θεσμούς, αλλά και να ισοπεδώσει κάθε τι που διαχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο. Στην ταινία γυναίκες και άντρες είναι losers, αφημένοι στα ποταπά τους ένστικτα - κάτι που παρουσιάζεται σχεδόν ως χαριτωμένη πλευρά της ανθρώπινης φύσης.
Είμαστε κόκαλα και σάρκα και έτσι θα καταλήξουμε, οπότε γιατί ανησυχούμε με μικροπράγματα όπως πίστη, αξιοπρέπεια, αγάπη. Οι άντρες απατούν, οι γυναίκες εκδικούνται, ο χρόνος είναι αμείλικτος για όλους. Μπροστά στην αρρώστια όλοι τρομάζουν, μπροστά στο θάνατο όλα μοιάζουν περιττά, οπότε ας αρπάξουμε στη ζωή ό,τι βρούμε μπροστά μας.
Εντελώς μεταξύ μας, τίποτα από όλα αυτά δεν μας έπεισε. Και δεν είναι ότι διαφωνούμε ιδεολογικά (που διαφωνούμε) όσο ότι δεν μας αγγίζει κινηματογραφικά αυτό που βλέπουμε. Πρόσφατη ανάμνηση το ρουμάνικο «Tuesday After Christmas» του Ράντου Μουντεάν που κατάφερε να διαχειριστεί τις ίδιες θεματικές με μία ειλικρίνεια και αμεσότητα που δεν άφηνε περιθώρια για συζητήσεις και θεωρίες.
