Νέα, όμορφη και δυναμική, η Τζέιν βλέπει τον σύζυγό της να επιστρέφει χτυπημένος από 8 σφαίρες, μετά από μια σύγκρουση με τη συμμορία του. Η Τζέιν ζητά την βοήθεια του παλιού της αγαπημένου για να απωθήσει την νέα επίθεση της συμμορίας με επικεφαλής τον Κόλιν, που θέλει να αποτελειώσει τον σύζυγο της Τζέιν. Όσο οι δυο τους οχυρώνουν το σπίτι με θανάσιμες παγίδες, τα παλιά τους συναισθήματα ξαναφουντώνουν εν μέσω της καταιγιστικής δράσης και η Τζέιν θα αναγκαστεί να διαλέξει ανάμεσα στον άνδρα της και τον παλιό της έρωτα.
Βλέποντας την ταινία για την ολοκλήρωση της οποίας η Νάταλι Πόρτμαν κουράστηκε περισσότερο και από το να χορεύει μπαλέτο με τις ώρες στον «Μαύρο Κύκνο» του Αρονόφσκι, δεν διακρίνεις με την πρώτη ματιά τους λόγους για τους οποίους έπεσε τόση γκαντεμιά πάνω σε μια παραγωγή που από την αρχή προοριζόταν για ένα μετα-φεμινιστικό γουέστερν και που μετά από πολλές αναταράξεις τελικά κατέληξε να είναι περίπου κάτι τέτοιο.
Για να θυμηθούμε, συνοπτικά, τις περιπέτειες στη δημιουργία του φιλμ, αρχικά τον εραστή της Τζέιν θα υποδυόταν ο Μάικλ Φασμπέντερ, απέναντι στον «συμμορίτη» Τζόελ Ετζερτον. Επειτα ο Φασμπέντερ αποχώρησε από το πρότζεκτ λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και ο Ετζερτον ανέλαβε το ρόλο του εραστή. Την άδεια θέση του αρχηγού της συμμορίας κάλυψε ο Τζουντ Λο. Μόνο που λίγο αργότερα, η αρχική σκηνοθέτης της ταινίας, η Λιν Ράμσεϊ (του «Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν»), έφυγε την πρώτη μέρα του γυρίσματος! Στη θέση της ήρθε ο Γκάβιν Ο’ Κόνορ (του «Warrior»), αλλά την ταινία παράτησε και ο Τζουντ Λο που είχε δεχτεί να συμμετάσχει μόνο χάρη στη Ράμσεϊ. Το ρόλο του κακού συμμορίτη πήρε για λίγο ο Μπράντλεϊ Κούπερ, ο οποίος όμως επίσης αποχώρησε μια και η ταινία πια είχε καθυστερήσει πολύ και η παραγωγή κατέληξε (αφού μεσολάβησε και το όνομα του Νόα Εμεριχ) στον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ.
Αυτό που ανακαλύπτει κανείς στην τελική εκδοχή του «Η Τζέιν Πήρε το Οπλο της» είναι πως το φιλμ άλλαξε σκηνοθέτες, συμπρωταγωνιστές, σεναριογράφους, μέχρι και εταιρεία (αφού η κακιά του μοίρα του το έφερε να ανήκει και στην χρεοκοπημένη πλέον Relativity Media) για να βγει τελικά στις αίθουσες και να συνειδητοποιήσεις πως αυτό που έφταιγε από την αρχή ήταν η απόσταση ανάμεσα στο girl power και το μελόδραμα. Μια απόσταση που δεν μικραίνει ούτε στις στιγμές που το φυσικό ταλέντο της Νάταλι Πόρτμαν εντυπωσιάζει στον πρωταγωνιστικό ρόλο και η μελαγχολίκη φωτογραφία της Μαντι Γουόκερ αποπειράται ένα γουέστερν σκοτεινού ρομαντισμού που υπάρχει για να σου ραγίσει την καρδιά.
Για πολλή ώρα, το «Η Τζέιν Πήρε το Οπλο της» δονείται πάνω σε ένα σχεδόν πένθιμο τόνο, δίνοντας στην ευκαιρία στην Νάταλι Πόρτμαν να φτιάξει μια υπέροχη ηρωίδα (δυναμική και εύθραυστη μαζί, ένα δημιούργημα του πόνου που φέρει μια μητέρα που της έχουν σκοτώσει το παίδι της και μιας γυναίκας που πρέπει να επιβληθεί σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο) και στον Γκάβιν Ο’ Κόνορ να αποτίσει το δικό του φόρο τιμής στο είδος του γουέστερν χρησιμοποιώντας ειδυλλιακά τοπία για να φτιάξει μια ατμόσφαιρα σχεδόν μεταποκαλυπτική, έχοντας για βάση του ένα παράξενο ερωτικό τρίγωνο που κρύβει μέσα του μια βαθιά ρομαντική ιστορία αγάπης.
Τι κρίμα, όμως, που αυτή η μικρή ταινία που θα μπορούσε να είναι ένα υβρίδιο γουέστερν μελοδράματος άξιο αναφοράς στο παρόν και το μέλλον, ισοπεδώνεται ακριβώς στη μέση της από μια σειρά αφόρητα κλισέ καρτποσταλικών flash-backs και από ένα σενάριο που μοιάζει να γράφτηκε με την αγχόνη του happy end πάνω από το κεφάλι του;
Χωρίς συγκεκριμένο σκοπό (και σκηνοθετική οδηγία) σε όλο το τελευταίο μέρος, εξαναγκαστικοί αντιήρωες μιας όχι και τόσο πρωτότυπης μυθολογίας, κομμάτια μιας φεμινιστικής ταινίας που λειτουργεί ως τέτοια μόνο επειδή το φωνάζει, τρεις άνθρωποι (και αφήνουμε συνειδητά απ’ έξω τον miscast αν και περισσότερο αχρείαστο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ) χάνουν την ευκαιρία να γίνουν τα σύμβολα μιας Δύσης όπου οι καταζητούμενοι εγκληματίες μπορεί να είναι σωτήρες, οι λιποτακτες εραστές απλά προδομένοι και οι γυναίκες οι πραγματικοί καουμπόηδες που θα έπαιρναν το νόμο στα χέρια τους και θα έκαναν τα πάντα για να σώσουν την οικογένειά τους.
Αν το σκεφτεί κανείς καλύτερα, όπως ακριβώς και η Τζέιν, η Νάταλι Πόρτμαν κατάφερε να σώσει από το φιλμ που ονειρεύτηκε ό,τι σωζόταν από μια σίγουρη καταστροφή. Μόνο που αυτό, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, δεν είναι ποτέ αρκετό...
