Ο Τζακ είναι ένας επιτυχημένος διαφημιστής και καθωσπρέπει οικογενειάρχης από το Λος Aντζελες, ο οποίος μια μέρα δέχεται μια απροσδόκητη επίσκεψη από την Τζιλ, τη δίδυμη αδερφή του, που κατοικοεδρεύει στις κακόφημες συνοικίες του Μπρονξ. Κι ενώ ο Τζακ προσπαθεί να συμβιβαστεί με την ιδέα της προσωρινής συγκατοίκησής τους, πολύ σύντομα βρίσκεται αντιμέτωπος με δύο αναπάντεχες καταστάσεις: από τη μία η Τζιλ δε δείχνει την παραμικρή διάθεση να του αδειάσει τη γωνιά και από την άλλη, στα καλά καθούμενα, ο διάσημος ηθοποιός Αλ Πατσίνο την ερωτεύεται κεραυνοβόλα...
Αν ήξερε κάποιος τι ακριβώς έχει μέσα στο μυαλό του ο Ανταμ Σάντλερ θα μπορούσε να λύσει το μυστήριο ενός κωμικού που αρέσκεται στο να γεννάει εχθρούς με κάθε καινούρια του ταινία. Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός πως, στο ναδίρ της δημοτικότητας του, ο 45χρονος ηθοποιός παραδίδει τη χειρότερη ταινία της έτσι κι αλλιώς θλιβερής φιλμογραφίας του και ταυτόχρονα μια από τις χειρότερες ταινίες που έτυχε να δείτε τον τελευταίο καιρό.
Είναι καιρός πλέον να τελειώνουμε με το επιχείρημα «Τζιμ Κάρεϊ», αυτό δηλαδή που προσπαθεί δώσει άλλοθι σε δεκάδες ταινίες χαμηλής νοημοσύνης αντιτείνοντας έναν ή δύο ρόλους που κάποτε απέδειξαν πως ο Ανταμ Σάντλερ θα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από ένας πρώην – και όχι από τους πιο ταλαντούχους – κωμικός του Saturday Night Live.
Για πόσα «You Don’t Mess with the Zohan» και «I Νοw Pronounce you Chuck and Larry» θα μπορεί να ξελασπώνει τον Σάντλερ ένα «Punch Drunk Love» ή δυο – τρεις συμπαθητικές κωμωδίες που επειδή δεν ήταν «ενοχλητικές» όσο οι υπόλοιπες καταχωρήθηκαν ως highlights της καριέρας του;
Οτιδήποτε σε έκανε να μισείς τον Ανταμ Σάντλερ εδώ και χρόνια βρίσκεται στο «Jack & Jill» μεγενθυμένο, σε ένα δήθεν χαριτωμένο κωμικό one man show που διπλασιάζει τη συμφορά στη συσκευασία μιας παντελώς ανόητης, εκνευριστικής και αφόρητα θορυβώδους ιστορίας για όλη την οικογένεια.
Ως Τζακ ο Σάντλερ περιφέρει τη γνωστή αντιπαθητική του περσόνα (κάτι ανάμεσα σε nerd και βλαμμένο) φανερά βαριεστημένος που την παράσταση του κλέβει η δίδυμη αδερφή του. Ως Τζιλ, δεν έχετε δει ποτέ κάτι χειρότερο σε άντρα που υποδύεται γυναίκα με μοναδική υποκριτική τεχνική ένα υπερμεγέθες στήθος, μια αχτένιστη περούκα και μια τσιριχτή φωνή που μπορεί να σε φέρει στα όρια σου.
Χωρίς έμπνευση, χωρίς ρυθμό, χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας ή τουλάχιστον αξιοπρέπειας, το μόνο που φέρει σε μεγάλες ποσότητες το «Jack & Jill» είναι, εκτός από την φτηνιάρικη κακογουστιά του, η βαθιά συντηρητική του άποψη για τις γυναίκες, την οικογένεια και την κωμωδία.
Και μαζί το τέλος δύο μεγάλων μύθων του σύγχρονου σινεμά: μπροστά στον Σάντλερ η Κέιτι Χολμς μοιάζει τουλάχιστον με σαιξπηρική τραγωδός και ο Αλ Πατσίνο κατάφερε με μια και μόνο ταινία να σβήσει όλα τα χρόνια που έφερε περήφανα στους ώμους του το γεγονός, πως αντίθετα με τον άτυπο «αντίπαλο» του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, δεν έπαιζε σε ό,τι έβρισκε μπροστά του.
