Φουλ από συναισθηματικά, μελοδραματικά κλισέ, από μια όσο το δυνατόν μη «ενοχλητική» απεικόνιση μιας σκληρής και επώδυνης ιστορίας, από σταρ που απολαμβάνουν να τσαλακώνουν το προφίλ τους, παίζοντας κάθε σκηνή σαν να ήταν αυτή που θα διάλεγε η Ακαδημία των Οσκαρ για το κλιπάκι που θα συνόδευε την ανακοίνωση του ονόματός τους την βραδιά της απονομής, το «Τραγούδι του Χίλμπιλη» του Ρον Χάουαρντ πέρα από καλή η κακή ταινία (και αν πρέπει να επιλέξουμε ένα από τα δύο θα διαλέγαμε το δεύτερο), είναι μια ταινία που μοιάζει βγαλμένη από μια άλλη, εντελώς λανθασμένη, κινηματογραφική λογικη.
Εκείνη που θεωρεί ότι το μαγικό ραβδί του Χόλιγουντ μπορεί να μεταμορφώσει την ανθρώπινη δυστυχία και τον πόνο, την κοινωνική ανισότητα και το (βάθους της τάφρου των Μαριανών) χάσμα που χωρίζει τους χαρακτήρες αυτής της ταινίας από τους ηθοποιούς που τους υποδύονται, σε δύο ώρες γλυκοπικρης διασκέδασης συνοδεία ποπ κορν και με έξτρα τόπινγκ ένα ενοχλητικά ζαχαρωμένο μήνυμα αισιοδοξίας.
Το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Τζ. Ντ. Βανς, ενός άντρα με καταγωγή από τα Απαλάχια, γόνος μιας διαλυμένης οικογένειας γεμάτης τραύματα κάθε είδους, γιος μιας εθισμενης στα ναρκωτικά μητέρας ο οποίος κατάφερε να σπουδάσει, να υπηρετήσει στους πεζοναύτες και τελικά να φτάσει ως το Γέιλ, ήταν ένα success story που εκδόθηκε το 2016 και που οι συνθήκες, το έκαναν να μοιάζει με ένα καλό εγχειρίδιο κατανόησης του «άλλου» και επεξήγησης της νίκης του Τραμπ στις εκλογές.
Κι αν το βιβλίο περιέχει ψήγματα μιας κάποιας πολιτικής ματιάς ή έχει όντως ένα ανθρωπολογικό και κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, το φιλμ που προέκυψε από αυτό δεν έχει απολύτως τίποτα από τα δύο, παρά μόνο μια «ανθρώπινη ματιά» που όμως μοιάζει απόλυτα «υπολογισμένη», προβλέψιμη, μηχανική, συγκαταβατική. Και η παρουσία ηθοποιών όπως η Γκλεν Κλόουζ και η Εϊμι Ανταμς, αντί να βοηθά, προσθέτει μια ενοχλητική αίσθηση αξιοπερίεργου στους χαρακτήρες τους: «δείτε τον άντρα με τα τατουάζ, δείτε τη γυναίκα με τα μούσια».
Φτιαγμένη ίσως έχοντας στο μυαλό της το κοινό που έκανε το «Πράσινο Βιβλίο» τόσο μεγάλη επιτυχία (ναι και στα Οσκαρ), η ταινία του Χάουαρντ δεν πετυχαίνει εντούτοις ούτε καν στο επίπεδο της εύκολης συγκίνησης εκείνης της ταινίας, καθώς ούτε ένα καλοπροαίρετο πολιτικό μήνυμα μπορεί εύκολα να αντλήσει κανείς, ούτε μπορεί στ΄αλήθεια να αγαπήσει ή να ταυτιστεί με κανέναν από τους χαρακτήρες της, παραμένοντας όπως και οι συντελεστές του φιλμ, τουρίστας κατά λάθος σε έναν κόσμο, στον οποίο ελπίζεις ποτέ να μην βρεθείς κάτοικος.
To «Τραγούδι του Χίλμπιλη» προβάλλεται στο Netflix με ελληνικούς υπότιτλους
