Πριν από χίλια τετρακόσια χρόνια, μια βασανισμένη ψυχή περπάτησε στη γη που δεν ήταν ούτε άνθρωπος ούτε θεός. Ο Ηρακλής ήταν ο ισχυρός γιος του Θεού Δία, γι 'αυτό δεν πήρε τίποτα, εκτός από το να υποφέρει όλη του τη ζωή. Μετά από τους επίπονους δώδεκα άθλους και την απώλεια της οικογένειάς του, αυτή η σκοτεινή και κουρασμένη ψυχή γύρισε την πλάτη τους θεούς βρίσκοντας μόνη παρηγοριά στις αιματηρές μάχες. Κατά τη διάρκεια των ετών γέμιζε από αγάπη την ομάδα έξι παρόμοιων ψυχών, όπου ο μόνος δεσμός τους ήταν η λατρεία για τον πόλεμο και η παρουσία του θανάτου. Αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες ποτέ δεν αμφισβήτησαν το που θα πάνε να πολεμήσουν ή γιατί ή ποιον, παρά μόνο πόσα λεφτά θα πληρωθούν. Τώρα, ο βασιλιάς της Θράκης έχει προσλάβει αυτούς τους μισθοφόρους για να εκπαιδεύσει τους άντρες του και να γίνει ο μεγαλύτερος στρατός όλων των εποχών. Είναι καιρός για αυτή την ομάδα των χαμένων ψυχών τελικά να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν τελικά πόσο μακριά έχουν φτάσει όταν θα πρέπει να εκπαιδεύσουν έναν στρατό για να γίνει τόσο αδίστακτος και αιμοδιψής όσο η φήμη τους

Αν θέλετε να μάθετε την αλήθεια για τον Ηρακλή (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει αλήθεια σε έναν ήρωα της μυθολογίας) τότε, η ταινία του Μπρετ Ράτνερ, είναι η αφήγηση από την οποία θα πρέπει να ξεκινήσετε, αν πιστέψουμε... την ταινία του Μπρετ Ράτνερ.

Διότι σύμφωνα με τον κινηματογραφικό αυτό «Ηρακλή», οι δώδεκα άθλοι μπορεί να συνέβησαν λίγο πολύ στ΄αλήθεια, όμως ο τρόπος που τους μάθαμε εμείς, όσο και οι σύγχρονοι του, δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα ενός πετυχημένου κι έξυπνου marketing.

Έτσι η ταινία ξεμπερδεύει γρήγορα με τους λέοντες, τις όρνιθες και τον κόπρο του Αυγεία για να να επικεντρωθεί στην ζωή του Ηρακλή μετά τα greatest hits του, όταν ο μυώδης Αθηναίος, για λόγους που θα εξηγηθούν στην πορεία, αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα του και με την βοήθεια μιας αφοσιωμένης ομάδας ακολούθων να πουλά τις υπηρεσίες του στον πιο γενναιόδωρο πλειοδότη.

Ναι ο Ηρακλής του Χόλιγουντ είναι μισθοφόρος, αλλά ένας ήρωας παραμένει ήρωας για πάντα, ακόμη κι αν στην πορεία κάνει μερικές λάθος επιλογές μας διδάσκει το φιλμ, που μιλά για το τι είναι αυτό που κάνει έναν ήρωα και για μερικά ακόμη υψηλά νοήματα σε μια ταινία που είναι ξεκάθαρα και δίχως ντροπή φτιαγμένη για «χαμηλά» γούστα.

Ναι ο «Ηρακλής» είναι αναμφίβολα pulpy γεμάτος βία και ιαχές, χαβαλέ και χιούμορ που δεν θα το έλεγες πάντα πνευματώδες, μα που αν το αποδεχτείς υπάρχουν φορές που σχεδόν λειτουργεί. Ο Μπρετ Ράτνερ αναμφίβολα δεν έχει τις εικαστικές εμμονές ενός Ζακ Σνάιντερ στους «300», ούτε την καλλιτεχνική φιλοδοξία ενός peplum σαν τον «Μονομάχο» του Ρίντλεϊ Σκοτ, αλλά ξέρει να κάνει χορταστικό σινεμά για τις μάζες κι ο «Ηρακλής» του είναι ακριβώς αυτό.

Ναι το γούστο και η αισθητική του συνάδουν περισσότερο με τους φουσκωμένους στα όρια της έκρηξης μύες του Ντουέιν – The Rock – Τζόνσον, παρά με τις αναλογίες των αγαλμάτων της κλασσικής αρχαιότητας, αλλά προφανώς, αν θέλατε να απολαύσετε κάτι λεπτότερο αισθητικά, πιθανότατα θα επισκεπτόσασταν το μουσείο της Ακρόπολης κι όχι τα multiplex που παίζουν τον «Ηρακλή»...