Σκέψου μια ασύλληπτη, ανατρεπτική περιπέτεια με πρωταγωνιστή εσένα! Δεν θυμάσαι τίποτα. Η γυναίκα σου σε έσωσε τελευταία στιγμή από το θάνατο, ενώ ήσουν ήδη νεκρός. Σου είπε ότι το όνομά σου είναι Χένρι και μόλις πέντε λεπτά αργότερα σε πυροβόλησαν και την απήγαγαν, οπότε εσύ τώρα θα πρέπει να τη βρεις και να την πάρεις πίσω. Ποιος την απήγαγε; Το όνομά του είναι Εϊκαν. Είναι ένας πανίσχυρος πολέμαρχος με μεγάλο στρατό μισθοφόρων και βλέψεις για παγκόσμια κυριαρχία. Επίσης, βρίσκεσαι σε μια περιοχή της Μόσχας, όπου όλοι θέλουν να σε σκοτώσουν. Ολοι, εκτός από έναν περίεργο Βρετανό ονόματι Τζίμι, ο οποίος μπορεί να είναι με το μέρος σου, αλλά δυστυχώς δε μπορείς να είσαι σίγουρος.
Πόσο γρήγορα μπορείς να πας από το «wow» στο «έχει πολύ ακόμη;» στην διάρκεια μιας ταινίας; Το «Hardcore Henry» δοκιμάζει τα όρια της αντοχής σου στην επαναληπτικότητα μιας ιδέας που θα μπορούσε να είναι σούπερ σε ένα viral video -έι, από εκεί ξεκίνησε η ταινία- αλλά που χάνει το νοημά της σε μια ταινία μεγάλου μήκους. Και μάλιστα μια ταινία μεγάλου μήκους που δεν έχει κανένα άλλο άσσο στο μανίκι της πέρα από το ένα και μοναδικό της κόλπο.
Αν όμως σε ένα βίντεο παιχνίδι έχει ίσως πλάκα να βλέπεις την δράση και τον κόσμο της οθόνης μέσα από τα μάτια του ήρωα, εξακολουθείς να είσαι εσύ που πατάς την σκανδάλη σε ένα POV shootemup. Εδώ το μόνο που κάνεις είναι να παρακολουθείς παθητικά μια δράση που κορυφώνεται σε ένταση, αλλά μαζί και μονοτονία όσο η ώρα περνά.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως το φιλμ είναι αρχικά εντυπωσιακό με έναν «μα πως το έκαναν;» παράγοντα, όμως γρήγορα νιώθεις πως θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον να δεις το making of παρά την ίδια την ταινία. Κι αυτό όχι, δεν είναι κάτι καλό.
Μερικές στιγμές ευρηματικά ανίερου χιούμορ δεν αρκούν να σώσουν την κατάσταση και η παντελής απουσία χαρακτήρων ή ενός σεναρίου που να μπορείς να πάρεις στα σοβαρά δεν αφήνουν το «Hardcore Henry» να γίνει κάτι παραπάνω από ένα ακόμη κινηματογραφικό αξιοπερίεργο, που όμως δεν είναι ούτε όσο πρωτότυπο, ούτε όσο hardcore θα ήθελε.
