Ο Γουόλτερ Μίτι είναι ένας κλειστός, μοναχικός 45άρης. Εργάζεται στην εμφάνιση φωτογραφιών του θρυλικού περιοδικού «Life». Μέχρι να κατέβει στα υπόγεια του τεράστιου αρχείου που είναι το γραφείο του, η γκριζοντυμένη φιγούρα του χάνεται αχνή και αόρατη ανάμεσα στη γεωμετρία των διαδρόμων με τις επιβλητικές αφίσες των εξωφύλλων που γιορτάζουν τα κατορθώματα της ανθρωπότητας. Εκείνος δεν έχει καταφέρει τίποτα. Δεν έχει κάνει τίποτα. Δεν έχει πάει πουθενά. Αυτό εξηγεί και στον υπάλληλο μίας εταιρίας διαδικτυακών γνωριμιών ο οποίος θέλει να «τονώσει» το προφίλ του - μήπως και κάποια γυναίκα τον προσέξει. Γιατί είναι μόνος. Εντελώς μόνος. Από τότε που πέθανε ο πατέρας του, όταν ο ίδιος ήταν στην εφηβεία, η μητέρα και η μικρότερη αδελφή του, είναι οι μοναδικοί του άνθρωποι. Για να επιβιώσει της «μπεζ» ζωής του ο Γουόλτερ έχει αναπτύξει μία πολύχρωμη, περιπετειώδη φαντασία: αφαιρείται συχνά κατά τη διάρκεια της μέρας και ταξιδεύει σ' ένα παράλληλο σύμπαν όπου εκεί είναι σπουδαίος, τολμηρός, ακαταμάχητος. Εχει όλες τις αστείες ατάκες για το προσβλητικό αφεντικό του, τη γοητεία να ρίξει την νέα κοπέλα στο λογιστήριο, το θάρρος να εγκαταλείψει το γραφείο του και κατακτήσει τον κόσμο. Μέχρι που μια μέρα, όλα αυτά πρέπει να γίνουν πραγματικότητα. Η κρυφή του ζωή τον καλεί να την ζήσει στα φανερά. Ή τώρα, ή ποτέ!
Ο Μπεν Στίλερ δεν το κρύβει: αυτή θέλει να είναι Η Ταινία της Ζωής του. Παίρνει το «The Secret Life of Walter Mittly» (το διήγημα 2 1/2 σελίδων που έγραψε ο Τζέιμς Θέρμπερ το 1939 και είχε γίνει ομώνυμη ταινία με πρωταγωνιστή τον Ντάνι Κέι το 1947), μία από τις πιο κλασικές και επιδραστικές ιστορίες φαντασίας και αναθέτει στον Στιβ Κόνραντ (σεναριογράφο του «The Pursuit of Happiness») να την μεταφέρει στο σήμερα. Να την εκσυγχρονίσει σε μία εποχή που οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους γιατί το χαρτί πεθαίνει και δίνει τη θέση του στο Internet, η επικοινωνία παγώνει καθώς μεταφράζεται ως ένα wink/poke στα social media, οι άνθρωποι κρύβονται ηττημένοι στην αστική τους μοναξιά και την ελπίδα ότι «κάποτε θα ξεκινήσει η πραγματική τους ζωή».
Σε αντίθεση με το 1947, ο Στίλερ έχει στη διάθεση και το πλευρό του την τεχνολογία και τα εφέ της εποχής. Με τη βοήθεια του Στιούαρτ Ντράιμπεργκ (διευθυντή φωτογραφίας του «Μαθήματα Πιάνου») συνθέτει τις σεκάνς φαντασίας ως ταινίες μέσα στην ταινία. Η ήσυχη, φωτισμένη με ψυχρή μπλε παλέτα, δραμεντί ενός loner μεταμορφώνεται σε καταιγιστικό action movie με καταδιώξεις υπερηρώων μέσα στους δρόμους της Νέας Υόρκης, καρχαρίες με διάπλατα σαγόνια σε ανταριασμένες θάλασσες, ή, απλώς, ένα ηλιόλουστο πάρκο όπου η γυναίκα με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος του ομολογεί ότι θα τον ακολουθούσε μέχρι την άκρη της γης.
Ο Στίλερ βρίσκει το εύρημα να στείλει τον ήρωά του στην άκρη της γης. Κι εκεί όσα είχαν τον μανδύα ποιητικής αδείας γιατί συνέβαιναν στη φαντασία του, τώρα οφείλουν να πάρουν εντυπωσιακή πλην όμως ρεαλιστική, αυτόφωτη σινεμασκόπ διάσταση. Με γυρίσματα σε Γροιλανδία και Ισλανδία το αποτέλεσμα στην εικόνα είναι εντυπωσιακό. Η ταινία πετυχαίνει στην καρδιά του σκοπού της: μαγεύεσαι από τον κόσμο που υπάρχει εκεί έξω, σε περιμένει να τολμήσεις να τον ανακαλύψεις, όσο εσύ σπαταλάς τη ζωή σου σε καταπιεστικά οκτάωρα και υποχρεώσεις.
Το γνώριμο, πανέξυπνο χιούμορ του Στίλερ εδώ απέχει πολύ από «Τροπικές Καταιγίδες» και «Zoolander». Θυμίζει περισσότερο κάποιον που δεν είναι πια «Ωραίος, Νέος και Ανεργος» - μεγάλωσε, ηττήθηκε, έμεινε μόνος. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η βαθιά μελαγχολία εκατομμυρίων πολιτών του κόσμου δε θα αποτυπωθεί από τον ουσιαστικά ρομαντικό σκηνοθέτη με την τρυφερότητα και τη συγκίνηση που τους αρμόζει.
Ο Στίλερ δίνει την καρδιά του σ' αυτή την ταινία. Διαθέτει και την ευρηματικότητα και το κουράγιο του ήρωά του στο να πλάσει έναν ξεχωριστό κόσμο και να βγει στο κυνήγι του. Μοιάζει ότι θέλει να αφήσει στην κινηματογραφική ιστορία έναν σύγχρονο, δικό του «Μάγο του Οζ»: να μας εμπνεύσει να εγκαταλείψουμε το προσωπικό μας Κάνσας αναζητώντας την ευτυχία, για να τη βρούμε κάνοντας έναν πλήρη κύκλο στο δρόμο για το σπίτι. Σ' αυτή την μεγάλη περιπέτεια του Γουόλτερ Μίτι και την κινηματογραφική Οδύσσεια του Μπεν Στίλερ, εμείς στεκόμαστε ερωτευμένοι. Κι αυτό γιατί η αθωωότητα με την οποία ο Στίλερ επιμένει να κοιτά τον κόσμο μας βρίσκει σύμφωνους, η ανθρωπιά του μας τυλίγει σα ζεστή κουβέρτα, στιγμές, ατάκες, προθέσεις λιώνουν τον κυνισμό μας που θέλει να χαρακτηρίσει όλα αυτά «αμερικανιές».
Ταυτόχρονα όμως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η ταινία δεν καταφέρνει ποτέ να γίνει το κλασικό αριστούργημα που στόχευε ο δημιουργός τς. Σαν να λείπει η στιβαρή βάση, η εγγενής δύναμη, η κόλλα που θα ενώσει τις υπέροχες ιδέες σε μία συμπαγή δραματουργία που κλιμακώνεται, απογειώνεται και συγκλονίζει. Εδώ, οι σταθμοί της περιπέτειας του Γουόλτερ Μίτι μοιάζουν λίγο αποκομμένοι, αποσπασματικοί, σαν ωραίες διάσπαρτες ιδέες - κουκίδες που δεν ενώνονται ποτέ στην ίδια περιοχή του συναισθηματικού χάρτη.
Καθόλου δεν μας νοιάζει. Προτιμάμε ένα ατελές ταξίδι κι έναν σκηνοθέτη που ρισκάρει και βουτά χωρίς αλεξίπτωτο κυνηγώντας χαίμαιρες, από τις πιασάρικες ευκολίες του βαλτωμένου Χόλιγουντ. Οι Στίλερ και Μίτι αξίζει να σας έχουν συνοδοιπόρους και συνταξιδιώτες τους. Κλείστε εισιτήριο, δέστε τις ζώνες σας και αφεθτείτε. Και μην ξεχάσετε να πακετάρετε τα ανεκπλήρωτά σας όνειρα και τα χαρτομάντηλά σας.
