Βαρύ χιόνι σκεπάζει απαλά τον ψυχισμό ενός αγοριού που μεγάλωσε απότομα... Ο 12χρονος Σιμόν είναι ένα πιτσιρίκι που έχει μεγαλώσει πριν την ώρα του. Αγγελικός στην όψη, παμπόνηρος και τολμηρός στην πραγματικότητα, έχει βρει τον τέλειο τρόπο να ξεγελά τον κόσμο για να κερδίζει τα προς το ζην. Ο Σιμόν και η λίγο μεγαλύτερη αδελφή του Λουίζ, ζουν δίπλα σ’ ένα χιονοδρομικό κέντρο στις ελβετικές Αλπεις.
Η Λουίζ, πανέμορφη αλλά επιπόλαια, αλλάζει εραστές και δουλειές με αυτοκαταστροφική ταχύτητα. Ο Σιμόν γυροφέρνει με τα λιφτ στις πίστες και στα σαλέ και κλέβει εξοπλισμό, σκι, μπότες, γυαλιά, γάντια, που μετά πουλάει στους συνομήλικους γείτονές του. Η ανικανότητα της Λουίζ να φροντίσει για τον εαυτό της, πόσο μάλλον για τον μικρό της αδελφό, αναγκάζουν τον Σιμόν ν’ αναλάβει την ευθύνη και των δυο τους. Μόνο που σιγά σιγά ο ρόλος του ως «ενήλικα» θα διαλύσει την όποια ισορροπία είχε η σχέση του με τη Λουίζ και το χιονοδρομικό κέντρο θα γίνει το καταφύγιό του.
Η Ελβετίδα Ούρσουλα Μεγιέρ είχε ήδη εντυπωσιάσει πριν δυο χρόνια με το «Home» κι επανέρχεται στο ίδιο ύφος της μοναξιάς μέσα στο πλήθος, ακόμα πιο ώριμη κι αποτελεσματική. Οι ήρωές της είναι, στην ουσία, παιδιά που αναγκάζονται από τις συνθήκες να επωμιστούν βάρη που τους έχει επιβάλλει η ανευθυνότητα των μεγάλων. Η τραγικότητα της ιστορίας του Σιμόν και της Λουίζ διαπερνά τη συνείδηση, κυρίως επειδή απεικονίζεται με χιούμορ κι ευαισθησία: η ιστορία της ταινίας έχει βαρύτητα και μελαγχολία, αλλά είναι ειπωμένη με μια ελαφρότητα που την κάνει καθημερινή, άρα ακόμα πιο καθολική, μια ιστορία - κανόνα κι όχι εξαίρεση.
Με οικονομία και προσεκτικές κινήσεις η Μεγιέρ αποδίδει εύκολα και τους χαρακτήρες των ηρώων της και τα κίνητρά τους και τη μεταξύ τους σχέση και το περιβάλλον στο οποίο ζουν, ένα περιβάλλον τόσο μεγάλης κοινωνικής ανισότητας, όση είναι η απόσταση από την κορυφή του βουνού όπου κάνουν σκι οι πλούσιοι τουρίστες, μέχρι τη μικροαστική, μίζερη κοινότητα επαγγελματιών που ζει στους πρόποδες.
Απλή, επιδραστική και συγκινητική, η ταινία της Μεγιέρ θυμίζει το πνεύμα των αδελφών Νταρντέν, τόσο στον κοινωνικό της προβληματισμό, όσο και στη μελέτη των ανθρώπινων προθέσεων και της απώλειας της παιδικότητας. Ωστόσο η ματιά της Μεγιέρ είναι συνειδητά γυναικεία, σχεδόν μητρική, με αποτέλεσμα η ταινία να είναι τόσο σκληρή όσο και συναισθηματική, τόσο έκφραση απογοήτευσης όσο και δήλωση αγάπης. Κι όλες οι προθέσεις της Μεγιέρ εντείνονται και βρίσκουν την τέλεια έκφρασή τους σε δυο εκπληκτικούς πρωταγωνιστές, τον μικρό Κέισι Μοτέ Κλάιν και την πανέμορφη Λέα Σεϊντού που, όταν έχει παραπάνω από διακοσμητικό ρόλο, είναι και θαυμάσια ηθοποιός.
