Ο δωδεκάχρονος Σιρίλ έχει μόνο μία σκέψη στο μυαλό του: να βρει τον πατέρα του που τον εγκατέλειψε προσωρινά σε ένα ορφανοτροφείο. Οταν κατά τύχη θα γνωρίσει τη Σαμάνθα, μια κομμώτρια που αναλαμβάνει να τον φιλοξενεί τα Σαββατοκύριακα, θα έρθει αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα.
Πόσες φορές έχετε παρακολουθήσει καθηλωμένοι μια ταινία που αφηγείται μια ιστορία τόσο απλή που συνοψίζεται σε δυο – τρεις προτάσεις; Και πόσες φορές μια τέτοια εμπειρία σας έφερε στην αμήχανη θέση να νιώσετε πως μέσα σε μόλις 80 λεπτά κινηματογραφικού χρόνου έχετε παρακολουθήσει μια ταινία τόσο μεγάλη σε ένταση, ενέργεια και συναισθηματικό βάθος που μοιάζει δύσκολο να ξεχάσετε για πολύ καιρό μετά τους τίτλους τέλους;
Το «Παιδί με το Ποδήλατο» είναι ακριβώς αυτή η ταινία. Αυτή η μικρή αλλά τόσο συμπυκνωμένη σε δράση διαδρομή στις ανηφόρες και τις κατηφόρες της ενηλικίωσης ενός παιδιού που αργά ή γρήγορα θα αντιληφθεί πως στη ζωή χρειάζονται μερικές στροφές, δυο τρεις λακούβες που θα σε κάνουν να πέσεις από το ποδήλατο σου και τουλάχιστον ένα σκασμένο λάστιχο για να είσαι σίγουρος πως μπορείς να συνεχίσεις να τρέχεις.
Μόνο που ο Σιρίλ ξεκινάει τη διαδρομή της ενηλικίωσης του αντίθετα. Ξέρει τι σημαίνει να πέφτεις και να σηκώνεσαι, πως να κρατάς ισορροπία στις ανηφόρες, πως πρέπει να πατάς φρένο στις κατηφόρες. Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει είναι γιατί όλοι θέλουν να του χαλάσουν το «παραμύθι» που έχει φτιάξει στο μυαλό του: πως ο πατέρας του θα επιστρέψει για να τον πάρει από το ίδρυμα που τον έχει αφήσει, φέρνοντας μαζί και το αγαπημένο του ποδήλατο.
Τα παραμύθια, όμως, στο έργο των αδερφών Νταρντέν τελειώνουν πάντοτε νωρίς. Ακριβώς τη στιγμή που στη ζωή των ηρώων τους εισβάλλει βίαια η πραγματικότητα. Και ο Σιρίλ δεν είναι παρά ακόμη ένας από τους σχεδόν «βιβλικούς» ήρωες που με απαρχή την «Υπόσχεση» και μέχρι τη «Σιωπή της Λόρνα» οι αδερφοί Νταρντέν ρίχνουν σχεδόν με ευλαβική ειρωνεία ως βορά στο ασεβές παρόν. Ποτέ για να τους γδύσουν από την εν δυνάμει «αγιότητα» τους αλλά μάλλον για να τους αναδείξουν ως τους πιο γήινους εκφραστές της ανθρώπινης αδυναμίας.
Μόνη διαφορά; Το γεγονός πως ο Σιρίλ είναι ανήλικος. Το πρώτο πραγματικό «παιδί» της φιλμογραφίας των Νταρντέν. Και η δική του αδυναμία είναι μόνο πως πρέπει να μεγαλώσει, απότομα, εκβιαστικά, τη στιγμή που γύρω του οι «μεγάλοι» αρνούνται να αντιμετωπίσουν τη δική τους επώδυνη ενηλικίωση. Ισως γι’αυτό και οι άλλοτε πιο δωρικοί Νταρντέν γίνονται εδώ, περισσότερο από οποιαδήποτε προηγούμενη ταινία τους, ένα με την ταχύτητα με την οποία ο ήρωας τους τρέχει, μηχανεύεται, ξεχνά, πονά και αγαπά.
Στο πέρασμα τους σκορπίζουν - σαν σκόνη προς κάθε κυνισμό και οποιαδήποτε προσπάθεια συγκάλυψης της συλλογικής ενοχής που βαραίνει όλους μας απέναντι στους Σιρίλ αυτού του κόσμου - μερικές από τις πιο ισχυρές δόσεις σκληρού ρεαλισμού και λυτρωτικού ανθρωπισμού που μπορεί κανείς να συναντήσει στο σύγχρονο σινεμά.
