Η θαρραλέα και υπεραισιόδοξη πριγκίπισσα Aνα πρέπει να συνεργαστεί με τον Κριστόφ, έναν απότομο, βουνίσιο τύπο, για να ξεκινήσουν μαζί ένα μεγάλο ταξίδι. Σκοπός τους είναι να βρουν την Παγωμένη Βασίλισσα Eλσα, που δεν είναι άλλη από την αδελφή της Aνα, και να λύσουν επιτέλους τα παγωμένα μάγια που ταλαιπωρούν ένα ολόκληρο βασίλειο. Η Aνα και ο Κριστόφ θα έρθουν αντιμέτωποι με οριακές τύπου Εβερεστ συνθήκες, θα συναντήσουν μυθικά πλάσματα και μαγικά φαινόμενα σε κάθε γωνία. Πολύτιμοι σύμμαχοι τους στον αγώνα θα είναι ο ξεκαρδιστικός χιονάνθρωπος Oλαφ και ένας ψωριάρικος τάρανδος που ακούει στο όνομα Σβεν.
Για το πρώτο μισό του «Frozen» είσαι σίγουρος πως όσα συμβαίνουν μπροστά στα έκθαμπα μάτια σου αποτελούν το πιο υψηλό σημείο που μπορεί να φτάσει η μαγεία του σύγχρονου animation.
Δεν είναι μόνο ο τρόπος με τον οποίο ανατρέπεται η κλασική αφήγηση ενός κλασικού παραμυθιού με σχεδιαστική απλότητα στους ήρωες και μεγαλειώδη σκηνοθετική κίνηση ανάμεσα στους χώρους και την αλληλουχία των παλλόμενων από μελαγχολία σκηνών.
Είναι κυρίως πως κανείς, εκτός από τη Disney, δεν μπορεί να παραδώσει μια σκηνή σαν αυτή που η μικρή Ελσα μεγαλώνει τραγουδώντας στην απόμακρη αδερφή της το υπέροχο (και καλύτερο τραγούδι της ταινίας) «Do You Want to Build a Snowman?» - έναν πραγματικό θρίαμβο αισθητικής, μιούζικαλ και ρομαντισμού που σε στέλνει ακριβώς στην καρδιά της ιστορίας και ταυτόχρονα σε μέρη της παιδικής σου ηλικίας που δεν είσαι σίγουρος πως είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις.
Και περισσότερο και απ’ όλα αυτά είναι η σκηνή όπου η Ελσα εγκαταλείπει το βασίλειό της για να χτίσει το δικό της παλάτι από πάγο στο βουνό που μοιάζει αδύνατον να περιγράψεις με λόγια, παρά μόνο με έναν απέραντο θαυμασμό για την υψηλή τέχνη του animation από αυτήν την ίδια εταιρεία που δεν δείλιασε ποτέ ακόμη και μπροστά στο ακατόρθωτο.
Οχι, το «Frozen» δεν σταματάει εκεί να σπέρνει χιονοστιβάδες σπουδαίου animation, ειδικά όταν στο δεύτερο μέρος συστήνει τον καλύτερο ήρωα της ταινίας στο πρόσωπο και το κομματιαστό σώμα ενός χιονάνθρωπου με το ονομα Ολαφ και ακριβώς στη μέση της παγωμένης ιστορίας του μπερδεύει τις εποχές με ένα υπέροχο ιντερλούδιο στο καλοκαίρι, πριν καταλήξει σε ένα βαθιά συγκινητικό φινάλε.
Σε όλη τη διάρκεια του, ακόμη κι όταν δυστυχώς εγκαταλείπει τον εξπρεσιονιστικό τόνο της αρχής του για να παραδωθεί σιγά σιγά σε ένα πιο εύπεπτο και φωτεινό αυτοσχεδιασμό πάνω στο νόημα της πραγματικής αγάπης και βασίζεται για το fun σε αχρείαστα τέρατα και λοιπά κλισέ, το «Frozen» έρχεται με τη τη δική του εκδοχή πάνω στη «Βασίλισσα του Χιονιού» του Αντερσεν σχεδόν να αγγίξει το υπέροχο «Tangled» και κυρίως να διορθώσει όσα δεν κατάφερε η Pixar με το άτσαλο και αποτυχημένο «Brave».
Δύο κορίτσια και στη συνέχεια γυναίκες ηρωίδες ολοκληρώνουν – σε μια κρίσιμη εποχή για τη θέση των γυναικών στο Χόλιγουντ και στον πλανήτη ολόκληρο – το απόλυτο «girl power» φιλμ, μια κατά μέτωπο επίθεση στην ανδροκρατία και ένα ύστατο φόρο σε όλες τις πριγκίπισσες που μέσα στα χρόνια έχτισαν το μύθο της Disney, εδώ σχεδιασμένες ως δύο απόλυτα σημερινά κορίτσια που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η ανεξαρτησία τους και η ελευθερία να επιλέξουν μόνες τους τον τρόπο που θα ζήσουν και τον άντρα που θα αγαπήσουν.
Ακούγεται γλυκανάλατο και παιδικό, αλλά όταν το βλέπεις είναι σαν κλασικό.
