Η Λόρα είναι μια δημοφιλής φοιτήτρια που ζει μια συνηθισμένη φοιτητική ζωή, την οποία μοιράζεται καθημερινά με τους φίλους της στο Facebook. Οταν θα αποδεχθεί ένα αίτημα φιλίας από μια μοναχική κοπέλα στην τάξη της, τη Μαρίνα, χωρίς να το θέλει θα θέσει σε κίνηση μια τρομακτική κατάρα. Η Μαρίνα πεθαίνει ξαφνικά, αλλά η σελίδα της στο Facebook συνεχίζει να παρενοχλεί τη Λόρα και τους φίλους της. Πολύ σύντομα, η online παρενόχλησή τους μετατρέπεται σε πραγματικό κίνδυνος για τις ζωές τους. Καθώς, ο ένας μετά τον άλλο, οι φίλοι της αρχίζουν να παθαίνουν φρικιαστικά ατυχήματα, η Λόρα αποφασίζει να λύσει το μυστήριο της κατάρας, πριν το κακό που την καταδιώκει σκοτώσει εκείνη και όλους τους αγαπημένους της ανθρώπους.
Cyber-bullying, διαδικτυακός εθισμός, παραβίαση της ιδιωτικότητας, αγωνία για μια πλασματική κοινωνική αποδοχή, προσκόλληση σε μια εικονική πραγματικότητα που απειλεί να προκαλέσει κλυδωνισμούς στην επαφή μας με την αληθινή ζωή: οι βλαβερές παρενέργειες του σύγχρονου θαύματος που λέγεται ίντερνετ και της κακής χρήσης του έχουν αναλυθεί, συχνά αφελώς, σχεδόν όσο και οι πολύτιμες υπηρεσίες του.
Πάντα συναρπαστικά καιροσκοπικό και με άψογα αντανακλαστικά στο να αποτυπώνει τα σημεία των καιρών, το σινεμά τρόμου δύσκολα θα μπορούσε να αντισταθεί σε κάτι τόσο ζουμερό, έστω κι αν στην περίπτωση αυτή μάλλον άργησε κάπως να καταπιαστεί με το φαινόμενο. Και είναι κατάφωρα απογοητευτικό το ότι μέχρι τώρα σπανίως έχει καταφέρει να το αξιοποιήσει πραγματικά δημιουργικά.
Τελευταίο δείγμα μιας σειράς –ακυκλοφόρητων, ως επί το πλείστον, στην Ελλάδα– ταινιών που βρήκαν στα social media έδαφος γόνιμο για κάθε λογής φρίκες, το «Friend Request» αγγίζει επιδερμικά όλα τα παραπάνω, για να καταλήξει να ακυρώσει την ίδια την ιδέα μιας σύγχρονη απειλής. Το εύρημα του τρόμου που ξεπηδά από την οθόνη του λάπτοπ, μέσα από στοιχειωμένα προφίλ και ερεβώδη gifάκια, δεν είναι παρά ένα φτηνό πρόσχημα για την επιστράτευση μαγισσών και λοιπών δαιμονίων που ανήκουν στο παρελθόν, φτωχών συγγενών των εξ Ασίας ορμώμενων μακρυμάλλικων στοιχειών που αναδύονται μέσα από τηλεοπτικές οθόνες, δαιμονικές βιντεοκασέτες και τηλεφωνικές συσκευές. Δυστυχώς, όμως, τίποτα εδώ δεν θυμίζει το επίσης ασιατικής καταγωγής «Pulse», ίσως την ιδανική hi tech ταινία τρόμου, που υπέγραψε το 2001 ο Ιάπωνας Κιγιόσι Κουροσάουα.
Κι αν η κοινωνική σάτιρα ή η μια αλληγορία για την ψηφιακή εποχή που ζούμε σίγουρα δεν είναι ακριβώς προαπαιτούμενα από μια ταινία τρόμου, θα ελπίζαμε τουλάχιστον σε κάτι πιο πρωτότυπο από παλιομοδίτικα b-movies τερτίπια: σμήνη θανατηφόρων σφηκών, ακαταλαβίστικους κώδικες και καταραμένα παιδάκια, περασμένα απλά από φτηνό CGI ρετούς.»
Οχι αρκετά camp για να αποτελέσει ικανοποιητική ένοχη απόλαυση, φευγαλέα μονάχα τρομακτικό, απλοϊκό στην κριτική του απέναντι στα κοινωνικά δίκτυα και εξαιρετικά επιφανειακό στον εκσυγχρονισμό του κακού που κρύβεται στο λογισμικό του, το «Friend Request» προσφέρει απλόχερα τα αναμενόμενα θορυβώδη ξαφνιάσματα και υποφέρει από προβλήματα ρυθμού, άνισες ερμηνείες και άχαρους διαλόγους (με αρκετά από τα τελευταία αυτά προβλήματα να οφείλονται ίσως σε μια παραγωγή χαμένη στη μετάφραση: Γερμανός σκηνοθέτης και παραγωγοί, αγγλόφωνο στην πλειοψηφία του καστ, και το Κέιπ Τάουν να ποζάρει ως κάποιου είδους αμερικανική κωμόπολη). Κάποιες ελάχιστες λειτουργικές ιδέες, όπως ο παραλληλισμός των οθονών των υπολογιστών με μαύρους καθρέφτες- πύλες σε μια παράλληλη σκοτεινή πραγματικότητα, δεν αρκούν για να αποζημιώσουν.
Εκεί, όμως, που το «Friend Request» γίνεται πραγματικά ενοχλητικό και αμφιλεγόμενο είναι στη βαθιά συντηρητική αντίληψή του για την όψη και την ταυτότητα του κακού. Σε μια κίνηση ματ που έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την υποτιθέμενη (και εξίσου επιδερμική) κριτική ματιά του απέναντι στους απελπισμένους καταμετρητές των likes και τους δέσμιους της πρόσκαιρης online δημοτικότητας, επιλέγει ως πρόσωπο και πηγή του κακού τη μοναχική emo-goth μαθήτρια με τις σκοτεινές καλλιτεχνικές ανησυχίες και τις αυτοκαταστροφικές τάσεις, δίνοντας θαρρείς άλλοθι σε όσους έθεσαν στο περιθώριο αυτή και τους ομοίους της. Αν η εικόνα αυτή δεν ήταν τόσο γελοιωδώς κλισέ, θα ήταν σχεδόν επικίνδυνα επιπόλαιη.
