O Βέρνερ Χέρτζογκ βρισκόταν πάντα με το ένα πόδι στα ντοκιμαντέρ και το άλλο στις ταινίες μυθοπλασίας, όμως τα τελευταία; χρόνια, οι καλύτερές του δουλειές ήταν σχεδόν αποκλειστικά στο πεδίο των ντοκιμαντέρ. Κι από τις φυλακές μέχρι τα ηφαίστεια ή από το internet έως τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, δεν υπάρχει θέμα που να μην δείχνει να τον ενδιαφέρει. Στο «Πύρινη Σφαίρα: Επισκέπτες από Αλλους Κόσμους», ο Χέρτζοκ ασχολείται με τους μετεωρίτες και τους τρόπους με τους οποίους καθόρισαν -κι ενδεχομένως απειλούν- την ζωή στον πλανήτη μας.
Με τον ηφαιστειολόγο Κλάιβ Οπενχάιμερ συνεργάτη του και σε άλλα ντοκιμαντέρ να αναλαμβάνει εδώ τον ρόλο του οδηγού μας (και συν-σκηνοθέτη) όσο ο Χερτζογκ παραμένει στα μετόπισθεν προσφέροντας ένα voice over που ως συνήθως καλύπτει όλη την γκάμα από το βαθυστόχαστο στο παιχνιδιάρικο κι από το εμβριθές έως σχεδόν στην αερολογία. Το φιλμ μας ταξιδεύει σε κοντινά ή απροσπέλαστα μέρη του πλανήτη από την Αυστραλία και το Ρατζαστάν της Ινδίας, ως την Αλσατία και μια σειρά μικροσκοπικά νησιά της Ωκεανίας και μέχρι την Ανταρκτική όπου η κάμερα συλλαμβάνει τοπία και στιγμές σχεδόν υπαρξιακής ομορφιάς.
Οι συναντήσεις του Οπενχάιμερ (και του Χέρτζογκ) με τους ανθρώπους σε αυτά τα μέρη, από ερασιτέχνες ειδικούς στους μετεωρίτες που ντύνονται σαν τον Γουάιατ Ερπ ή επιστήμονες ιερείς στο Βατικανό, έχουν άλλοτε μεγαλύτερο κι άλλοτε μικρότερο ενδιαφέρον, αλλά στο συνολό τους δεν κατορθώνουν να απαντήσουν στα βασικότερα ερωτήματα που το φιλμ και οι δημιουργοί του θέτουν κυρίως γιατί το ίδιο το ντοκιμαντέρ δεν δείχνει να ξέρει τι ακριβώς θέλει να γίνει. Η ιστορία, η ανθρωπολογία, η φυσική, η αστρονομία μπλέκονται στην τροχιά του, όπως και αποσπάσματα από ταινίες καταστροφής όπως το «Deep Impact». Κι όταν μερικές από τις πιο εντυπωσιακές στιγμές του φιλμ προέρχονται από μια μελοδραματική χολιγουντιανή ταινία, ίσως κάπου υπάρχει ένα πρόβλημα.
Ακόμη και η αφήγηση του Χέρτζογκ δεν δείχνει να λειτουργεί με τον επιτυχημένο τρόπο που το κάνει σε άλλα ντοκιμαντέρ του, δείχνοντας με κάποιο τρόπο πιο πρόθυμος να προσφέρει στον θεατή μια ακόμη δόση από την παράξενη περσόνα που έχει χτίσει στο είδος -κάτι σαν ένας αμπελοφιλοσοφικός Ρίτσαρντ Ατένμπορο- παρά να μας οδηγήσει με πάθος σε άγνωστες πτυχές της επιστήμης και του κόσμου μας.
Το φιλμ μπορεί να κρατάει πάντα το ενδιαφέρον σου ακόμη κι αν κάποιες στιγμές του είναι πιο βαρετές από άλλες, αλλά μοιάζει συχνά αποσπασματικό και δίχως συνοχή, μια ταινία που αναζητά και η ίδια απαντήσεις δίχως όμως να ξέρει ακριβώς ποια είναι τα ερωτήματα που την ενδιαφέρουν περισσότερο.
