Η τριλογία των ταινιών «Οδός Τρόμου», βασισμένες στα βιβλία του Ρ. Λ. Στάιν συνεχίζεται με το δεύτερο, πιο σκοτεινό του κεφάλαιο μέχρι στιγμής, ακριβώς από εκεί όπου τελείωσε η πρώτη ταινία, το «Fear Street Part One: 1994», με την Μπέρμαν να αφηγείται την δική της εμπειρία με την μάγισσα Σάρα Φίαρ και να μας μεταφέρει σε εκείνα τα ένδοξα κινηματογραφικά καλοκαίρια στα τέλη της δεκαετίας του ’70, τα οποία ήταν γεμάτα από κατασκηνώσεις δίπλα σε λίμνες, νεαρά αγόρια και κορίτσια γεμάτα ορμές και φυσικά, μανιακούς δολοφόνους με τσεκούρι.
School’s out for summer και η ταινία μας καλωσορίζει στην κατασκήνωση Ναϊτγουίνγκ το καλοκαίρι του 1978, όπου και θα γνωρίσουμε καλύτερα τις δυο αδερφές Μπέρμαν, Σίντι και Ζίγκι, οι οποίες είναι σαν δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η Σίντι είναι η τέλεια ομαδάρχης της κατασκήνωσης η οποία δουλεύει σκληρά, δεν βρίζει και θέλει να απέχει από οποιαδήποτε σεξουαλική πρόταση που της κάνει το αγόρι της. Από την άλλη η Ζίγκι, η μικρότερη αδερφή της Σίντι και μέλος της κατασκήνωσης, η οποία δεν συμβιβάζεται με τους κανόνες και φαίνεται πως σπέρνει την καταστροφή όπου κι αν πάει. Οταν όμως μια ομάδα παιδιών πέσουν στα... μάγια της μάγισσας Φίαρ, τότε γρήγορα η κατασκήνωση γεμίζει από σκοτωμούς και αίμα.
Αυτή την φορά η σκηνοθέτης Λι Τζάνιακ αφήνει πίσω τα όποια ευρηματικά τεχνάσματα σκαρφίστηκε για το «1994» και βουτάει, με ένα είδους απενοχοποιημένου και απροκάλυπτου θαυμασμού, στα κλισέ των slasher ταινιών του είδους, όπως το «Παρασκευή και 13» από όπου και αντλεί την έμπνευσή της, αλλά και στους στερεοτυπικούς χαρακτήρες που τις κατακλύζουν, τα οποία απλά λειτουργούν διεκπεραιωτικά, διασκεδάζοντας τους φανς αλλά χωρίς να συναρπάζουν, με το gore και το αίμα να ρέουν άφθονα πολύ περισσότερο από ότι πριν αλλά με λιγότερο ευφάνταστο και ευρηματικό τρόπο.
Η ταινία πέφτει και στην κατάρα του μεσαίου μέρους μιας τριλογίας, η οποία δυστυχώς τραβάει το σενάριο από τα μαλλιά μερικές φορές με αρκετό exploitation όσο αφορά τη μυθολογία της, ξεδιαλύνοντας σιγά σιγά το μυστήριο που καλύπτει την κατάρα της μάγισσας αλλά και τοποθετώντας τα κομμάτια στο παζλ με μια παραπάνω ευκολία από ό,τι θα περίμενε κανείς. Ομως η χημεία των πρωταγωνιστών της παραμένει το μεγαλύτερο ατού της, με την Τζάνιακ να την εκμεταλλεύεται δεόντως σε κάθε σκηνή, ενώ ο Μάρκο Μπελτράμι συνεχίζει να παραδίδει ένα εντυπωσιακό soundtrack.
Μπορεί η «Οδός Τρόμου: 1978» να είναι ένα βήμα πίσω από το ευρηματικό «1994» αλλά παραμένει μια άκρως διασκεδαστική ταινία τρόμου η οποία μας χτίζει το δικό της αιματηρό μονοπάτι για το μεγάλο φινάλε το οποίο θα εξελιχθεί το 1666.
