Σε μια εποχή όπου τα διάφορα reboot/remake/requel, ή όπως αλλιώς θέλετε να τα πείτε, όχι τόσο επιτυχημένων όσο, κυρίως, αγαπημένων franchises, έχουν την τιμητική τους, είναι πραγματικά κάπως δύσκολο και σπάνιο κάποιος να πετύχει αυτό το κάτι φρέσκο και πραγματικά ενδιαφέρον έτσι ώστε να προσελκύσει τόσο παλιό όσο και νέο κοινό πίσω στις αίθουσες.
Και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ταινίες τρόμου που πάντα παίζουν με συγκεκριμένους κανόνες και σεναριακές τροπές, οι οποίες (κι αν) έχουν ανακυκλωθεί όλα αυτά τα χρόνια. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις, κυρίως όταν αυτές οι ταινίες απλώς δεν προσπαθούν να εφεύρουν τον τροχό, αλλά επιστρέφουν στις ρίζες τους για να προσφέρουν κάτι, ναι μεν γνώριμο, αλλά παράλληλα και τίμια διασκεδαστικό.
Και το «Evil Dead Rise» του Λι Κρόνιν είναι ακριβώς αυτό. Ενα requel του franchise του «Evil Dead» (μπορεί ο Ας Γουίλιαμς του Μπρους Κάμπελ να λείπει αλλά κάνει την εμφάνισή του το αλυσοπρίονο το οποίο, ας το παραδεχτούμε, ήταν και ο πρωταγωνιστής των ταινιών αυτών), που, τιμώντας πάντα την καλτ επιρροή των ταινιών του Σαμ Ράιμι, προσφέρει απενοχοποιημένα άπλετο gore και αίμα για τους φανς, με μικρές δόσεις μαύρου χιούμορ, μεταφέροντας αποτελεσματικά την απειλή όμως σε ένα ολοκαίνουργιο σκηνικό, μακριά από τις απομονωμένες καμπίνες στο δάσος.
Οπως και στην τριλογία του Ράιμι αλλά και στο, αχρείαστο εδώ που τα λέμε, reboot του 2013 με τίτλο «Το Πρόσωπο του Κακού» σε σκηνοθεσία του Φέντε Αλβαρεζ, ο Κρόνιν ξεκινά την ταινία του, όντως, σε μια απομονωμένη καλύβα στο δάσος. Είναι ο τρόπος του για να επιστρέψει στις ρίζες (του κακού) και να αποτίσει τον δικό του φόρο τιμής σε αυτές, όμως η ανατροπή έρχεται σχετικά γρήγορα όταν αυτό που αποκαλύπτεται είναι ότι αποφασίζει να μεταφέρει τη δράση στην πόλη του Λος Αντζελες, και μάλιστα σε μια σχεδόν εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία.
Αυτός ο καινούργιος «παιδότοπος» δίνει τη δυνατότητα στον Κρόνιν να δημιουργήσει μια αρκετά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, περιορίζοντας τη δράση κυρίως μέσα σε ένα διαμέρισμα αλλά και τους διαδρόμους του ορόφου, με πρωταγωνίστριες δύο αδερφές που τις έχει κυριεύσει το κακό και τους γείτονες ως τα ανυποψίαστα θύματά τους. Σκηνοθετώντας μέσα σε μουντά και σκοτεινά χρώματα, τα οποία έχουν την απόχρωση ενός εμετικού πράσινου, δημιουργεί μια άκρως άβολη ατμόσφαιρα, ενώ συχνά γίνεται και αρκετά εφευρετικός (η σκηνή όπου βλέπεις από το ματάκι της πόρτας την Ελι να αποδεκατίζει κόσμο είναι πανέξυπνη), χρησιμοποιώντας κι αυτός, προς τιμήν του, πολλά practical effects για να αποδώσει τον τρόμο.
Η ιστορία ξεκινά όπως ακριβώς θα περίμενε κάποιος, με μερικά παιδιά να ανακαλύπτουν το σατανικό βιβλίο Necronomicon σε μία κρύπτη που αποκαλύφθηκε κάτω από το σπίτι τους μετά από έναν σεισμό. Ναι, η ιστορία ακολουθεί το κλισέ «ας ανοίξουμε το ανατριχιαστικό αυτό βιβλίο και ας παίξουμε δυνατά τα βινίλια που βρέθηκαν δίπλα σε αυτό», εξαπολύοντας έτσι στρατιές Deadites στον κόσμο, όμως όταν συμβαίνει αυτό η ταινία προσφέρει ό,τι έχει υποσχεθεί από την αρχή, με το gore και το αίμα να ρέουν σε αφθονία, σκοτώνοντας και διαμελίζοντας τα θύματά με δίκαννο, μαχαίρια, παλούκια, κόφτες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς (η σκηνή με τον κόφτη τυριού είναι ίσως η πιο ανατριχιαστική).
Το κακό είναι όμως πως κάτω από όλο αυτό το λουτρό αίματος υπάρχει και μια ιστορία για τη σχέση δυο αδερφών, η μια (η Ελι), μεγαλώνει μόνη της τα τρία της παιδιά και η άλλη (η Μπεθ), ζει τη ζωή της ταξιδεύοντας με ένα γκρουπ, αλλά και μια παραβολή για την ίδια τη μητρότητα και το πώς μια μητέρα στρέφεται ενάντια στα ίδια της τα παιδιά, που φαίνεται πως τα κατηγορεί όχι για τον χωρισμό της αλλά και για τη ζωή που δεν έζησε. Είναι μια ιστορία που δεν εξελίσσεται σε κάτι παραπάνω από τα τετριμμένα και ο Κρόνιν δεν φαίνεται να νοιάζεται και ιδιαίτερα μιας και ξέρει πολύ καλά πως οι πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι τα ίδια τα Deadites.
Επιπλέον, λείπει και το κατάμαυρο, σαδιστικό, πιπεράτο χιούμορ για το οποίο η σειρά ταινιών ήταν γνωστή. Πέρα από μια-δυο σκηνές και κάποιες ατάκες του τύπου «η μαμά είναι με τα σκουλήκια τώρα», η ταινία δεν μπορεί να σταθεί ισάξια σε ό,τι έκανε το παλιό «Evil Dead», τόσο αγαπημένο στο κοινό του.
Το «Evil Dead Rise» είναι μια ταινία που ναι μεν δεν είναι πρωτότυπη και επικεντρώνεται στο gore και στο αίμα παρά στον ίδιο τον τρόμο, αλλά τουλάχιστον, διαβάζοντας μέσα από τις σελίδες του ίδιου του Necronomicon, είναι μια τίμια προσπάθεια για να αναστήσει το franchise και να φέρει πίσω τους Deadites αλλά και το διασκεδαστικό χάος που προκαλούν.
