Υπάρχουν ταινίες στις οποίες ο ήρωας κάποια στιγμή προχωρά ατάραχος σε slow motion προς την κάμερα ενώ πίσω του, ένα αυτοκίνητο ανατινάζεται σε μια θεαματική έκρηξη και φλόγες γεμίζουν το πλάνο. Το «Equilizer» είναι από εκείνες τις ταινίες στις οποίες ένα αυτοκίνητο απλά δεν είναι αρκετό: Ο Ντένζελ Ουάσινγκτον θα ανατινάξει ένα ολόκληρο διυλιστήριο και το ωστικό κύμμα που θα σαρώσει τα πάντα, δεν θα τον αγγίξει καν.
Ναι το φιλμ του Αντουάν Φουκουά είναι ηθελημένα υπερβολικό, αλλά χρησιμοποιεί κάθε κλισέ στο βιβλίο των σκληρών σιωπηλών ηρώων του σινεμά της περιπέτειας με τρόπο αναμφίβολα αποτελεσματικό. Και για κάθε σκηνή στην οποία ο χαρακτήρας του μοιάζει με έναν μεσήλικα υπερήρωα το φιλμ κρατά μικρές ήσυχες λεπτομέρειες που συνήθως μια οποιαδήποτε άλλη action movie θα θυσίαζε στον βωμό του ρυθμού και της δράσης.
Ομως το «The Equilizer» μοιάζει να αγαπά εξίσου την μελαγχολία του Εντουαρτ Χόπερ αλλά και την βία των pulp αναγνωσμάτων και φιλμ, και δίνει την ευκαιρία στον Ντένζελ Ουάσινγκτον να χτίσει πάνω σε λιγοστά πράγματα, έναν χαρακτήρα που μοιάζει απρόσμενα ολοκληρωμένος για κάτι που στα χέρια οποιουδήποτε άλλου θα ήταν απλά ένα καρτούν.
Κι αν ίσως ο βετεράνος ηθοποιός μοιάζει μάλλον μεγάλος για να είναι πειστικός action hero σε κάτι που είναι προφανές πως στοχεύει να γίνει μια σειρά ταινιών, ο Ουάσινγκτον δεν είναι απλά εξαιρετικός στις σκηνές που «έχει» εκ προοιμίου, αυτές δηλαδή του στωικού πρώην μυστικού πράκτορα που τα έχει δει όλα κι αντιμετωπίζει την ζωή με μια ζεν χαλαρότητα μα και σε αυτές που καλείται να δείρει, να σκοτώσει, να ματώσει, να πυροβολήσει, να ανατινάξει. Και να πει και μια έξυπνη ατάκα.
Ναι, το φιλμ του Φουκουά δεν είναι μια από εκείνες τις ταινίες που θα στείλουν τον πρωταγωνιστή τους στις υποψηφιότητες για τα Οσκαρ και ομολογουμένως δεν υπάρχει πολύ βάθος εδώ, αλλά ποιος στ΄αλήθεια χρειάζεται το βάθος σε μια τόσο καλοφτιαγμένη κι απολαυστική pop corn movie? Το «Equilizer» δεν είναι μόνο έξυπνο τόσο ώστε να έχει πλήρη συναίσθηση των ίδιων των περιορισμών του και των συμβάσεων που υπηρετεί μα είναι και μια από τις πιο δυναμικές, χορταστικές και απολαυστικές περιπέτειες της χρονιάς.
Και μια από εκείνες τις ταινίες που (όχι δεν συμβαίνει συχνά) ελπίζεις να έχουν συνέχεια, την οποία το τέλος του φιλμ όχι απλά την υπαινίσσεται, μα κυριολεκτικά την υπόσχεται.
