Η Aλμα είναι 20 χρονών και ζει σ’ ένα μικρό χωριό στην ανατολική ακτή της Ισπανίας. Eχει ιδιαίτερη αδυναμία στον αγαπημένο της παππού, παρόλο που εκείνος έχει σταματήσει να μιλά εδώ και χρόνια. Oταν αρνείται πια και να φάει, η Aλμα πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος να τον βοηθήσει, είναι να βρει και να φέρει πίσω την ελιά που ξεριζώθηκε και πουλήθηκε από την οικογένεια του πριν 12 χρόνια. Χωρίς πλάνο και χρήματα, πείθει συγγενείς και φίλους να την ακολουθήσουν στην αναζήτηση της ελιάς που ανήκε στην οικογένεια της για περισσότερες από 2 χιλιετίες.
Μπορεί ο ιδεαλισμός και το πείσμα, μια μικρή προσωπική μάχη, να είναι το αντίδοτο στην οικονομική κρίση; Η ταινία της Ισιάρ Μπολαΐν μπορεί να μην έχει απαντήσεις ή συνταγές για την οικονομική ασφυξία που βασανίζει ένα μέρος του ευρωπαϊκού νότου εδώ και χρόνια, αλλά φιλοδοξεί να μιλήσει για μια άλλη πλευρά της κρίσης, αυτή που «στεγνώνει» όχι τις αποταμιεύσεις, μα το ηθικό και τις ζωές των ανθρώπων που την βιώνουν.
Δίχως να έχει ψευδαισθήσεις, δίχως να είναι υπερβολικά ηρωική πρεσβεύει εν τούτοις πως μια ακόμη και μικρή, έστω και δίχως ουσιαστικό αποτέλεσμα, αντίδραση, μια μετακίνηση, μια αφύπνιση είναι αναμφίβολα προτιμότερη από την βουβή αποδοχή. Και ναι μπορείς να βρεις αρκετά ψεγάδια στον τρόπο που το σενάριο του Πολ Λάβερτι αντιμετωπίσει με εφηβική σχεδόν νοοτροπία μια πολύ σοβαρή ιστορία, αλλά ακόμη κι έτσι πίσω από τις στρογγυλεμένες γωνίες και τις ευκολίες του σεναρίου, υπάρχει το υλικό για κάτι αληθινό κι εν δυνάμει εξαιρετικά συγκινητικό.
Το φιλμ είναι αναμφίβολα πιο δυνατό όσο παραμένει στην Ισπανία κι όσο μιλά για για την σχέση της νεαρής ηρωίδας με τον παππού της και την οικογένειά της, αλλά χάνει τον δρόμο του όταν... βγαίνει στον δρόμο και καταλήγει να κάνει μερικά πολύ πιο προφανή απ όσο θα του άξιζαν σχόλια για την Ευρώπη του σήμερα, τον Νότο και τον Βορρά, τους «απλούς ανθρώπους» και τις «σατανικές επιχειρήσεις».
Ακόμη κι έτσι όμως η καρδιά του φιλμ είναι στη σωστή θέση, οι προθέσεις του θετικές και η αίσθηση που αφήνει είναι αυτή μιας τρυφερής, feelgood ταινίας που δεν κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα μα που προσπαθεί να στρέφει το βλέμμα της εκεί που πρέπει: στους ανθρώπους, στην ελπίδα, στα όσα μπορούν να μας κρατήσουν όρθιους και δυνατούς ακόμη και στο πρόσωπο των πιο αντίξοων καιρών.
