Καθώς ο Γκρου αρχίζει να συνηθίζει το ρόλο του ως κλασικός οικογενειάρχης και πατέρας των Μάργκο, Ιντιθ και Αγκνες, μια άκρως απόρρητη οργάνωση, αφιερωμένη στην καταπολέμηση του κακού σε παγκόσμια κλίμακα, ζητάει τη βοήθειά του. Τώρα είναι στο χέρι του Γκρου, των Μινιόν και της νέας συνεργάτιδάς του, της κοκκινομάλλας Λούσι, να πατάξουν το κακό. Αλλωστε, ο μεγαλύτερος πρώην παγκόσμιος κακός είναι ο μόνος που μπορεί να πιάσει αυτόν που προσπαθεί να του πάρει τη θέση
Αν οφείλει κανείς να διαλέξει ανάμεσα στις δύο ταινίες, την πρώτη και το σίκουελ της – αλλά γιατί να είναι τόσο τσιγκούνης που να το κάνει; - μπορεί να πει ότι από το «Εγώ, ο Απαισιότατος 2» λείπει η πρωτοτυπία της γνωριμίας με νέα πλάσματα, έναν κακό, κακό Γκρου, τρία ακαταμάχητα κοριτσάκια κι ένα λεφούσι από μικρά κίτρινα Μινιόν που, αν και εργατικά, έχουν διαρκώς το μυαλό τους στις πλάκες και τα χαχανητά. Αλλά το νούμερο 2 του επιτυχημένου franchise αναπληρώνει όλα αυτά σε τρυφερότητα και παράδοξο ρομάντζο.
Μπορεί το στοιχείο της έκπληξης που νιώσαμε την πρώτη φορά που είδαμε τα Μινιόν να έχει φύγει (κι έχει μείνει ο ενθουσιασμός και η λατρεία), αλλά ο «νέος» Γκρου και η ντροπαλή, αμήχανη ανθρώπινη διάστασή του σπάει κόκαλα: έχοντας μετατραπεί σ’ ένα γλυκό και προστατευτικό μπαμπά, ο Γκρου αποκτά βάθος και διάσταση κανονικού ήρωα. Και το στοιχείο της έκπληξης, αυτή τη φορά, κρατούν και πάλι τα Μινιόν, αλλά τα «άλλα», τα κακά, μοβ, με ξασμένα μαλλιά, λυσσάρικα κι επιθετικά, άγρια πλασματάκια που προκαλούν και πάλι το γάργαρο γέλιο.
Η υπόθεση της ταινίας είναι ένα ασήμαντο πρόσχημα, ο κακός Ελ Μάτσο είναι εκπληκτική καλτ φιγούρα, με τη σημαία του Μεξικό σε τατουάζ στο δασύτριχο στέρνο του, το ίδιο και ο Δρ. Νεφάριο που επιστρέφει με νέους άσσους στο μανίκι του, μαγειρικούς και όχι μόνο. Η ταινία δε φέρνει τίποτε καινούριο, ούτε σεναριακά, ούτε τεχνικά από την πλευρά του animation, αλλά έχει πρωτότυπους τρόπους να προκαλεί τρελό κέφι και απλόχερη αγάπη για τους ήρωές της. Ειδικά για τα Μινιόν που αποκτούν διαφορετικούς χαρακτήρες και κάνουν έξαλλες ενδυματολογικές επιλογές, τόσο νόστιμα και παιχνιδιάρικα που θέλεις να τα πάρεις σπίτι σου όλα μαζί. Μετά την ταινία, έχεις ξεχάσει και ποια ήταν η απειλή που έπρεπε να αποφευχθεί και ποια ήταν η αφορμή της ιστορίας – θυμάσαι μόνο χαριτωμένους ήρωες, γέλιο, χρώμα και τρέλα, ικανά για όλα τα παιδιά – θεατές, αλλά οπωσδήποτε και για τους λίγο ως πολύ μεγαλύτερους. Γι’ αυτό άλλωστε και η ταινία προβάλλεται, εκτός από μεταγλωττισμένη, και στην πρωτότυπη βερσιόν της.
