Αν το σκεφτείς καλύτερα, η διαρροή στην πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου Deepwater Horizon στον Κόλπο του Μεξικό που συνέβη στις 20 Απριλίου του 2010 και οδήγησε σε μια πρωτοφανή οικολογική καταστροφή και στοίχισε τη ζωή σε 11 ανθρώπους δεν ήταν ποτέ μια αληθινή ιστορία που φώναζε από μακριά πως μπορεί να γίνει μια ταινία για μαζική κατανάλωση.

Ενα αρκετά δυσάρεστο θέμα, με όχι και τόσο θεαματική «κορύφωση», μια πράξη επιχειρηματικής (ναι ναι καπιταλιστικής) ασυδοσίας, όχι ακριβώς αυτό που λέμε έδαφος για ένα θεαματικό action movie ηρωισμού και θυσίας, ούτε φυσικά κάτι σαν μαρτυρία για τις επόμενες γενιές αφού σε αυτήν την περίπτωση θα αρκούσε ένα εμπεριστατωμένο ντοκιμαντέρ.

Ακυρο απ’ όπου και να το δεις, το «Deepwater Horizon» διαδραματίζεται μέσα στην ημέρα του δυστυχήματος και είναι χωρισμένο σε νοητά δύο μέρη – το πριν και το τώρα της διαρροής. Οσο θεαματική και αν είναι αυτή (η διαρροή, ντε) είναι αδύνατον να σε ενδιαφέρει περισσότερο από δύο ή τρία λεπτά, καθώς εκτός από το ότι γίνεται χαμός και μακελειό, τίποτα άλλο δεν έχει πραγματικά ενδιαφέρον.

Κάθε προσπάθεια του Πίτερ Μπεργκ (ο σκηνοθέτης της «Ναυμαχίας» σε νέες περιπέτειες) να στηρίξει το δράμα σε χαρακτήρες πέφτει στο κενό, αφού ούτε ο καθημερινός φουσκωτός ήρωας (βλ. Μαρκ Γουόλμπεργκ), ούτε ο έμπειρος με βαριά αμερικανική προφορά «κάνε το σωστό» ειδικός (βλ. Κερτ Ράσελ), ούτε η νεαρή δυναμική αλλά και σέξι επιστήμονας (βλ. Τζίνα Ροντρίγκεζ), ούτε φυσικά ο ένοχος διευθύνων της BP (βλ. Τζον Μάλκοβιτς σε ελαφρύ ή βαρύτερο – ανάλογα με την οπτική γωνία – εγκεφαλικό) πείθουν κανέναν ότι νοιάζονται που βρίσκονται σε αυτήν την ταινία πόσο μάλλον πάνω στην πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου.

Ακόμη και αν δώσει κανείς τα εύσημα που αναλογούν στην παραγωγή ότι δεν κρύβει την ενοχή της BP, αναφέροντάς την με το όνομά της και τολμά να βάλει για πρώτη φορά την Κέιτ Χάντσον να παίξει στην ίδια ταινία με τον πατριό της, Κερτ Ράσελ (αν και όχι στις ίδιες σκηνές – εκτός από μια προς το τέλος), το «Deepwater Horizon» είναι μια σκέτη αμερικανιά με όλη τη σημασία της λέξης και με κεντρική σκηνή (την κρατάμε σε διάρκεια στο μοντάζ για να μην τη χάσει κανείς) την αμερικανική σημαία να κυματίζει μέσα στις φλόγες που έχουν κατασπαράξει τα πάντα.

Οταν στους τίτλους τέλους απαριθμούνται τα ονόματα των 11 νεκρών, ένα προς ένα, και η λυρική μουσική αποθεώνει τον μολυσμένο ωκεανό μέσα σε μια ειδυλλιακή αυγή, λίγο πριν αποφασίσεις ότι ποτέ μια τόσο σοβαρή καταστροφή δεν υπήρξε τόσο βαρετή και ανούσια και κανείς δεν πρόκειται να σου επιστρέψει πίσω τα 107 λεπτά που έχασες, εκεί είναι ίσως το μόνο σημείο του «Deepwater Horizon» που αρχίζει να βγάζει κάποιο νόημα...